Mocht Joseph Fouché als minister voor binnenlandse zaken aan Napoleon Bonaparte toegeven dat hij de staatsveiligheid van Frankrijk niet langer kon garanderen, hij zou vooral zelf opgekuist worden…

Naar analogie met politieke verantwoordelijkheid BiZa bij overlijden van Semira Adamu, ontsnapping Marc Dutroux, of aflevering visum aan terroristische Libiër door Marc Eyskens?
Of omdat een minister Molenbekenaars schoffeert in plaats van zijn gedeelde verantwoordelijkheid op te nemen (zoals Justitie dat wel doet)?
Johan Leman stelde gisteren dat Philippe Moureaux voor het repressieve luik in nauw contact met BiZa en Justitie een beleid uitvoerde om de vastgestelde radicaliteit niet te verbieden (lees: te verplaatsen) om haar makkelijker of beter te kunnen inventariseren en te schaduwen. Deze politieke keuze destijds wordt vandaag terecht verguist. Voor de N-VA het alibi om te vervallen in het gekende anti-PS discours en meteen neemt hij alle Molenbekenaars bij de “opkuisoperatie” mee.
St-Denis heeft vandaag (binnen een ééngemaakte politiezone) blijkbaar een gelijkaardig probleem. Vilvoorde en Mechelen bewijzen de belangrijke rol in de aansturing van een “burgervader”. Bij de keuze voor een gewestelijke of een intergemeentelijke aansturing is het voor de nabijheidspolitie belangrijk de samenhang van het politionele werk met alle actoren op het terrein mee te nemen. Het is deze basiszorg die verdere dualisering met radicalisering en haar terroristische uitwassen elke dag opnieuw in de samenleving moet indijken.
Zolang Brussel haar huiswerk, een kerntakendebat met homogene bevoegdheden, niet heeft gedaan is het politieke discours over een ééngemaakt politiezone voor Brussel een schaamlapje voor de onenigheid op basis van… niet-politieke belangen. Intussen leeft de Brusselaar met politici die wel deels bevoegd zijn, maar daarom nog niet verantwoordelijk.