De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Waarom is er zoveel porno pedofilie? Is een keiharde of ellendige jeugd absoluut schadelijk?

donderdag 13 mei 2021 10:30
Spread the love

Update met historische en Vlaamse voorbeelden van mensen die extra groot zijn uitgegroeid na misbruik in de jeugd: 14V21, 20 u.

Griet Vandermassen over stigma op pedofilie in De Standaard van 12 mei 2021. De schrijfster en filosofe zoekt naar verklaringen waarom er zoveel porno gekeken wordt in deze context. Onlangs werd een netwerk opgerold van cyber porno pedofilie waar vierhonderd duizend mannen bij aangesloten waren…

De schrijfster is dapper en helder denker. Haar vakgebied en favoriete referentiekader is de Evolutie van de soorten, het grote perspectief dat Charles Darwin leverde.  Dit keer zet zij het in over (ongepaste) liefde voor kinderen en meer bepaald erotische aantrekking naar kinderen en tieners die tot pornogebruik aanleiding geeft. (De tekst van Vermassen onderaan).

Wat mij genoegen doet is dat dit debat mogelijk wordt. Ik volg dit thema, zoals vele andere, al meer dan dertig jaar; ook als opiniemaker op de pagina’s van De Standaard. Als we zoeken naar oorzaken, komt ook het fenomeen van seks in het gezin in het vizier. Ik beschik over betrouwbaar cijfermateriaal over het United Kingdom en over eigen streek, waaruit blijkt dat seks thuis in de familie, veel voorkomt. Het is misschien tijd dat we daarover kunnen denken en praten. Net zoals het goed is dat het stigma, het taboe op spreken over kanker, zelfdodingsneiging, depressie, of pakweg niet geloven in de overwinning als Duitser onder het bewind van Hitler… “opgelost” zijn. Zoals christenen zeggen: als je ongelukkig bent met je erotische gevoelens voor een andere vrouw, breng het aan het licht, spreek erover met je vrouw. Licht en lucht laten wonden helen. Ze toedekken doet ontsteken en doet pijn. Een paar dagen geleden heb ik in dit debat zelf nog een voorzet gegeven. In een tekst waarin ik seks in het gezin aanduid als diepste oorzaak van woke-standpunten bij jongeren.

Wat de (door sommigen op DS verhoopte) afkeurende reacties betreft voor kinderliefde nog  dit: laten we voor eens en altijd goed begrijpen dat de mensen die het felst afkeuring laten horen, meestal mensen zijn bij wie deze liefde, deze interesse innerlijk leeft. Zij kunnen er echter geen plaats aan geven, zij veroordelen dit bij zichzelf. Zo gaat het al eeuwen – ook met herenliefde, met homoseksualiteit. Zoals bij de veroordeling van een groot man als de Engelse dichter en denker Oscar Wilde en met het genie die de code van de Duitsers, Enigma, mee kraakte, Turing. Hun grote menselijke prestaties hebben de gemeenschap na verloop van tijd laten inzien dat ze fout zat, dat ze door hypocrisie werd gedreven in haar afkeuring. Voor biseksualiteit speelt iemand als Petra De Sutter die rol bij ons. De film American Beauty maakt dit duidelijk voor homoseksualiteit.

 

In eigen bijdragen aan het debat,heb ik eerder dit jaar gewezen op de film en het boek die onmisbaar zijn in dit debat, en waar Vandermassen terecht melding van maakt: Muidhond.Verder heeft de uitgever van tekenverhalen, graphic novels,  “Oogachtend” een prachtig werkje uitgegeven rond dezelfde thematiek: Aaron van Ben Gijsemans. Het gaat verstandig en diepmenselijk, tactvol te werk. Het is zeer positief onthaald in DS Letteren, enkele maanden terug. Vertalingen staan op stapel.

 

De Tijdsgeest rijpt naar meer menselijkheid en begrip voor meer vormen van liefde. Dat is een goede zaak, want liefde komt met krachtige verlangens. Het is misschien dé primaire bron en krachtbron. Het is een medicijn voor uiteenlopende kwellingen en lasten.

De beste definitie volgens mij stelt:

“Liefde is de cultuur van het verlangen (de begeerte) naar de andere”

Het moet natuurlijk wel om een cultuur gaan, en geen barbaarse handeling worden… Niemand met de redelijke vermogens intact kan pleiten voor seks met kinderen.

 

Update

Dit debat is delicaat. Vaak is een gesprek delicaat, als een of meerdere partners veel ongearticuleerde inzichten en emoties meedragen. Zoals ik had gehoopt, is een vruchtbare discussie op gang gekomen in een Facebook groep die leden en sympathisanten bijeen brengt van een alternatieve levensstijl; de groep heeft akkertjes en ateliers in de velden buiten Leuven. Dit is een kring van personen die op tastbare manier met een ander, pogend beter, minder gejaagd, minder geldzuchtig maatschappijmodel bezig zijn. In mijn analyse is er veel verband. Wat is de situatie vandaag, in onze omgeving, voor babies, kinderen en jongeren? Wat nabij staat, zien we soms over het hoofd… Babies worden bij tienduizenden voor zeven uur ’s morgens aan de deur van de crèche afgegeven. De moeders in kwestie getuigen nochtans geregeld dat het heel hard schrijnt in hun hart. “Maar wat wil je, we moeten onze leningen afbetalen”. Kinderen dan. Kinderen werden in vorige generaties zonder scrupules misbruikt door fabrieksbazen. Op bepaald moment sloeg de schaamte en schuld daarover dermate toe, dat kinderen nu bijna onder een verbod leven een handje toe te steken thuis.

In Afrikaanse families loopt dit zeer anders. Meisjes en jongens van negen of elf, ze dragen en voeden de babies zelf mee. Ze ontlasten moeder en vader. Zo voelen ze wat ze kunnen betekenen en heeft het bestaan zeer veel zin. Wat is de situatie bij ons? Van kinderpsychiater Peter Adriaenssens vernam ik onlangs nog dat elke dag kinderen van tien jaar met zelfmoordneigingen bij Spoed staan. Vijftien jaar geleden kwam dit niet voor, voegt de integere man nog toe. Hetzelfde voor gevallen waarbij jongeren van tien of vijftien hun opvoeder molesteren. Dat kwam  niet voor, kort na de eeuwwisseling; vandaag wordt elke week een opvoeder in elkaar geslagen. De agressie die vroeger naar binnen werd gericht, in depressie, gaat nu externaliseren. De woede van de jongeren richt zich tegen de volwassenen. Waarom? Van Eddy Van Tilt, de psycholoog die in Leuven jarenlang de spil was in Oikonde, de jongerenopvang, staat mij het getuigenis voor de geest: “Ik heb veel jongeren voor mij zien komen staan; met volle handen, maar een lege blik in de ogen!”. De mama en papa zijn slaaf van de arbeidsmarkt en van hun hebzucht, toch?

De Verbondenheid is daar slachtoffer van

Van de weeromstuit zie ik veel jongeren en kinderen dure cadeaus ontvangen: maar een kind heeft toch niets liever dan zijn moeder en vader nabij?

Wat meer nabijheid, verbondenheid, betrokkenheid, liefde en warmte zou onze kinderen beslist goed doen. Als daar een zachte erotische component bij komt, het zal de jongeren waarschijnlijk niet zo erg kunnen schaden als het huidige model.

 

Hoe ‘normaal’ of ‘natuurlijk’ en liefdevol-gezond is de samenleving

Wat is de relevante algemene context?

  1. In ons trotse, daadkrachtige Westen hebben wij wellicht gedurende vele eeuwen nagelaten zoals in andere culturen (Afrika, waar de moeder het kind op de rug heeft bij het stampen van de maniok; Azië waar de baby op moeder is gebonden op het rijstveld…) en zoals onze naaste broers in het dierenrijk, de andere Mensapen, onze babies na de tocht in de matrix, op het lichaam in warme nabijheid TE DRAGEN. De WHO heeft na verbazingwekkend positief onderzoek over de gevolgen voor geest, zelfzekerheid, weerbaarheid, gezondheid… deze praktijk het bevel uitgestuurd: doe dat opnieuw.

 

2. Tijdens de (grotendeels terechte) hetze tegen priesters die jongeren hebben seksueel aangerand, lazen we in de krant analyses van specialisten psychologie en seksualiteit met volgend pleidooi: “Om monsters als Marc Dutroux te voorkomen, moet een maatschappij ervoor zorg dragen dat alle volwassenen toegang hebben tot kinderen. Het is juist een te grote afstand, die tot “het slaan van de brug” (Georges Bataille) aanleiding geeft. Normale omgang is preventie tegen misbruik. Vandaag is er geen normale situatie.

 

3. Toen de zaak Dutroux open spatte in 1997, heb ik dadelijk een opiniestuk geschreven, (over de typerende kenmerken van de vrouw, hoe die waardevol en onmisbaar zij zijn); ik was diep geraakt en gedegouteerd. Maar hoe hebben de burgers gereageerd, de volwassen mannen en vrouwen, de vaders en moeders? Ongelofelijk: ze hebben meer dan tien jaar, vooral de vaders, in vele gevallen hun meisjeskinderen niet meer aangeraakt! Jarenlang werd elke man scheef bekeken die een kind oppakte, zelfs als jeugdwerker heb ik daar tegen in moeten gaan. Je kon geen foto van kinderen maken, of je moest een toelating hebben, tot voor een paar jaar. Dat is toch collectieve hysterie? Dat is toch een zeer bedroevende over-compensatie. Dat moet in het gehele plaatje worden ingeschreven. Waarom konden normale ouders niet gewoon lief blijven zijn voor hun kroost? Wat steekt daar achter? Waren vaders zich bewust soms te ver te zijn gegaan, herkenden zij Dutroux in zichzelf? Of waren ouders juist bijzonder onzeker omdat zij op een zeer afstandelijke manier met hun kinderen omgaan? Was er geen echte, hechte band en verbondenheid? Zodat het beetje knuffelgenoegen en tastbare ouderlijke liefde dat zij kenden, als pluis in de wind door het opduiken van de moordenaar en verkrachter weg werd geblazen? Persoonlijk heb ik voor en na Dutroux gewoon genegenheid gedeeld met de kinderen van mijn vrienden; graag tijd met hen doorgebracht; met hen als gelijken gesproken, en ervan genoten als zij op het schootje kwamen zitten of op mijn rug, bij het “ruiter” spelen.

 

Update 14 V

Je leest in het debat uitspraken als “Ze dragen de vernedering een heel leven mee”… Dat zal wel. Maar wie zegt dat een vernedering in een volgende levensfase niet nuttig kan blijken? Een wonde kan een bron worden. Sommige van de allergrootste mensen zijn juist zo fantastisch uitgegroeid, omdat zij in hun jongste jaren werden verwond. Iemand merkt op dat er naast stigma op daders ook een zwaar stigma gedrukt blijft op de slachtoffers. Dat zal wel. Dat is niet licht om dragen, allicht. Misschien is er echter een goede reden waarom volwassenen die uitzonderlijk dichtbij jongeren komen in hun liefde (ik keur agressieve kinderverkrachters natuurlijk sterk af, wij moeten onderscheid blijven maken) doorheen de geschiedenis en in zowat alle culturen getolereerd worden (hoewel agressieve kinderverkrachters naar verluidt in gevangenissen door de andere criminelen hard worden aangepakt; maar misschien mag het “oordeel” van boeven toch wat lager ingeschat worden).

Er zijn genoeg voorbeelden van mensen die als kind hard werden aangepakt of werden misbruikt maar die later juist uitzonderlijke, boeiende persoonlijkheden, grote figuren zijn geworden. Lawrence of Arabia werd vernederd, kreeg geen warmte. Hij werd de held van de twintigste eeuw. Hij  kon zoals elke held goed pijn verdragen. Leonardo Da Vinci: hij werd als baby in de wieg aangeraakt door een roofvogel, een wouw. Voorbeeld twee: Erasmus: de grote Erasmus, die boven keizer en paus wist te blijven staan, was kind van een natuurlijke liefde, een bastaardkind met een afwezige vader. Recenter is Barack Obama tot een groot man uitgegroeid, ook juist na zonder vader op te groeien. Bij ons: weinig Vlamingen beschikken over een rijker en dieper persoonlijkheid dan actrice, schrijfster en programma maakster Hilde Van Mieghem. Zij werd als kind seksueel en verbaal aangevallen, gebruikt. De succesvolle schrijver Oscar Van den Boogaard werd veel te dicht benaderd door zijn moeder. Hij is er niet kleiner, maar groter door geworden. Hoewel zijn levenstraject wel topzwaar zal zijn geweest.

Natuurlijk moet de conclusie niet zijn, ouders, misbruik je kinderen gerust. Maar louter zwart en nefast is dat niet.

Zou het niet zo zijn dat de Evolutie de mens op zodanige manier heeft geassembleerd, in de loop van vele miljoenenjaren, dat hij niet door klappen wordt vernietigd? Was het bestaan de afgelopen vijf miljoen jaar een bed met rozen? Ik denk het niet. Wel integendeel. Als intense liefde, tastbaar beleefd, met kinderen niet geheel zonder schade komt, dan zal het doorleven van die toestanden zeker niet onbeantwoord moeten blijven door de ziel, de geest en het hart van die jongen of dat meisje. De mens is uitgerust om heel veel ten goede te keren. Zelfs Churchill had een ongelofelijk kil en afstandelijk ouderpaar, heeft een keiharde opvoedingssituatie gehad, hoewel hij gelukkig veel tedere liefde kreeg van zijn gouvernante, Mrs Elisabeth Everest.

Ik houd mijn  hart vast voor een samenleving met generaties kinderen die heilig en onschendbaar worden geacht en alle last wordt onthouden! De ideale opvoeding, bestaat dat?

 

Link naar de recensie van “Aaron” in DS Letteren van 16 januari:

https://www.standaard.be/cnt/dmf20210114_96920268?utm_source=standaard&utm_medium=social&utm_campaign=send-to-a-friend

 

Lectuursuggestie en informatie voor slachtoffers en betrokken diensten

  • “Van wonde tot verwondering. Helen van trauma” door Ria Weyens. Met medewerking van de auteur.
  • “Trauma en herstel”. Judith-Lewis Hermann. Een basiswerk dat veel (zelf)inzicht meegeeft.

 

Link: samen slapen

https://www.greenevelien.com/2NO_6samenslapen.php

 

Hulpverlening is voortdurend gratis beschikbaar

Wie met pijn of verwarring kampt door vormen van vernedering, misbruik of (verbale) foltering in de opvoedingssetting, kan terecht bij de hulplijn Tele-Onthaal (telefoon 106). Dag en nacht zit een vrijwilliger klaar om naar jouw verhalen en emoties met vriendelijke aandacht te luisteren. Chatten is ook mogelijk via http://www.tele-onthaal.be, elke avond en op woensdagen en zondagen in de namiddag.

 

 

 


 

Het stigma op pedofilie moet weg

Griet Vandermassen

woensdag 12 mei 2021 om 3.25 uur

[Bij de illustratie] De website van Boystown, het online kinderpornonetwerk dat is opgerold door de Duitse politie.  Bundeskriminalamt

De Duitse politie heeft een groot online kinderpornonetwerk opgerold. Meer dan 400.000 leden telde het (DS 4 mei). Dat is gigantisch veel. Zowat alle pedoseksuelen ter wereld waren daar bedrijvig, lijkt het wel. Toch ligt het werkelijke aantal pedoseksuelen of actieve pedofielen flink hoger. Tegenover elk gerapporteerd geval van kindermisbruik staan naar schatting vijf niet-ontdekte gevallen. Nog veel meer pedoseksuelen plegen een ‘hands-off’-delict: ze misbruiken zelf geen kinderen, maar down­loaden porno waarin anderen dat doen.

De meeste pedofielen begaan nooit een seksueel misdrijf. Zij lijden in stilte, beschaamd over hun afwijkende verlangens. Wie Muidhond zag, de bekroonde film van Patrice Toye over een 25-jarige pedofiele jongen, geba­seerd op de roman van Inge­ Schilperoord, weet hoe diep dat leed kan gaan. Je seksuele geaardheid kies je niet. De oorzaken van de aandoening zijn nog niet helemaal duidelijk, maar onderzoek wijst onder meer op een verstoorde neurolo­gische ontwikkeling. De hersen­bedrading van pedofielen loopt mank, waardoor hun brein geen ­beschermende, maar seksuele instincten oproept als ze kinderen zien.

Experts schatten dat één procent van de volwassen bevolking pedofiel is. Dat betekent dat ons land een slordige 43.000 mannen (plus een handjevol vrouwen) met een seksuele voorkeur voor prepuberale meisjes of jongens telt. Neem daar de groep bij die op puberende kinderen valt, en je komt aan minstens een vijfvoud daarvan. De kans bestaat dus dat u iemand kent die over kinderen fantaseert, maar zijn donkere verlangens geheimhoudt.

 

Op school moeten we niet alleen bespreken wat te doen bij seksuele agressie, maar ook bij de ontdekking dat je pedofiel bent

 

Pedofilie lokt maatschappelijk vooral weerzin en woede uit. Dat is begrijpelijk als je er een sadistisch roofdier als de maandag overleden Michel Fourniret (DS 11 mei) mee asso­cieert. Maar als we seksueel ­misbruik van kinderen willen voorkomen, is nuchterheid aangewezen.

Een pedofiele geaardheid is op zich niet immoreel. Misschien stuit die uitspraak intuïtief tegen de borst, maar die term is alleen van toepassing op iets waarover we in zekere zin controle hebben. Pedofielen hebben geen zeggenschap over de omstandigheden die hen zo hebben gemaakt. Ze ontdekken hun seksuele voorkeur vaak als ze zestien of zeventien zijn. Ze merken dan dat er iets mis is, omdat ze aangetrokken blijven tot dezelfde jonge leeftijdscategorie, terwijl zij zelf ouder worden. Maar ze kunnen nergens terecht met hun verwarring.

De preventie van seksuele delinquentie moet eigenlijk daar beginnen, menen sommige ethici. De meeste pedofielen zijn geen bar­baarse creaturen die kinderen willen pijnigen. Ze worstelen met een aandrift waar ze niet om gevraagd hebben en waarvan ze niet weten hoe ­ermee om te gaan. Vroege opsporing, steun en advies kunnen een belangrijk verschil maken. Het stigma op pedofilie moet dus weg. Op school moeten we niet alleen bespreken wat te doen bij seksuele agressie, maar ook bij de ontdekking dat je pedofiel bent.

Er zijn nog radicalere denksporen om kindermisbruik te voorkomen. We veroordelen seksueel contact met een kind vanwege het hoge risico op psychologische schade bij dat kind. Maar wat als iemand virtuele kinderporno kijkt, of een sekspop aankoopt met de looks van een acht­jarige? Die bestaan. Japan is een van de pio­niers op dat vlak. Als je de fotogalerij van het Japanse bedrijf Trottla bekijkt, is het schrikken hoe levensecht de poppen ogen. Juist daarom roepen ze ethische vragen op, met voor- en tegenstanders die lijnrecht tegenover elkaar­ staan.

Die poppen brengen wel degelijk schade toe, volgens sommigen. Ze normaliseren seksueel contact met een kind en zullen tot meer misbruik leiden. Toegeven aan pedofiele verlangens getuigt daarnaast van een gebrek aan respect voor kinderen. Volgens anderen is het net respectvol als iemand zich behelpt met een surrogaat, in plaats van zich aan een echt kind te vergrijpen. Bovendien is er geen bewijs dat kinderporno tot misbruik aanzet.

De cijfers wijzen zelfs op het omgekeerde. Toen porno in Tsjechië na de val van de Muur legaal werd, ook kinderporno, daalde het aantal seksuele vergrijpen tegen kinderen en vrouwen drastisch. Hetzelfde gebeurde in Japan en Denemarken. Blijkbaar voorkomt de beschikbaarheid van een seksuele uitlaatklep dat bepaalde mannen tot seksuele agressie overgaan. Dat zegt ook Shin Takagi, oprichter van Trottla en zelf pedofiel. Hij verscheept zijn kinderseks­poppen al meer dan tien jaar naar klanten over de hele wereld. Hij ontvangt veel brieven van mannen die hem danken. De pop behoedt hen voor een seksueel misdrijf.

Voor onderzoek naar het effect van kindersekspoppen lijkt er weinig animo. Jammer, gezien het poten­tieel ervan. Gelukkig bestaan er ini­tiatieven voor mensen die worstelen met pedofiele gevoelens, zoals Virtuous Pedophiles, een site waar lotgenoten elkaar steunen om geen strafbare feiten te plegen. Want pedofilie is geen keuze, seksueel misbruik wel.

Griet Vandermassen is filosofe en auteur. Haar column verschijnt tweewekelijks op woensdag.

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!