Het is goed dat ervaring uit het bedrijfsleven of uit bestuursfuncties ook haar plaats krijgt in de politieke besluitvorming.

Hoe staat bestuurder en Club Brugge-supporter Johan Van den Driessche tegenover een ‘deontologische code’ die er moet voor zorgen dat de politiek geen verlengstuk wordt van lobbygroepen of de speelbal in het concurrentiespel van ondernemingen. En dat de politiek dus in staat is keuzes te maken die duurzame en maatschappelijke ontwikkeling mogelijk maken.

Denken we aan de tegenstrijdige belangen in Brussel van vastgoedontwikkelaars als Bart Verhaeghe (Uplace in Machelen en Club Brugge) en Paul Gheysens (Ghelamco en Antwerp) in het dossier van het Eurostadion.
Of aan de belangen van Antwerps Sportpaleis (Van Esbroeck-Vereecke) verenigd met Franstalig exploitant Le Botanique ASBL in het dossier van het Koninklijk Circus.

Waar eindigt de inmenging van het bedrijfsleven en start de politieke besluitvorming die enkel kan functioneren met een voldoende transparantie over de actoren?
Supporter zijn van Union Saint-Gilloise of van Daring Molenbeek is daarbij uiteraard geen probleem 🙂
Als Brusselaar tegen een politiek cumulverbod zijn (functiescheiding voorkomt fouten en corruptie ; transparantie bij besluitvorming), al iets meer.