In een interview in Brussel Deze Week schetst Jean-Pierre Rondas zijn aversie tegen de Brusselaars en tegen Franstalig België. Gedragen Engelstaligen, Duitsers of Spanjaarden zich dan minder inhalig dan onze zuiderburen en dan sommige Franstalige Brusselaars. Vraag is of je met wie toch openheid vertoont rond de tafel gaat zitten, dan wel de onwrikbare eigenheid in oppositie stelt. Of je het bijvoorbeeld bij de vaststelling van een politieke oververtegenwoordiging van de Vlamingen in Brussel aandurft om een functionele maar afdwingbare tweetaligheid van de openbare dienstverlening te verdedigen?
Maar Jean-Pierre Rondas wil juist dat de Vlaming even dominant en trots-zelfbewust wordt als onze grotere buren. Weg van het “klootjesvolk” zoals Flor Grammens ooit de nog niet-Vlaamsdoordrongen medeburger omschreef.
Misschien kan juist een eclectische of open kijk op de wereld als de kern van onze meerwaarde en relevante hedendaagse identiteit ervaren worden. Een progressieve Vlaamsgezindheid heeft dan ook meer ambitie dan het aloude cultuurflamingantisme. Niet in het minst omdat een ideologische splitsingslogica en de profilering op basis van herhaalde vijandsbeelden, maatschappelijk geen aanzet geven tot echte kwalitatieve garanties. Intussen ondervinden we in Vlaanderen en in België met de regeringsdeelname van de N-VA zonder haar communautair programma wat de echte conservatieve aard van dit succesvolle cultuurflamingantisme inhoudt. De N-VA is niet in de regering gestapt op basis van een coalitie rond haar communautair standpunt, maar op basis van een landelijke coalitie tussen conservatieven en liberalen. De rood-groene oppositie vandaag, aangevuld met de christelijke arbeidersvleugel, is evenmin een fenomeen van aan de overkant van de taalgrens.
Als het de N-VA effectief te doen is om de verwezenlijking van haar communautaire bestaansreden gaat ze in Vlaanderen op zoek naar aansluiting met die progressieve Vlaming.
Ofwel regeert ze toch verder op basis van haar huidig uitgesproken conservatief elan en hoopt ze op het uiteengroeien van beide landsdelen omdat de historische communautaire reflex in Wallonië overwegend progressief is, en in Brussel meer dan ooit vooral wars is van de traditionele zuilen en van het marginaal aanwezige flamingantisme uiteraard. In deze duale strategie moet voor de verwezenlijking van haar communautair programma de verfoeide Parti Socialiste in Franstalig België mee versterkt worden en in Vlaanderen alle progressieven permanent naar het verdomhoekje gestuurd.
Het onderdrukte cultuurflamingantisme van de N-VA zit dus vooral in het defensief: alle groeiperspectieven voor deze conservatieve partij botsen op een onmogelijkheid van een verruimde mobilisatie rond een voldragen communautair programma in Vlaanderen.
De huidige federale coalitie met de Franstalige liberalen is grotendeels een tegennatuurlijk samengaan. Een noodzakelijk kwaad op communautair vlak dat wel is meegenomen voor de verwezenlijking van een indexsprong en een “taxshift”. Een taxshift die de werkgeversbijdragen vermindert en een bijkomende budgettaire impasse heeft gecreëerd die gecompenseerd wordt door de consument in plaats van bij wie direct voordeel put uit de loonkostverlaging en uit het competitiviteitsvoordeel voor onze ondernemingen.
