Onlangs waren wij te gast in een Ikea vestiging. Voor mij was het de eerste keer sinds zowat dertig jaar. Ik had al veel over deze meubelreus gehoord. Het was een interessante ervaring, ons bezoek. Het concept waarbij je bijvoorbeeld je eigen stoeltjes kunt in elkaar draaien, dingen gemaakt van mooi en nobel hout van de Acacia boom. Een legendarische boomsoort, die duurzaam is, waarvan de boomstam geregeld met furieuze doorns is bezet, die visioenen van de tropen oproept, en die in menige stad tot de beplanting behoort; dezer dagen vallen de kleine ovalen blaadjes bij duizenden neer, in kanariegeel kleurtje. We hadden ook iets warms genomen in het Ikea-restaurant, en we merkten dat oude mensen in corona tijden hier terecht konden, zelfs voorrang kregen, en aan de nodige sociale contacten geraakten; de kans kregen andere mensen aan te kijken, even weg te zijn uit de “vier muren” in eigen kasteel, tent of grot.
–
Bij het buitengaan, voor de kassa, merkte ik dat de leiding van dit vooruitstrevende en trotse wereldbedrijf mij de kans bood mijn indrukken neer te schrijven via een console en een formulier. Dat de werknemers een erg trotse indruk maakten was mij positief opgevallen. Zelfs wanneer ze een relatief simpele opdracht te vervullen kregen, iets waarbij de man of vrouw lange tijd op dezelfde plaats moest postvatten. De “geest van Ikea” viel mij wel mee, op verschillende vlakken.
–
Na het aanvinken van een twintigtal voorkeuze vraagjes, waarbij ik vaak vijf op vijf uitdeelde, zo herinner ik mij, heb ik ook in woorden een observatie annex advies meegegeven.
“Het is mij opgevallen, en het stootte mij eerlijk gezegd wel tegen de borst, dat er grote ruimten in deze Ikea winkel volgestouwd liggen met niet recycleerbare producten in kunststof, gemaakt uit fossiele brandstoffen, dus.”
Ree las over mijn schouder mee, en sprak “Ja, je weet nooit dat het helpt”.
Vanmiddag op de regionale radio hoor ik een nieuwtje tussen de berichten van het elf uur journaal: “Ikea heeft beslist in elke vestiging ruimte vrij te maken voor het aanbieden ter recyclage, voor hergebruik, van meubelen”
–
Met zulke zaken weet je zeer zelden in hoeverre jouw “stoot- aan-de-kar” effect heeft.
–
Eén positief effect heb je wel altijd: je voelt je veel meer betrokken.
En je kunt met blij hart verder gaan; het lijkt er minstens op dat de wereld voortdurend in goede zin verandert, volgens de lijnen die jij hebt gezien, bedacht en wereldkundig gemaakt, bij gelegenheid.
