Naar mijn gevoel en kijkend naar de paniekreacties van pers, beleidsvoerders en bevolking kan ik alleen maar vaststellen dat de aarde in een ecologische crisis zit. En geen gewone ecologische crisis van: “Als we binnen bij jaar zoveel % minder stikstof hebben en zoveel % minder luchtvervuiling, zoveel % minder auto’s op benzine of diesel en zoveel % minder dit en dat, dan kunnen we de vervuiling van de lucht en de verbetering van de luchtkwaliteit weer onder controle krijgen.”
Vandaag lees ik opnieuw een alarmerend artikel met een reportage tijdens het VRT Journaal: Lekkend aardgas ramp voor het klimaat: overal lekken, ook in België (msn.com)
Door de artikels en reportages in de media, maar ook ondanks het recente boek van Sir David Atteborough “Leven op onze planeet” dat ik pas heb gelezen, geloof ik hoe langer hoe minder in omkeerbaarheid van de gezondheid van de aarde.
Ik denk dat hij de aardbewoners wil aanzetten om versnelt werk te maken van het stopzetten van de vervuiling en iedere lezer van het boek, iedere bewoner van de wereld, wil aanzetten tot het nemen van zijn persoonlijke verantwoordelijkheid en zelf iets ondernemen.
Het komt binnen als een krampachtige poging. Ik doe het al jaren. Ik heb veel toestellen op batterijen en al vele jaren sorteer ik ecologisch. Maar mensen blijven huizen bouwen, gronden worden nog steeds vervuild met chemie, regenwouden worden nog altijd gekapt, natuurlijke rijkdommen die niet toevallig zijn ontstaan, worden van de aarde beroofd, de zeespiegel stijgt, de woestijnen worden per dag groter, de natuurlijke voedingsbodem voor gewassen geraakt uitgeput door over- én onderbemesting, water (de krachtigste bron die bestaat) geraakt wereldwijd vervuild …
De mens probeert wel zuiver water op te sparen in bekkens en water te zuiveren, maar is dat voldoende? De mens voelt zich de baas van de aarde, maar het is andersom: de natuur wint altijd.
Ik keer terug naar het artikel over het lekkende aardgas. Het is een redenering die ik nog niet volgde, maar ze lijkt me voor de hand liggend: aardgas uit de grond, dat ongecontroleerd de lucht wordt ingeblazen (dus een lek) neemt de plaats is van ademzuivere lucht, en die ademzuivere lucht moet bij gevolg plaatsmaken voor aardgas. Als je de link naar de vraag volgt: “Welke gassen zijn zwaarder dan lucht?” krijg je een duidelijk antwoord: bijna alle gassen zijn zwaarder dan lucht en we moeten daar zeer mee oppassen.
Welke gassen zijn er zwaarder dan lucht? Net als koeien stoten wij ongecontroleerd methaan (broeikasgas) uit. Een gemiddelde inwoner van de 36 rijkste landen (wij dus) stoot tweemaal zoveel uit als het wereldgemiddelde: 8,9 ton per jaar (= 17,8 ton = bijna 1/4e van het wereldtotaal).
Het is misschien slechts ¼ maar, als je alle vervuiling van de laatste 100 jaar door de ongebreidelde wereldwijde industrialisering optelt kan het bijna niet anders dan dat vervuiling een ernstige vergiftiging is voor de lucht, maar ook voor de grond onder ons, waar ons voedsel en drinken vandaan komt.
In het journaal deze middag (10/3/2022) liet men met speciale camera’s zien dat op plaatsen, waar ogenschijnlijk alles onder controle was, gas ontsnapte aan de verbindingen van verschillende buizen 24 uur per dag. Wees er maar van overtuigd, dit was maar één voorbeeld en er zijn miljoenen plaatsen als deze.
Wetenschappers en energiespecialisten beseffen intussen wereldwijd steeds meer dat gascentrales wel eens veel vervuilender zouden kunnen zijn dan voordien werd aangenomen. De meetbare vervuiling is ernstig en de situatie is in de realiteit veel erger dan algemeen wordt aangenomen.
Ik maak mijn punt. In de miljoenen jaren oude geschiedenis en de vorming van de aarde, had die een soort van ecologisch evenwicht bereikt. De ecologische systemen vullen elkaar aan, de voedselketen heeft een bepaalde volgorde en de mens heeft de pretentie zich overal boven te zetten en aldus te controleren.
Wat miljoenen, miljarden jaren heeft gekost om op te bouwen heeft de intellectuele mens op iets meer dan 100 jaar kunnen veranderen in een aarde die op wankelen staat, een aarde die moet kiezen tussen de volledige vernietiging of herstel.
