De communicatie over het  op stapel staande ontslag van 1900 werknemers bij Proximus zindert nog steeds na op de werkvloer.

Zo zijn er vele menselijke reacties te horen. Stuk voor stuk uitspraken die de negatieve sfeer bij de telecomoperator illustreren.

Een paar voorbeelden:

• Ik werk op een afdeling met toekomst, ik zal er wel niet bij zijn.
• Ik zal wel ontslagen worden, ik mag een nieuw huis en een gezinsuitbreiding wel vergeten.
• Ik denk dat ze de mensen die intern in een tewerkstellingspool zitten wel als eersten zullen ontslagen worden.
• Ik ben kaderlid en hooggeschoold mij zullen ze zeker nog nodig hebben.
• Ik ben 59 en hoop op ontslag.

Opmerkelijk is , hoe dikwijls het woordje “ik” weerklinkt in de uitspraken die door onrust ingegeven zijn. Dit is zeer menselijk en begrijpelijk. In echte noodsituaties gaan velen zich terugtrekken in hun eigen beleving.

Voor de vakorganisaties is het de hoogste tijd om duidelijk te maken dat zo een immense ontslagronde iedereen kan treffen. Vandaag de diensten A,B en C morgen misschien D,E en F. Vandaar ook dat het werkvolk moet duidelijk gemaakt worden dat enkel solidariteit onheil kan voorkomen worden. Het zijn trouwens de werknemers die dag in dag uit de inkomsten en dus ook de winsten van het bedrijf mogelijk maken. Zonder het werkvolk GEEN bedrijf en GEEN winst. Ook werkers die tot het kader en zelf tot het management behoren lopen gevaar, ook zij krijgen op het einde van de maand een loonbrief zoals alle collega’s . Deze brief maakt duidelijk dat men zijn arbeid verhuurt. Dit huurcontract kan steeds binnen bepaalde regels opgezegd worden.

Ik stel : Verworpenen bij Proximus ontwaak voor het te laat is.