Lieven Boeve verlaat in de zomer, op 19 augustus zijn post als hoofd van het katholieke onderwijs, “de Guimartstraat”. Het is inderdaad een grote prestatie: in een geseculariseerde wereld heeft 70 procent van het secundair onderwijs de leerlingen, 60 procent aan de Universiteit en 50 procent aan de lagere school.

Lieven Boeve is zoals de meeste gasten bij mevrouw Boon, openhartig. Bijvoorbeeld wat betreft zijn sociale achtergrond. Zoals voor een meerderheid van de Vlamingen en Belgen waren de grootouders keuterboertjes. Mensen met beperkt inkomen en veel kinderen. Zijn ouders en hijzelf konden als eerste in de stamboom studeren. “Ik ben een product van de Sociale Mobiliteit”, zegt hij daar zelf over. [Zoals nog te weinig bekend is, groei je beter op in West-Europa: hier is er meer American Dream-effect dan in America zelf! ]

Wat ik ook wil opmerken, is de openheid van niet weinig mensen met topfuncties die hier blijkt. Op sociale media is er helaas vaak veel onbegrip en wantrouwen naar mensen die gezag dragen. Als je interviews beluistert als dit, wordt duidelijk hoe “gewoon” veel gezagsdragers toch juist zijn ( gebleven), hoe toegankelijk. Hoeveel zelfkennis deze vooraanstaanden bezitten, en zelfs Nederigheid. Geen pretentie hier. Terwijl heel wat simpeler(r) zielen als moraalridders en klavier-generaals op internet juist duidelijk lijden aan zelfoverschatting. Mensen zijn met beperkt zelfinzicht en dito relativeringsvermogen.

Een luisterprogramma als De Liefhebber, of op zondagvoormiddag De Jaren, volg ik ook daarom graag: het geeft gerede kansen de Mensenkennis op te vijzelen.

Lieven Boeve voelt zich in de eerste plaats academicus. Hij is als theoloog de afgelopen tien jaar beperkt college blijven geven aan de KU-Leuven. Dat gaat hij weer uitgebreider doen. Als wij nog eens positief kritisch mogen bedenkingen maken: bij deze katholieke topfunctionaris neem je zeer veel nuchterheid waar. In deze tijd dus geen spoor van de ouderwetse ‘wolligheid’ van spreken.

Lieven Boeve is ook existentieel niet gespaard: als oudste zoon van de familie verloor hij zijn vader aan de dood op de leeftijd van zeven jaar! Deze situatie heeft hem ook juist open gemaakt voor de diepere vragen. Zo is hij theologie gaan studeren. Hij koestert groot respect voor de moeder die vier kinderen alleen heeft opgevoed en hen een interessante jeugd heeft kunnen bieden.

Wat de muziek betreft horen wij onder andere met genoegen van Sergei Rachmaninov het Elegisch Trio nr 2.

Lieven Boeve verwijst ook naar zijn collega Peter Demey die veel af weet van muziek, er geregeld theologisch mee aan de slag gaat en zelf cello speelt. Van die professor krijgt hij vaak suggesties op muzikaal vlak. (Een Peter De Mey die wij zelf leerden kennen en waarderen als open minded docent van vakken als Scheppingsleer en Godsleer)

Op theologisch vlak is voor Lieven Boeve het begrip Onderbreking en her-interpretatie van de traditie fundamenteel. In die context luisteren wij naar de muziek van Jesus Christ, Superstar (1970).

Verder bespreken de twee samen de spraakmakende, mooie film The Mission (1986) die over geloof de strijd om Vernieuwing en onderbreking van de traditie in beeld brengt.

Lieven Boeve wijst erop dat die noodzakelijke revitalisering, om een term te gebruiken die ik zelf graag hoor, altijd in de kerkgeschiedenis op weerstand stoot. Zoals de oefening van de huidige paus om tot meer dialoog te komen, de synodale beweging, op verzet stoot. “Dat is natuurlijk omdat daarbij bestaande machtsposities in het gedrang komen. Een probleem is dat wij in de Kerk te weinig checks and balances hebben om die macht te bevragen.” Raak!

Van Philippe Herreweghe en zijn Collegium Vocale horen wij dan een deel van het straffe Requiem van Mozart, bij het grote publiek onder andere bekend van de grote film Amadeus (1984). Dan komt Chopin aan bod; die als negenjarig jongetje uit Polen vluchtte naar Parijs en dadelijk veel concerten gaf. Later echter een grote carrière als componist maakte. Lieven Boeve is er weg van en herkent deze muziek overal meteen.