Bovendien is de scherpe aantijging in de aanhef van mevrouw Doornaert in feite een tweesnijdend zwaard, een boemerang die haar zelf treft: ons land(je) speelde niet alleen Cavalier Seul in de genoemde kwesties. Niet alleen ten tijde van de inval in Koeweit door het regime van Saddam Hoessein. Die historische gebeurtenissen volgden wij toen ook al. Onze parate kennis bevat echter meteen nog wat anders dat hier relevant is: nauwelijks twee jaar later viel de USA het Irak van Saddam binnen. In een impulsieve, onnadenkende en wraakzuchtige poging het geschonden gelaat en blazoen van het machtige land op te poetsen na de aanslagen op Manhattan; vanwege de notoir onintelligente junior president Bush. Die zette er alle beschikbare energie voor in gedurende vele weken, samen met zijn brutale defensieminister Donald Rumsfeld, om die aanval bij de internationale gemeenschap te rechtvaardigen en bondgenoten en financiers te winnen. Die kliek domme, leugenachtige en agressieve Amerikanen bleken na een paar jaar aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan. Toen Bush het Oval Office moest verlaten voor de eerste Afro Amerikaanse president, Barack Obama zat vice-president Dick Cheney voor het oog van de wereld als een geslagen man in een rolstoel. Bush Junior gaf een paar weken later in een interview toe: “Tijdens dit presidentschap heb ik het moeilijk gehad; ik heb emmers vol tranen geweend.” Geen wonder voor de perfecte fils à papa. Beweringen als zou het Iraakse regime over zware lange-afstandsraketten beschikken, bleken gelogen en de “bewijzen” vervalst. De chef defensie, een integere Afro Amerikaan, die zich voor die kar had laten spannen, kreeg daar spijt van en koos kort daarop “voor mijn gezin” in plaats van voor verdere carrière. In die situatie was er één klein land op de hele wereldbol dat besloot niet mee te gaan in deze maskerade, deze charade. Onze Buitenlandminister Louis Michel tartte de gevaarlijke reus die ten strijde wilde trekken en duizenden doden zou maken zonder goede reden en zonder eerlijk debat. Hij werd bespot door Rumsfeld, die riep uit “This is Inconceivable!” Hij kon het niet vatten dat Brave Little Belgium, een titel verdiend in de eerste wereldoorlog (zie het interview met historica Sophie De Schaepdrijver in Tertio van 17 januari), opnieuw klein maar dapper ging optreden. Louis Michel, de vader van aftredend voorzitter van de Raad van Europa Charle Michel, werd daar enkele jaren later voor beloond door Europa met hoge bestuursverantwoordelijkheid: hij werd lid van de Europese Commissie.

De toon in dit stuk die spot met de betrokken socialistische ‘voorvrouw’ en in feite met ons land, is dus om verschillende redenen betwistbaar in zijn ambitie van analyse met superieur gehalte. En die toon en inhoud is misschien wel onfatsoenlijk te noemen, al zeker komende van een éminence grise van onze intellectuele gemeenschap. Een beetje meer eerbewijs aan onze nationale wapenspreuk in verband met Eendracht zou niet misstaan. Net zoals het Belgische fregat eendrachtig opstoomt tegen geboren vechters als de Houthi, samen door de golven van de wereldzeeën met grotere schepen van andere, grotere naties.

Update

Intussen is er op 28 januari een opinie verschenen in De Standaard die, in de lijn van wat ik hierboven schrijf, flink van leer gaat tegen de positie van Mia Doornaert; die erop wijst dat mevrouw C. Gennez in feite de morele (koplopers) positie inneemt. Dat is precies wat de schrijver James Baldwin beschreef als “de beste meerderheid”; de meest legitieme vorm van “meerderheid”. De schrijver, Remo Verdickt, jurist en doctoraatsstudent Engelse Literatuur aan de KU Leuven, wijst er fijntjes op dat Mia Doornaert in het verleden zichzelf een grote fan van James Baldwin noemde… Inderdaad, we slagen er niet altijd in in de voetsporen te gaan van wie wij bewonderen, zelfs als wij ze goed kennen…

—