Op sociale media, in de pers en zelfs bij politici hoor en zie je nogal wat op zijn minst eigenaardige stellingnamen verschijnen aangaande de federale formatie en de eigenlijke coalitievorming. 

De grootste partijen moeten besturen

Het is voor de stabiliteit van een regering best dat er zo weinig mogelijk partijen zijn die samen een werkbare meerderheid vormen. Partijen binnen een coalitie loodsen die betreffende inhoud zeer ver van elkaar staan maakt het definiëren van een gezamenlijk project onmogelijk. De grootste partijen vandaag de NVA en de PS , om reden van racisme tellen we het Blok niet mee, staan sociaal-economische en institutioneel zeer ver van elkaar , vandaar dat onderhandelaar Geens moest vaststellen dat die twee verenigen onmogelijk is. Deze vaststelling kon iedereen die de politiek wat volgt de dag na de verkiezingen ook al maken. Men moet dus zoeken naar een coalitie met partners die in staat zijn een samen gedragen project te realiseren. Dit is in een versnippert politiek landschap geen evidentie . Niet minder dan twaalf partijen zijn federaal vertegenwoordigd. Vandaar dat men beter spreekt van politieke families want die liggen per ideologische definitie sociaal economisch ethisch dicht bij elkaar, in feite zouden die compleet moeten samenvallen want liberalisme, socialisme en christendemocratie verschilt niet naar gelang de taal die men spreekt. De klassiek linkse en centrumfamilies ( PS,SP-a,GROEN,ECOLO,CD&V en CDH) zouden heel wat samen kunnen brengen maar zij beschikken slechts over 67 zetels dit zijn er 9 te weinig voor een meerderheid. De centrum rechtse liberale familie halen samen met de centrumfamilies en de rechtse nationalisten van de NVA 68 zetels met de 2 van défi erbij komt deze groep er 7 te kort. Dit laatste is het resultaat van de laatste verkiezingen waar de kiezer zich afkeerde van dit soort coalitie ( CDH en Défi zaten niet in de regering).

De enige partij die één van de twee mogelijke blokken aan een werkbare meerderheid kan helpen is de PTB/PVDA met 12 zetels hebben ze genoeg inbreng tot een werkbare meerderheid. Inhoudelijk, want daar gaat het om, zou dat alleen mogelijk zijn met de vernoemde centrumlinkse groep. Helaas hebben de christendemocraten hun veto tegen de donkerrode jongens van Peter Mertens gesteld , dit ondanks het feit dat het programma  van deze partij sterkt aanleunt bij de eisen van de vakbonden die historische banden hebben met de christendemocraten en de socialisten.

Dit noopt paarsgroen samen met de CD&V een overeenkomst te maken met de liberalen of de nationalisten met deze laatsten onmogelijk en met de blauwen zeer moeilijk .

Men moet een meerderheid hebben in elke taalgroep.

In onze grondwet is bepaald dat men federaal een meerderheid moet hebben, de opsplitsing per taal is een uitvinding van journalisten en politici die op die manier de coalitievorming willen naar hun hand zetten.

We zeggen toch ook niet dat voor de Vlaamse verkiezingen er een meerderheid moet zijn in elke provincie. Maatschappelijk is het misschien wenselijk dat een bestuur zo ruim mogelijk gedragen wordt maar we moeten ook kijken naar de haalbaarheid.

De PS dringt zijn wil op aan Vlaanderen.

Deze bewering is te gek , kan een kleine partij met  20 zetels van de 150 zijn wil opdringen? Ik zeg bewust” kleine partij” want ook de NVA is met zijn 25 zetels door de politieke versnippering ook een kleine partij. Het gaat hem hier om inhoud , hier staan partijen met sterk sociaal verschillende accenten tegenover elkaar en dan spreek ik nog niet van hun houding tegenover België , de ene wil de natie versterken de andere afschaffen, probeer dat maar te verzoenen.

De Vlamingen gaan door die PS moeten betalen voor Wallonië.

In ons land betalen regio’s niet aan regio’s . In de sociale zekerheid betalen gezonden voor zieken, werkenden een werklozen en gepensioneerden. De bijdragen zijn het grootst in de regio’s met de hoogste lonen wat een evidentie is. ( De lonen in Vlaanderen liggen volgens de NB 17% hoger dan in Wallonië) Zo betalen de twee Brabantse provincies het meest.

De PS is machtig want een Waalse stem geeft sneller een zetel dan een Vlaamse.

De zetels worden verdeeld op basis van het “bevolkingscijfer” ( aantal personen die er een woonplaats hebben) van een kiesomschrijving. Wallonië is jonger dan Vlaanderen inzake haar bevolkingssamenstelling  , zij hebben dus relatief meer min 18 jarigen dan in het noorden van het land. Inwoners die hier vast verblijven

Coalitievorming gebeurt best op basis van inhoud de taal die men spreekt is daarbij overbodig