October 7 analyseert de gebeurtenissen die hebben geleid tot de dood van tienduizenden mensen. De betekenis zal nog tientallen jaren nazinderen. De westerse media fungeren niet als onafhankelijke vierde macht, maar als propagandamachine van het establishment.

De bovenstaande afbeelding is een screenshot van de aankondiging van de film October 7 van de Al Jazeera Investigative Unit (I-Unit). De film toont het resultaat van forensisch onderzoek van I-Unit naar de gebeurtenissen op 7 oktober 2023 die het Midden-Oosten politiek ingrijpend hebben veranderd. Onderzoek van beeldmateriaal van cameratoezicht, dashcams, mobiele telefoons en hoofdcams van gesneuvelde Hamasstrijders lag aan de basis van de documentaire. De film is een absolute aanrader. Wie een versie zoekt met ondertiteling, vindt die op YouTube. Via ‘Instellingen’ en ‘Ondertiteling’ kan men kiezen voor een andere taal. Blijf wel goed luisteren naar het Engels. De automatisch geproduceerde vertaling is niet perfect. En in de YouTube-versie moet men de reclame-interrupties voor lief nemen.

Horrorverhalen

De I-Unit-analyse onthult de wandaden van Hamasstrijders, maar leert ook dat de horrorverhalen over Hamas, zoals massamoord, onthoofding en verbranding van baby’s en wijdverbreide, systematische verkrachting, vals waren. Camerabeelden van Israëlische helikopters laten talloze willekeurige aanvallen zien op alles wat bewoog, vriend of vijand. Eén van de prangendste scènes was het interview met Yossi Landau, de leider van een organisatie die lichamen verzamelde na 7 oktober, waarin hij wordt geconfronteerd met bewijs dat veel van zijn gruwelverhalen zeer twijfelachtig waren¹. Het zijn verhalen die door politici en opiniemakers in Israël en het Westen gretig en kritiekloos werden gebruikt om wat vandaag onomwonden de Israëlische genocide van de Palestijnen in Gaza wordt genoemd, te rechtvaardigen.

Eén van de prangendste scènes was het interview met Yossi Landau, de leider van een organisatie die lichamen verzamelde na 7 oktober, waarin hij wordt geconfronteerd met bewijs dat veel van zijn gruwelverhalen zeer twijfelachtig waren.

‘Onthoofde baby’s, een zwangere vrouw bij wie de baarmoeder werd opengesneden en de foetus werd doodgestoken, kinderen in ovens gestopt, honderden mensen levend verbrand, verminking van lijken, een systematische campagne van onbeschrijfelijk wrede verkrachtingen en daden van necrofilie.’ Op basis van ‘October 7’ maakt de Britse veteraan-journalist Jonathan Cook² in vijf conclusies komaf met deze Israëlische leugens:

1. De misdaden van Hamas op 7 oktober zijn uitvergroot om de aandacht af te leiden van de spectaculaire en uiterst geavanceerde militaire operatie van de verzetsorganisatie.
2. Nee, de Israëli’s hebben Hamas niet zijn gang laten gaan om de etnische zuivering van Gaza te rechtvaardigen.
3. De Hamasstrijders gingen uit van een zelfmoordmissie. Hun doel was niet om Israël een existentiële slag toe te brengen, maar om de Israëlische onoverwinnelijkheid te ondergraven.
4. De uiterst extreme, sadistische en verdorven wreedheden hebben nooit plaatsgevonden. Ze zijn verzonnen door Israëlische soldaten, functionarissen en hulpverleners.
5. Een aantal van de gruweldaden die aan Hamas werden toegeschreven, vooral met betrekking tot het levend verbranden van Israëli’s, waren in werkelijkheid de verantwoordelijkheid van Israël.

Berichtgeving bij ons

Wie ‘October 7’ vergelijkt met de berichtgeving bij ons, kan zich enkel bekreunen over het ergerlijke falen om serieus verslag te doen van het gebeuren. Onafhankelijke onderzoeksjournalistiek, los van Israëls eigen baatzuchtige verhalen, moet men met een vergrootglas zoeken. De Belgische journalist Rudi Vranckx is een eenzame uitzondering. Maar zijn reportages focussen vooral op de humanitaire aspecten. Hij toont het lijden van de Palestijnse bevolking, maar zet hun problematiek te weinig in een heldere geopolitieke en internationaalrechtelijke context. De publieke omroep VRT waar hij voor werkt, is duidelijk wél bevooroordeeld. Berichten die beginnen met ‘sinds Hamas de oorlog op 7 oktober begon’ of Hamas duiden als ‘terroristen’, en dat zonder enige context, kunnen niet door de beugel.

De Belgische journalist Rudi Vranckx is een eenzame uitzondering. Maar zijn reportages focussen vooral op de humanitaire aspecten. Hij toont het lijden van de Palestijnse bevolking, maar zet hun problematiek te weinig in een heldere geopolitieke en internationaalrechtelijke context.

Nederland is traditioneel het meest pro-Israëlische land van Europa. De Israëlliefde blijft in de media ook na 7 oktober aan de orde van de dag. Zo spreekt de Nederlandse publieke omroep NOS over ‘het geweld in de oorlog tussen Israël en Hamas’, in plaats van dat geweld te duiden als continue Israëlische bombardementen die vooral burgers doden. En voor de NOS ‘vallen raketten’ in Gaza, alsof ze spontaan uit de lucht vallen en niet actief door Israël op burgerdoelen worden afgeschoten. De Nederlandse generaal Onno Eichelsheim liet zich ongegeneerd uitnodigen door de Israëlische stafchef Herzi Halevi om zich ‘te laten informeren over de actuele veiligheidssituatie in Israël en Gaza’. En de Nederlandse demissionaire premier Rutte had tijdens de crisis al twee maal een ‘stevig gesprek’ met Netanyahu.

Hoe men in het Verenigd Koninkrijk denkt over Israël en Palestina maakt journalist en auteur Peter Oborne duidelijk in een filmpje op YouTube. Daarin rekent hij ongemeen hard af met Michael Gove, de conservatieve diehard pro-Israël (03:15) politicus die een bepalende rol speelde in het ontwerp van het Conservatieve beleid jegens Britse moslims. Dat beleid komt neer op harde controle en toezicht, wat traditioneel als extreem­rechts zou worden beschouwd. Het filmpje lokte een grote hoeveelheid reacties uit, waarvan ik hieronder het indrukwekkende commentaar van ‘@spartacusforlife1508’ integraal en onvertaald laat volgen:

I’m 62. A working class man. Attended a Grammar school till the age of 16 and had no further education since. I point this out simply as an act of intellectual honesty. Oborne is a natural conservative, he admits this, but his reports are illuminating and honest. He’s a Conservative John Pilger, in my book. He doesn’t shirk from the truth and certainly doesn’t get enough credit. He works outside of the spin, lobby, political greasy pole climbers types and we need more like him. I have always been a Labour moderate but find that, like so many others, in all parties, our political and economic system is captured by the few to the detriment of nearly everyone else including large sections of the middle class. Oborne realises this as does the likes of Owen Jones and others. Our politicians put party before the voters and the two main parties are no longer broad churches with both becoming more right wing than in any time in modern U.K. political history. Both fail to tackle an economic system not fit for purpose. Preferring to tinker around the edges. I think Owen Jones has it right. An incoming Labour party will do nothing of merit and in future we will see the far right gain power here. Liberal politics is failing and it is failing because our politicians are largely self serving or moronic.

Propagandamachine

Israël, zo betoogt Jonathan Cook, heeft onbelemmerd toegang tot het westerse politieke en media-establishment. Dat stuurt laster de wereld in, in het voordeel van het zionistische Israël en funest voor de zaak van de Palestijnen. Al Jazeera toont eens te meer aan dat de westerse media niet fungeren als onafhankelijke, kritische vierde macht³, maar als propagandamachine van het establishment. Het forensisch onderzoek van I-Unit brengt niet enkel de leugens aan het licht rond 7 oktober die de genocide in Gaza moeten rechtvaardigen, maar onthult ook de medeplichtigheid van westerse journalisten en opiniemakers aan die genocide.

Na vier mislukte resoluties in de Veiligheidsraad voor een staakt-het-vuren in Gaza heeft de VS zich dan in een vijfde resolutie onthouden van stemming en werd die dus aangenomen. Maar terwijl de inkt nog niet droog was, bestempelde Linda Thomas-Greenfield, de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, de resolutie als ‘niet-bindend’, een kwalificatie die ook werd gebezigd door Matthew Miller, de woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.

Wat deze valse niet-bindend-verklaring betekent voor het lot van de Palestijnen, het internationaal recht en de internationale instellingen, stelt De Wereld Morgen-redacteur Lode Vanoost aan de orde in zijn opiniestuk ‘VS laten definitief elke schijn van respect voor internationaal recht varen’.

*****

1 Het laatste nieuws is dat Yossi Landau in een nieuw interview met I-Unit toegeeft dat zijn verhalen over de executie van kinderen door Hamas uit zijn duim zijn gezogen. Zijn valse beschuldigingen hebben intussen de Palestijnen met succes gedemoniseerd en de weg vrijgemaakt voor de genocide van Israël in de Gazastrook, die tot nu toe het leven heeft geëist van meer dan 32.000 mensen.

2 Jonathan Cook is een Britse auteur en freelance journalist. Hij was twintig jaar lang woonachtig in Nazareth, Israël. In 2021 keerde hij terug naar Groot-Brittannië. Cook publiceerde in The Guardian, The Observer, The Times, The New Statesman, International Herald Tribune, Le Monde Diplomatique, The Irish Times, Middle East Eye, CounterPunch, Al-Jazeera en Electronic Intifada. In 2011 ontving hij de Martha Gellhorn Special Prize voor journalistiek, met o.a. de vermelding dat zijn ‘werk over Palestina en Israël, vooral de manier waarop hij de officiële propaganda blootlegt, hem tot een van de betrouwbare waarheidsvertellers in het Midden-Oosten heeft gemaakt.’

3 Met ‘vierde macht’ duidt men machten aan die buiten de traditionele trias politica vallen. Men definieert het begrip best ruimer dan de rol van de media in de samenleving. Ook regelmatig in de media verschijnende academici, (hoge) militairen en ambtenaren vallen onder deze categorie.

*****

Dit artikel verscheen eerder op Geopolitiek in context.