Darmanin 
Iquioussen
De ongure Franse minister van binnenlandse zaken Darmanin moet voor het gerecht verschijnen wegens een klacht van eerroof neergelegd door de uitgewezen Hassan Iquioussen. In oktober 2022 legde de advocate van de imam in naam van haar cliënt klacht neer tegen Darmanin wegens laster en eerroof. De minister had de imam publiekelijk ervan beschuldigd een “delinquent, separatist en voortvluchtige” te zijn. Terwijl de imam, op een dubieuze manier door België uitgewezen naar Marokko, in dit land verblijft, moet zijn zaak op 16 februari voorkomen voor het Franse gerecht.
Het is nu afwachten hoe justitie zal oordelen. Het zwaarst in de aangehaalde uitspraak is de term delinquent, want die suggereert dat de imam zich schuldig gemaakt heeft aan strafbare feiten of daarvoor veroordeeld is. Maar hij is nooit door het gerecht vervolgd voor zijn uitspraken en dus ook nooit veroordeeld. Dat hij een separatist is, is een inschatting van Darmanin die nog geen juridische basis heeft. En dat hij een voortvluchtige zou zijn is juridisch onjuist: hoe kan hij zich onttrokken hebben aan een juridisch bevel om het land te verlaten als dat bevel hem niet betekend was?
Ook als Iquioussen geen gelijk haalt voor het gerecht, plaatst deze zaak de minister in een kwaad daglicht. Alles wordt immers weer opgerakeld, ook het feit dat Darmanin en zijn familie in het verleden zakelijke contacten onderhielden met de imam en dat Darmanin, toen hij uit was op stemmen van de moslims bij de verkiezingen, nog deelgenomen heeft aan een diner met Iquioussen. Dat hij recentelijk zo te keer ging tegen de imam maakt daardoor een zeer opportunistische indruk. Hij heeft in hem een gemakkelijk slachtoffer gevonden om zich te profileren als een harde bestrijder van een conservatieve islam, die volgens hem niet strookt met de waarden van de Republiek.
Keizer Darmanin
Daarbij neemt hij een nogal keizerlijke positie in: zijn eigen oordeel is bepalend. Het gerecht komt er niet aan te pas. Dat was eerder ook al zo toen hij publiekelijk ageerde tegen Abdelhakim Sefrioui, die actie voerde tegen Samuel Paty, en die hij zowat als de aanstichter van de moord op de leraar afschilderde. Maar Sefrioui eiste alleen maar het ontslag van de leerkracht, hij riep niet op tot geweld of moord. Toch zit hij nu al sinds die moord in de gevangenis, in afwachting van het proces over de moordzaak. Zonder dat er enig bewijs van zijn betrokkenheid is gevonden. Inmiddels is geprobeerd het juridische denken om te buigen, hij zou in elk geval schuldig zijn aan het scheppen van een klimaat dat geleid heeft tot de moord. (1)
Dat is een uiterst gevaarlijke zienswijze, die ook al in de wetgeving verankerd is, en die een bedreiging vormt voor alle sociaal activisme: als er in de nasleep of in de context van bijvoorbeeld een vakbondsactie geweld gebruik wordt, is die vakbondsactie daarvoor verantwoordelijk te stellen…
Darmanin, die zich nu voordoet als de grote verdediger van de waarden van de Republiek, nam in zijn aanval op Sefrioui een loopje met die waarden: met het vermoeden van onschuld, met de scheiding van de machten, en met de gerechtelijke procedures zelf: vooruitlopend op het onderzoek en op de rechtszaak die daarop moet volgen, viseerde hij de moslimactivist en maakte hem zwart in de media.
Geen kritiek zag ik tot nu toe op het louche argument dat Darmanin ook gebruikt heeft tegenover de imam. Hij probeerde hem zwart te maken als “fiché S”, iemand die gevolgd wordt door de staatsveiligheid. Maar dat gegeven houdt op zich niets bezwarends in, en het is hoogst onfatsoenlijk het te hanteren als een beschuldiging of een verdachtmaking.
Rechtszaak wegens beschuldiging van verkrachting
Ook in een andere zaak zal Darmanin opnieuw voor het gerecht gedaagd worden, de klacht wegens verkrachting door Sophie Patterson-Spatz. Onlangs heeft een rechtbank in beroep die klacht onontvankelijk verklaard wegens gebrek aan bewijzen. Maar de klaagster gaat ermee naar cassatie.
Dergelijke klachten vergen uiteraard kritisch onderzoek, om rechtsmisbruik of leugenachtige wraakacties uit te sluiten. Toch is uit de rechtszaak gebleken dat Darmanin in het verleden zijn positie als hulpverlener misbruikte om seksuele contacten met een cliënte te bekomen. Een cliënte die in een zwakke positie was en afhankelijk van zijn hulp. Dat is in elk geval problematisch.
Darmanin weerlegde de beschuldiging van verkrachting met het argument dat zijn cliënte instemde met een seksuele relatie. Die zei van haar kant dat ze niet anders kon door haar positie en haar afhankelijkheid van de hulp van Darmanin. De rechtbank volgde Darmanin en achtte de verkrachting niet bewezen. Er was overigens eerder al door een andere dame een gelijkaardig proces tegen Darmanin ingespannen, dat ook op een sisser uitliep.
Terwijl Darmanin volop werkt aan zijn kandidatuur voor de volgende presidentsverkiezingen – door een permanente stroom van publieke optredens, nieuwe maatregelen en commentaren bij de actualiteit, die een voortdurende mediapresentie garanderen – doen de rechtszaken zijn imago geen goed.
