Na Poetin maakt ook Erdogan gebruik van de lamentabele zwakheid van wat enkel nog in naam een ‘Europese Unie’ kan genoemd worden, laat Turkije de EU een hoge prijs betalen voor de belofte om de vluchtelingenstroom via zijn land ‘in te dijken’
Als Turkije zijn belofte om vluchtelingenstroom tegen te houden alvorens deze de Europese buitengrenzen bereikt, is de EU bereid de onderhandelingen voor toetreding tot de Unie herop te starten, afspraken te maken over een visumvrije toegang van Turkse burgers tot de Unie, én zal het 3 miljard euro investeren om de Syrische vluchtelingen in Turkije op een menswaardige wijze kunnen op te vangen.
Dat de voorheen aan de gang zijnde toetredingsonderhandelingen door Europa waren stilgelegd omdat Turkije geen werk maakte van vrije meningsuiting, de pers aan banden legde, protesterenden, en verdedigers van de willekeurig aangehouden oppositie opsloten, vinden de Europese leiders niet langer relevant meer. Ondanks dat president Erdogan vandaag in eigen land, meer dan ooit, de Turkse oppositie monddood maakt, de pers muilkorft, journalisten in de gevangenis stopt, advocaten voor hun leven doet vrezen, en als ‘kers op de taart’ als NAVO-lidstaat deze organisatie in de problemen brengt door eigengereid en met bedenkelijke argumentatie een Russisch vliegtuig neer te schieten, worden alle Turkse eisen deemoedig ingewilligd.
Onder aanvoering van de Duitse bondskanselier Angele Merkel, die nog vrij recent de rechtsstaat, de vrije meningsuiting, en het respect voor de mensenrechten als uitgangspunt voor de Europese waarden proclameerde, kiezen de Europese leiders, voor wat Turkije betreft, voor een Realpolitik dat daar recht tegen in gaat
Dat zelfs de Grieken en Cyprioten, die op meer dan één vlak in onmin met hun Turkse buur leven, daar onder druk van hun Europese partners noodgedwongen in meegaan, toont nog eens de politieke, en vooral principiële zwakheid van dit Europa.
Een reden te meer voor Rusland, om bij de onderhandelingen over de coalitie tegen de IS in Syrië, zijn belangen prioritair te stellen. De kans dat deze gesprekken voornamelijk een onderonsje tussen Rusland en de Verenigde staten worden, waarbij Europa en Turkije af en toe ook een woordje mogen zeggen, is daarom niet denkbeeldig.
In een, wellicht nutteloze poging om te voorkomen dat Europa een grootschalig toevluchtsoord wordt voor het voor velen steeds meer onleefbaar wordende Midden-Oosten, gaan de Europese bange leiders een regime omarmen dat ze gisteren nog verfoeiden.
Schuman en Monnet, de grondleggers van de Europese gedachte, draaien zich de laatste rijd steeds meer om in hun graf, bij het zien, hoe de leiders van vandaag, alles wat de Europese identiteit zin en betekenis gaf, schaamteloos verkwanselen.
