De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Burgeranalyse – politiek bedrijf – migratie: dl. 1 schimmig beleid

Burgeranalyse – politiek bedrijf – migratie: dl. 1 schimmig beleid

donderdag 7 maart 2019 11:24
Spread the love

Politici hebben van het asiel- en migratiebeleid een zootje gemaakt

Europese politici hebben inderdaad van het asiel- en migratiebeleid een zootje gemaakt en de druk op de rug van enkele Zuid-Europese landen gelegd. Dat is niet fair!
Voor ons, Europeanen zijn er 2 uitdagingen in het migratie-dossier:

  • Hoe vang je, voor het grootste deel, economische vluchtelingen op én integreer je ze in onze maatschappij zonder ons sociaal model onderuit te halen?
  • Welke humanitaire inspanningen zijn we bereid te leveren in de conflictgebieden en waar halen we de financiële middelen?

Een, op Europees niveau, eengemaakte asielprocedure zou al veel spanningen kunnen wegnemen in de Unie, maar het echte werk zal pas dan beginnen.
De eerste opvang en registratie gebeurt dan in hotspots in die frontline-staten, waarna vluchtelingen volgens een verdeelsleutel verspreid worden over de hele EU. Daarbij moet rekening worden gehouden met het BBP, het bevolkingsaantal, de werkloosheid evenals de inspanningen die de betrokken lidstaten in het verleden al hebben gedaan. Maar ook de geografie en de landgrootte moeten meespelen. Het kan niet dat sommige EU-landen weigeren een quota an migratie-opvang te aanvaarden! Als ze enkel maar uit zijn op de EU-voordelen, dan moet men hen die afnemen.
De allergrootste uitdaging binnen de grenzen van Europa is de integratie van vluchtelingen. Dan gaat het niet enkel over huisvesting, onderwijs en tewerkstelling, maar eveneens over de erkenning van de zogenaamde ‘European way of life’. Ook die integratie zal handenvol geld kosten, daar mogen we niet naïef in zijn.

Europa kan inderdaad niet op z’n eentje alle humanitaire problemen van de planeet oplossen. Het is dus nodig om ook oplossingen te zoeken buiten de grenzen van Europa.
Opvang in de regio is wel degelijk een goede zaak, op voorwaarde dat vluchtelingen daar in ‘veilige havens’ reële kansen krijgen om een toekomst uit te bouwen voor zichzelf en hun kinderen. De meeste oorlogsslachtoffers willen bovendien niet liever dan dicht bij huis kansen krijgen.
En hier kunnen de EU-landen wel iets aan doen door hun neo-koloniale reflex af te zweren en niet meer met de rijke dictatoriale elite zoete broodjes te bakken.
Aan die keuze zijn echter consequenties verbonden, consequenties die populisten liever niet aan aan hun kiezers vertellen. Want veilige havens uitbouwen, betekent investeren in die plekken. De Brusselse socioloog Marc Elchardus heeft gelijk als hij zegt dat dat “miljarden zal kosten” en dat we “voor een degelijk vluchtelingenbeleid al snel per jaar 0,2 à 0,3 van het BBP zullen moeten uittrekken”.
De vraag zal uiteraard komen waar dat geld vandaan moet komen. Het komt neer op keuzes maken, prioriteiten stellen. De beloofde miljoenen aan Turkije en Syrië zijn slechts een klein deel van de kost van de Patriot-raketten waar deze regering van droomt en zelfs veel minder dan wat het jaarlijkse onderhoud van die raketten zou kosten. Het is een peulschil in vergelijking met 3,5 miljard euro die ons land wil besteden aan nieuwe F35-gevechtsvliegtuigen én de geraamde 283 miljoen euro jaarlijkse onderhoudskosten voor die vliegtuigen.

Ik vrees, en met mij veel anderen, dat de graaipolitici uit alle partijen en op alle echelons weerom zullen kiezen voor de wapenlobby i.p.v. de humanitaire organisaties.

 

Regularisatie

België startte in 2000 een regularisatiecampagne en deed dat in 2009 over met een verbeterde versie, waar mensen zonder papieren en betrokken organisaties jaren voor gepleit hadden. Ronnie Tack van Samenlevingsopbouw meldt dat er bij de laatste campagne zoveel administratieve obstakels opgeworpen werden dat aan het einde van de rit nog altijd duizenden mensen opnieuw of nog steeds in de clandestiniteit leven en werken.
En raar maar waar: om het effect van de regularisatiecampagne grondig te evalueren, ontbreekt elk concreet cijfermateriaal vanwege de overheid. Op een parlementaire vraag naar cijfers, antwoordde toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Melchior Wathelet in januari 2012: ‘Mijn diensten hebben geen gedifferentieerde statistieken bijgehouden voor de aanvragen op basis van de instructies.’
De bevoegde instantie, de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ), liet na om te registeren hoeveel mensen er door de campagne verblijfspapieren bekwamen en op basis van welk specifieke criteria dat gebeurde. Als reden voor het ontbreken van dergelijke cijfers werd onder meer naar de vernietiging van de instructie door de Raad van State verwezen. Die zou het onmogelijk maken om regularisatiedossiers die op basis van de criteria werden ingediend te onderscheiden van de regularisatiedossiers die daar los van stonden.
Enkel het ondertussen ter ziele gegaan Forum Asiel en Migratie (FAM) kon in mei 2011 wel volgende cijfers publiceren:

  • 70.482 dossiers werden ingediend op basis van de regularisatiecriteria
  • 24.246 dossiers (ongeveer 40.000 personen) kregen een positieve beoordeling
  • 22.408 dossiers (ongeveer 31.235 personen) kregen een negatieve beoordeling
  • 23.828 dossiers waren halverwege 2011 nog niet behandeld

Daarnaast is het koffiedik kijken hoeveel beroepen tegen negatieve beslissingen in dergelijke dossiers nog bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen liggen te wachten om behandeld te worden. De Raad kampte eind 2015 reeds met een achterstand van meer dan 20.000 vreemdelingendossiers …

Ronnie Tack vindt dat de regularisatiecampagne van 2009 structureel niets heeft opgelost. De schatting is dat er nog steeds 120.000 mensen zonder papieren in België verblijven. Dat getal is gebaseerd op het aantal mensen dat beroep doet op de procedure Dringende Medische Hulp (DMH) en de regularisatie- en asielaanvragen die ingediend worden. De voedingsbodem voor onwettig verblijf is ondertussen alleen maar vergroot.

Gewezen asielminister Theo Francken (N-VA) had in deze wel gelijk als hij pleitte voor een tijdelijke verblijfsvergunning voor de vluchtelingen en heel strikte regelgeving voor wie hier permanent wil wonen. Hij beseft pertinent dat wie naar hier komt, hier blijft. En één aanvraag trekt door de volgmigratie gemiddeld zes personen aan. Populair gezegd: na het asielbootje komt de migratietanker.

Het aantal leefloners met een nationaliteit van buiten de EU vertienvoudigde daardoor tegen 2007. Vijf jaar na de regularisatie van 2000 werkte nog niet de helft. Tussen 2002 en 2008 steeg onze bevolking met 800.000 inwoners. Ons BBP per hoofd knakte vanaf 2004. Dat betekent volgens Econoom Geert Noels dat de aangroeiende bevolking niet bijdroeg aan de groei. Maar toch werd in 2009 een nieuw ‘generaal pardon’ afgekondigd met dezelfde gevolgen.

Mijn vragen hierbij zijn:

  • Waarom wordt alle statische info weggemoffeld?
  • Wie en waarom wil men met non-informatie een rad voor ogen draaien
  • Waarom werden migratiegolven ondanks hun drastische gevolgen toch omgezet in massale regulaties?
  • Welke politici en/of partijen hadden/hebben hier belang bij?

 

Hypocriet beleid toch een beetje omgebogen?

“De gewezen federale staatssecretaris van Asiel en Migratie, de N-VA’er Theo Francken, wijst mensen uit die met de boot van zijn collega, minister van landsverdediging N-VA’er Steven Vandeput, hier terug aan land gebracht worden. Veerman op de golven van de hypocrisie in de Middellandse Zee. Charon en Kerberos.
Het integrale Europese migratiebeleid met in haar kielzog de uitwassen van het islamisme zijn een cocktail van tweeslachtigheid en blinde besluiteloosheid die zonder twijfel onze welvaart en onze veiligheid uitholt.”
Jean-Marie Dedecker (voorzitter LDD) heeft gelijk met zijn analyse!

Maar … gewezen staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken (N-VA), mag er terecht trots op zijn: de federale regering keurde de tekst van de ‘nieuwkomersverklaring’ goed.
Elke buitenlander die langer dan drie maanden in België wil verblijven, moet het document ondertekenen. Een weigering resulteert in een “onontvankelijk dossier”. En wie geen “redelijke inspanning” levert om zich te integreren, kan zijn verblijfsrecht verliezen. De koppeling van een recht op verblijf aan de wil tot integratie is uniek voor Europa. De regeling past in de intentie van de federale regering dat een migratiebeleid meer moet zijn dan een loutere verblijfs- en opvangreglementering. Een proficiat waard!

Iedere nieuwkomer moet dus de verklaring ondertekenen. Een aantal categorieën (EU-burgers, asielzoekers, studenten) valt buiten de verblijfsrechtelijke gevolgen. Voor de rest, zowat drie vierde van de nieuwkomers, geldt de integratieverplichting. Buitenlanders, die in het kader van gezinshereniging naar België komen, vormen hier de grootste groep.
De Dienst Vreemdelingenzaken neemt de controle op zich. De nieuwe wet lijst een aantal mogelijke criteria op, zoals het volgen van een integratiecursus, het spreken van een van de landstalen, het hebben van werk of het volgen van een opleiding.

En de Vlaamse regering komt met een ‘engagementsverklaring’ voor asielzoekers. De bedoeling is dat ze de basisprincipes van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens onderschrijven, naast een aantal basiswaarden, zoals de gelijkheid tussen man en vrouw, de vrijheid van meningsuiting, de scheiding van kerk en staat, het respect voor ieders geaardheid, de vrijheid van religie of levensovertuiging en de democratische rechtsstaat.

 

Migratiemythes doorprikt

Jan Hertogen, socioloog, doorprikt met de regelmaat van een klok vele heikele politieke punten. In zijn BuG 346 <http://www.npdata.be> is het niet anders.

  • Men wil de democratie versterken maar beperkt de Belgwordingen en zo de deelname aan de democratie.
  • Men beperkt de immigratie maar de volg- en huwelijksmigratie stijgt (terug).
  • In Molenbeek vermindert het aantal kinderen bij Belgen en Vreemdelingen maar wat zegt de schepen?
  • Belgen emigreren meer en de immigratie van buitenlanders stijgt (terug).
  • Het aantal asiel-erkenningen is met staatssecretaris Francken tot ongekende hoogten gestegen
  • Vermindering van asielaanvragen is een internationale zaak, geen gevolg van lokaal beleid
  • Wallonië vangt in verhouding tot de nieuwkomers meer erkende asielvragers op, zie BuG 344.
  • Antwerpen heeft haar asielaanvragers op drie jaar tijd tot 1/3 verminderd, een record.
  • Erkende vluchtelingen vormen in 2015 maar 9% van de inschrijvingen van vreemdelingen in de burgerlijke stand, geboorten bij vreemdelingen 12% en de ‘gewone’ immigratie 79%.
  • Het aantal ambtelijke schrappingen is in 2015 vermindert, ondanks de enkele geschrapte Syriëgangers.
  • Sinds 1999 evenveel nieuwkomers uit Europa als uit niet-Europa, detail per nationaliteit zie BuG 345.
  • Migratie zal het voortdurende geschenk uit de hemel voor België blijven, zie artikel BuG 292.

Zijn besluit is niet echt fraai voor de politici. “Men kan zich afvragen bij het nauwkeurig doornemen van de loop van de bevolking, nu ook met onderscheid tussen Belgen en vreemdelingen, waar Francken, de N-VA en andere partijen mee bezig zijn. Zij krijgen voortdurend wat ze willen verhinderen en roeren daar de grote trom over.”

 

Immigratiekwestie

Jarenlang rustte op de immigratiekwestie een absoluut taboe. Wie het waagde zijn vinger op te steken om bij een en ander voorzichtig een vraagteken te plaatsen, werd al snel beschouwd als een spelbreker en in het racistische verdomhoekje geplaatst. Steevast werd ons door politici en politieke partijen voorgehouden dat het allemaal wel los zou lopen en het slechts een kwestie van tijd was voor de nieuwe, harmonieuze interculturele samenleving een feit zou zijn. Een bewering die, zo blijkt elke dag meer, de toets met de realiteit helemaal niet doorstaat.

Socioloog Mark Elchardus (VUB) ?noemt de geschiedenis van de immigratie in dit land “een grote opeenstapeling van verschrikkelijke vergissingen”. Hij noemt in dat verband onder meer de gezinsherenigingen die de immigratie oncontroleerbaar hebben gemaakt.
Maar de grootste stommiteit van allemaal is voor Elchardus de volgende: “omdat extreemrechts de problemen signaleerde en daardoor het debat bepaalde, reageerden de andere partijen door het tegenovergestelde te zeggen. De vreemdeling werd daardoor een universeel slachtoffer.
Meer bepaald verwijt Elchardus de linkerzijde dat ze zich doorgaans te kosmopolitisch opstelde, waardoor ze een belangrijk deel van haar electoraat verwaarloosde. Mensen willen:

  • dat hun natie of gemeenschap in deze geglobaliseerde wereld wordt beschermd;
  • willen dat de immigratie wordt gecontroleerd;
  • willen dat de integratie wordt bevorderd.

Dat is de grondstroom in Vlaanderen.

 

 

take down
the paywall
steun ons nu!