Wat is waarheid en wat niet en wie bepaalt dat?

In de 2de eeuw na Christus waren er 3 christelijke stromingen:

• de Pauluspartij met mensen als Marcion en Valentinus
• de joods-christelijke groep met iemand als Hermas
• de Petruspartij, waaronder de latere paus Pius

De Petruspartij won het pleit en leverde de paus. Meteen excommuniceerde men de kopstukken van alle andere partijen en wierp men 3 grote katholieke dijken op:

• de waker = de Apostolische Canon: men bepaalde welke geschriften in de bijbel mochten, wat hun volgorde was en voegde tendentieuze geschriften toe om o.a. van Paulus een vijand van de gnosis te maken i.p.v. een vriend
• de slaper = de Apostolische geloofsbelijdenis: de doopformule
• de dromer: slechts een bisschop mocht de bijbel uitleggen

Wie zich hieraan niet hield of anders dacht was toen en is nu nog per definitie een ketter.
Hierdoor vielen o.a. het Evangelie van Thomas, het Evangelie van de Waarheid in de vergeetput. Die hadden immers een heel andere kijk op het evangeliegebeuren.
Onder andere ook hierdoor kwam het schisma tussen protestanten en katholieken.

Bij de joden was het niet anders en alleen dank zij de ontdekte Nag Hammadi weten we nu welke geschriften verdonkeremaand werden. Ook hier werden de ketters, in feite de gnostici, geweerd.

Wanneer theologen het aan de stok krijgen met het Vaticaan, dan gebeurt dat concreet met de Congregatie voor de Geloofsleer. Dit is de oudste van de negen congregaties van de Romeinse curie en bewaakt sinds eeuwen de orthodoxie van de katholieke kerk.
in 1542, in de periode van het Concilie van Trente (1545-1563), richtte paus Paulus III dat curie-orgaan op. De bedoeling was om de uitwassen, zoals die van de Spaanse inquisitie, tegen te gaan door de inquisitie te centraliseren. Maar meteen schepte dat andere problemen: de procedure is van a tot z in de hand van de congregatie. Zij is tegelijk aanklager, rechter, jury en beroepsinstantie. Dat vloekt natuurlijk met alle mogelijke juridische spelregels.

Eventjes de puntjes op de i

Vanwaar wij komen …
“De verdoemden in de hel zijn beroofd van het onuitsprekelijk geluk God te aanschouwen, en worden gefolterd door de knaging van het geweten, door het onblusbaar vuur en door het vooruitzicht van een eeuwig lijden.”
Nee, dit is geen soera of slagzin uit de Koran of de Hadith. Het is vers 240 uit de zestiende les van de ‘Catechismus ten gebruike van al de bisdommen van Belgie?’ uit 1958, weet Jean-Marie Dedecker nog te vertellen en hij vervolgt met onderstaande.
En wie er soms aan twijfelde wie de baas was in dit aards tussenstation hoefde er maar vers 281 op na te lezen: “Het is verboden aan zijn ouders of aan andere oversten te gehoorzamen, wanneer zij iets bevelen dat strijdig is met de geboden van God of van de heilige Kerk.”
En gelijk heeft hij. Deze striemende geboden en verboden moesten we uit het hoofd kennen en daar zorgden de onderpastoor en de schoolmeester wel voor. Maar dat betekende meteen ook dat de bijbel belangrijker was dan de Belgische wet en God boven het ouderlijk gezag stond. Anders gezegd: de priesters van toen waren even erge donderprekers als de imams van vandaag.
Gelukkig is het voor onze christelijke jeugd niet meer zo, voor de opgroeiende kinderen van moslims echter nog wel. Tienduizenden Belgische moslimjongeren zijn vandaag bang om te leven, schreef Montasser AlDe’emeh in Knack!

Vrouwelijke diakens?
Jawel, in de eerste eeuwen van de kerk waren er vrouwelijke diakens. Maar met de versterking van het patriarchaat, ook in de kerk, verviel dat. ‘Jezus en zijn apostelen waren enkel mannen’, was de motivatie. Natuurlijk larie want alles wat maar enigszins in geschriften of overlevering naar vrouwen refereerde, werd geweerd.
“Als vrouwen tweeduizend jaar geleden geen priester konden worden, was dat om cultuurhistorische redenen. Dat de Kerk vandaag vrouwen als tweederangsgelovigen blijft behandelen, is niet enkel betreurenswaardig, het is onrechtvaardig en niet langer aanvaardbaar. Vrouwen houden in de praktijk onze parochies draaiende,” betoogt Luk Vanmaercke, hoofdredacteur van Kerk & Leven. “Het wordt steeds moeilijker om aan gelovigen uit te leggen dat bepaalde taken en functies voorbehouden blijven voor een steeds kleinere groep mannelijke gewijden. Als de Kerk haar leden wil overtuigen, moet het debat over het priesterschap dringend diepgaand en zonder taboes worden gevoerd.”
Toen het probleem van de plaats van de vrouw in de kerk in 2001 nog eens aangekaart werd, stelde de congregatie van geloofsleer echter dat diaconessen niet zomaar gelijk te stellen zijn met hun mannelijke collega’s. Zoiets heet toch discriminatie op basis van geslacht, niet!
Daarbij werd gesteld dat vrouwen slechts eigen seksegenoten mochten bedienen en dat de diaconessen slechts in die functie konden blijven zolang ze maagd of weduwe waren. Mannelijke diakens konden dat permanent blijven ook als ze huwden [vanaf het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965)]. Hun wijding was en is zelfs een mogelijke opstap naar het priesterschap of het bisschopsambt. Vrouwen daarentegen konden en kunnen niet gewijd worden anders wordt dat eveneens een opstap naar priesterschap en bisschopsambt en dat zou discriminatie zijn. Wie kan mij die redenering uitleggen? Kortom de vrouw wordt nog steeds gediscrimineerd in de Rooms-Katholieke Kerk.
Vooraleer christen-democraten en christelijke gelovigen nog eens hun mond open doen over onderdrukking van moslima’s, wat overigens een terechte opmerking is, moeten ze eerst eens zelf binnen hun eigen organisaties en structuren van de Katholieke Kerk de spelregels op punt stellen.

Het Celibaat
Maar ook over het celibaat neemt Luk Vanmaercke geen blad voor de mond. “Schaf het celibaat af! Want  laten we een kat een kat noemen: er zijn heel wat priesters die het celibaat niet respecteren. De Kerk laat dat al decennia oogluikend toe. Een gezonde situatie is dat niet.”
Het is de hoogste tijd om priesters de kans te geven in alle openheid een duurzame liefdesrelatie te hebben. Velen verlangen er hartsgrondig naar. Zal hierdoor het priestertekort snel zomaar verdwijnen? Waarschijnlijk niet maar het is alvast een struikelblok minder.

Seksueel misbruik
Seksueel misbruik van kinderen, een immense schande, komt helaas regelmatig in het nieuws. Het wordt, voor zover geweten, gepleegd door een diverse groep.
Van de christelijke geestelijkheid is het met zekerheid geweten. Maar ook andere religies lijken mij ook niet vrijuit te gaan. Zo kan je moeilijk het uithuwelijken van jonge moslima’s niet hieronder plaatsen … Ook personeel in overheidsinstellingen wordt beschuldigd van seksueel misbruik.
Wat valt eraan te doen vooral beseffend dat het celibaat een Rooms-Katholieke kerkwet is en het biechtgeheim schenden leidt tot excommunicatie? En of de celibaatsverplichting rechtstreeks verband houdt met seksueel misbruik is tot nog toe absoluut nog niet bewezen. Iemand de kans op intimiteit – en seks is daarvan een onderdeel – ontzeggen, vergroot de kans op seksueel afwijkend gedrag.
Maar hoe dan ook: het is enerzijds onaanvaardbaar dat het Vaticaan hierover even hard zwaait met de doofpot als met het wierookvat en anderzijds potdoof blijft voor humane zaken als anticonceptie, euthanasie en homoseksualiteit.
“De paus moet ons zegenen en zich niet met seks bemoeien zolang hij nog nooit de lippen van een vrouw, maar uitsluitend de landingsbaan van vliegvelden heeft gekust.” vinden de Nederlandse cabaretier Paul Van Vliet en Jean-Marie Dedecker.

De hypocriete Amerikaanse gelovige

Iedere Amerikaan heeft in zeer sterke mate de behoefte ergens bij te horen. Dit geldt ook voor de kerkgenootschap. Maar wat frappant is dat dit vooral als statussymbool gebruikt wordt. Naarmate men stijgt op de maatschappelijke ladder verandert men van Kerk. M.a.w. je kan stellen dat Amerikanen een religieus gevoel hebben, zonder werkelijke religie.
‘In God we trust’ is nochtans hun nationaal symbool. Net zoals de nazi’s (Gott mit uns) misbruiken zij God door te zeggen dat Hij hen beschermt en gelijk heeft in hun daden.
Ik walg van de voorstelling van zo’n partijdige god.

Na de publicatie van de encycliek ‘Laudato Si’ door paus Franciscus vonden de republikeinen Jeb Bush en Rick Santorum, beiden belijdend katholiek, dat de paus zich beter met religieuze in plaats van met politieke zaken kon bezighouden.
Milieu, economie, sociale realiteit, cultuur, morele overtuigingen, gedrag enzovoort: op alle niveaus van het menselijke bestaan klinkt de vraag naar de zorg voor Gods schepping, ons toevertrouwd. Integrale ecologie is het denkkader van Laudato Si’, zoals professor Jacques Haers uitlegt. Deze encycliek is een vriendelijk uitnodigend doch zeer besliste oproep tot echte bekering: ecologisch, sociaal, moreel. Met altijd weer het lot van de armsten op de eerste plaats.
En dat is natuurlijk niet naar de zin van zij die voor een geloof à la carte kiezen zoals Bush en Sanctorum. Goed om weten in deze is dat Bush gruwt van opzettelijke zwangerschapsafbreking, maar voor het uitvoeren van de doodstraf is.