De mooie maar weerbare Kath wordt een vertrouwd personage, en de makers Patrick Weber en Baudouin Deville worden beter met de jaren. Dit nieuwste album dat in Berlijn speelt in 1961, op het moment dat de Muur een recente realiteit is, heb ik net uitgelezen en het bracht met zijn spionageverhaal een aangename roes.

Het spionnen-netwerk Romeo dat de leden trainde om via charme, liefdesrelaties en seksualiteit het vertrouwen te winnen van westerse vrouwen en mannen, en hen na verloop van tijd politieke en militaire informatie afhandig te maken, is ook echt wel een straf verhaal, dat wel een boek of twee waard is.

Het verhaal heeft het met de interactie tussen airhostess Kathleen en haar gespierde liefdespartner Gerard op boeiende manier over de relaties tussen man en vrouw, zoals wij daar vandáág in 2024 naar kijken. Er is nieuwe aandacht voor de vrouwelijke kant van het (trachten) leven in koppel, en voor “haar” lichamelijke en sensuele belevingswereld. Het mooie lichaam van Kath wordt subtiel, sexy, suggestief én respectvol in beeld gebracht.

De auteurs geven ook op interessante wijze en terecht aandacht aan de manier waarop de Vrouwelijke mens meer door gevoelens en ook juist door “bezorgde compassie” gedreven wordt.

De motor achter geheel het verhaal en de riskante reis van Kath naar communistisch Oost-Berlijn is gelegen in… haar grote Compassie voor Anneleen, een violiste; Kath is diep getroffen door de angst en verwarring die zij op de trein duidelijk “gelezen” heeft in het gezicht van de Oost-Duitse blonde meid. Zonder dat er tussen de twee vrouwen ook maar een woord gezegd werd over de achterliggende redenen van die ontreddering.

Waardevol en levensecht is ook de ontknoping; veel boeiender en rijker, meer herkenbaar met het echte menselijke bestaan voor ogen is dit einde, in vergelijking met een banale happy ending zoals we die kennen van kinderstrips als Suske en Wiske.

Het historische dossier achteraan is interessant en relevant, zonder té diepgaand of zwaar te worden. Met citaten over de spanning in Berlijn van historische tenoren zoals de presidenten Rinald Reagan, Michail Gorbatsjov, Willy Brandt, en van sterren-in-diepgang-van-denken, voelen en verwoorden zoals M.L. King. De vertaling uit het Frans naar het Nederlands laat wel nog wat te wensen over.