Ik merk dat de echokamers van internet (een begrip om nog eens goed stil bij te staan), de laatste dagen, in combinatie met de kranten en de tv … stilaan de klim begonnen lijken te zijn naar een paroxisme. Naar de top van een berg. De angst grijpt de Belgen bij de keel.

Angst voor buitenlands vreemd gaande Belgen die terugkeren in de boezem van het gemeenschappelijke huis.

Angst die de redacteuren (onderbewust) altijd bespelen en aanwakkeren, want dat verkoopt.

Laten wij toch alstublieft ook wat ruimte laten voor de lankmoedige, koelbloedige mannen en vrouwen die geen angst ervaren.

Die deze misschien al uitgezweet hebben in het begin van de Quarantaine, toen alles rond het virus en zijn dodelijkheid nieuw was en vreemd en ja, beangstigend.

We leven in tijden die in menig opzicht vergelijkbaar heten met oorlogstijden, op het vlak van stilleggen van cafés en scholen de vorige oorlogen zelfs verre overtreffen, toch?

Laat ons dan ook de deugden boven halen die onze voorouders in oorlogstijd waardeerden bij iedereen.

Zoals koelbloedigheid, wederzijdse steun, en ja,een vleugje manhaftige of subtiel-warm vrouwelijke

doodsverachting.

En llaten wij toch wat plaats voor zelfspot, klassiek bekeken als de hoogste vorm van humor

Speels spotten, actief of passief, met onze persoonlijke angsten.

Want helemaal rationeel zijn die toch niet.

Om redelijk te zijn weten wij te weinig met zekerheid.

Deze situatie is een kans om nog eens te leren leven met Onzekerheid.

Om goede oude gezegden te herontdekken. Zoals

“De angst voor de angst is onze grootste vijand”

In lang vervlogen minuten, toen de mensheid nog christelijk gelovig was, werden er dikke perkamenten boeken gevuld met de redenering dat “de vreze Gods” oefenen, de mens kon beschermen tegen minder reële angsten.

De psychologie heeft een hypothese dat angst altijd als een los lichaam door ons hoofd zweeft, hij wacht en zoekt om zich aan eender wat te hechten.

Onlangs was ik op reis in het nabije buitenland.

Een reis maken heb ik altijd als bijzonder aantrekkelijk en leerzaam bevonden,

ook omdat je dan op een dag duizend onverwachte situaties en kleine problemen moet oplossen.

En door duizend en een kleine angsten gaat.

Tijdens de reis beklommen wij een ‘berg’; in een ruine van een kasteel ging ik in het venster zitten, veertig meter boven de rivier beneden. De buitenlanders hadden dat zonder vrees voor elke toerist mogelijk gemaakt. In ons landje ken ik zo geen plek. Misschien zijn wij zozeer voorzichtig geweest geworden dat wij niet meer gewoon met angst omkunnen.

Laat ons voorzichtig zijn met te veel mentale energie te investeren, in te zetten op dat ene paard van het corona virus.

Straks staat onze bovenkamer nog collectief in brand.

Welke pompiers gaan we er dan bij roepen?