WIE als baby en kind in gouden watten lag, is mogelijk niet op de beste manier voorbereid op het leven zoals het is.

Haha! Sorry. Bij een vrome boodschap en intellectuele overweging van een christelijke kennis op Facebook moest ik lachen. “Wie zich herkent in het kind en in het kwetsbare weefsel dat ons verbindt”… zou volgens hem “streven naar algemene vrede”. “Zal zich een weg banen naar duurzame vrede.” Wat een zoet en kinderachtig idee. Dat alvast niet strookt met mijn levensverhaal.

Naar aanleiding van een stuk vandaag in De Standaard over het geheugen van de baby, en mijn levensverhaal dat er onlangs verscheen, heb ik eens diep nagedacht over mijn prille kindsheid. Tot het eerste en tweede levensjaar gaan onze herinneringen terug. We kunnen dus zeggen dat we ongebruikelijk stevig contact maken met het kind in onszelf.

Wel, in tegenstelling tot die melkachtige visie herinneren wij ons ook juist de boze krachten en de concrete bedreigingen. Op basis daarvan is ons Advies: ga gerust voor liefde. Maar bereid je evengoed voor op veelvoudige defensie regen deze Boze Krachten. Op goed gewapend verzet.
Op genadeloze strijd wanneer dat onvermijdelijk blijkt.  En in de limiet op Oorlog.

Wie als baby en klein kind alleen maar in de watten is gelegd, is niet altijd goed voorbereid op de menselijke existentie op aarde.

De zachte, “goddelijke” liefde alleen is geregeld gewoon niet genoeg “WEERBARE liefde”, om in de vocabulaire van de matrix van de betreffende christen te blijven.

Agressie en waakzame reflexen

Met vrome wensen, woorden en fijne sentimenten alleen, ga je het geweld nooit duurzaam keren. Dat zou trouwens niet wenselijk zijn. Agressie heeft onmisbaar nut. De Schepper heeft het, om in religieuze termen te spreken, in de/onze Natuur gelegd. Het vergezelt en helpt ons, het vermogen tot Agressie, sinds onheuglijke tijden. Tientallen miljoenen jaren van Evolutie. En het zal nog tot in der eeuwigheid bij ons blijven. Miljoenen jaren. De Nobelprijswinnaar dierengedrag Konrad Lorenz schreef een te weinig gekend boek over Agressie. Hij gaf het veelzeggend als ondertitel mee “Het zogenaamde kwaad”.

De andere blijkt niet altijd een engeltje. Dan wordt het op een dag misschien wel levensgevaarlijk als je zelf in een engeltjesharnas vastgespt.  Alleen superfiguren ontsnappen aan deze tegenstelling, die geen paradox is. Zij betalen dan vaak met de hoogste prijs: met hun leven. Dat als ideaal stellen kan je de mens niet zonder meer aandoen, dacht ik.

De auteur gaf mij een tekst te lezen over de Franse geleerde René Girard, waarin zijn destijds revolutionaire denkbeelden goed werden teruggekoppeld naar de situatie bij onze broeders de mensapen.
Toch blijf ik op mijn honger.

Dát extreme agressiviteit en vroomheid best kan samenleven in één persoon, leert ons on elk geval de lectuur van de memoir van de meest agressieve en meest door de Duitse legers gevreesde geallieerde generaal: George Patton. Hij gaf zijn kapelaan in een desperate situatie tijdens de slag om de Ardennen bijvoorbeeld bevel te bidden voor beter weer. (Wat prompt ook waar werd). Hij had een vrome en mystieke kant zoals de expert in de Inleiding bevestigt.  De wereld is wonderlijk; er zijn alle soorten creaturen.

Wie als baby door levensbedreigende situaties ging, of bij ouders met eewn culturele, sociale of financiële handicap wordt geboren, wordt daardoor anders. Die heeft voor altijd voeling met wat het is, in kwetsbaarheid te staan.

Dit soort kinderen mogen hoop blijven koesteren: soms wordt je Wijsheid verleend door niet op een gouden glijbaan het leven binnen te komen.

Sommige rijkeluiskinderen leren nooit meevoelen; leren nooit nederigheid. Weten niets af van tragiek.

Een trauma op zeer vroege leeftijd blijkt soms “a blessing in disguise”

Op de Facebook tijdslijn van Jonathan Holslag,  die zelf in een chaotisch gezin opgroeide, gingen we in debat over China. Dat momenteel veel producten levert,  ook kerstartikelen. De man raakte min of meer in paniek na de waarschuwende woorden van de briljante geo-politicus. Wat als China plots de prijzen fel opdrijven, of de productie staakt? Ik gaf aanndat ik dat pessimisme niet deel. Ik geloof dat onze gemeenschap meer veerkracht bezit. Dat luxe iets is dat je in the end of the day niet nodig hebt, hoe leuk het ook is waneer je het hebt. Ook moet ik denken aan de woordennvan Jan Vander eken. Die oud-professor filosofie werd onlangs 92. Hij maakte de tweede wereldoorlog bewust mee als knaap. Hij verzucht soms glimlachend: “Daar kom je ook doorheen!” Soms zijn wij het meest bang van wat wij in feite niet kennen. Soms is de angst voor onze angst het grootst. Laten we toch maar “flink zijn” in alle omstandigheden, als “default” houding . Naar het advies dat volwassenen en opvoeders jongeren meegeven in de jaren zestig en zeventig.

De kindertijd van Jezus is legende uit de evangelies. Toch lijkt het detail over de baby in de voederbak van de stal bij het goedkope hotelletje op dit punt niet ongeloofwaardig: supermensen, die veel bereiken of grote betekeniskrijgen voor hun tijd, zij worden wel vaker in schamele omstandigheden geboren en kind.

Met een project met reel op YouTube van De Morgen over achterstelling in de jeugd bij jongeren die een moeder heeft die innemen ander (niet Europees) land werd geboren, die in een huurhuis wonen, enzovoort.. zou moeten blijken hoe erg die socio-culturele “achterstand” wel is. Maar de leerkracht merkt tussendoor op dat net die leerlingen de beste punten hebben en “de beste houding”. De krant lijkt hier te dramatiseren. Zoals Holslag ook soms doet. Profeten staan graag in de schijnwerpers. Voor media is aandacht opkloppen een banaal verdienmodel. In het kwisprogramma Switch op VRT Eén vanavond viel het me op hoe blits en vlot en sterk de kandidaten met bruine huidskleur,  waaronder de prachtige vrouw afkomstig uit Gambia, het deden. Ook in Thuis is het al een feit: de Vlaamse advocaat met afro-roots kan en mag zijn baas op zijn complexen en fouten wijzen. Vlaams Belang heeft misschien, tot voor het spionageschandaal, een paar peilingen mee, haar gedachtegoed raakt snel ondergesneeuwd in een mooie realiteit in het leven van alledag. Dé test voor de kwaliteit van wie je bent is niet de school of het werk of je bezit, maar het leven zelf.

Als je je geliefde gelukkig maakt, je werk goed doet, het journaal presenteert, je land op goede wijze mee bestuurt, of gerespecteerd wordt en graag gezien door je buren en vrienden, vraagt niemand je nog waar je kribbe stond. Of toch niet als provocatie.

Een fijn en zorgeloos Kerstmis gewenst!

Illustratie: eigen beelden uit Leuven; schilderij Van August Schenck ( 1828    –  1901),  geschilderd in 1878, aangekocht door de National Galery of Victoria te Melbourne (Facebook).