De hemel is grauw, de regen valt flauw, en ja, ook dan schijnt de zon, al laat ze haar gelaat niet zien. Ik rijd nu in de bus van Leuven naar Turnhout, weg van mijn achttiende bestraling: zo zijn 72 procent van de bestralingen gedaan.

Ja, ik begin echt af te tellen. Het valt me zwaarder dan ik gedacht had. Ik wist op voorhand dat bijwerkingen te verwachten waren. Maar ze ook effectief voelen is toch een ander paar mouwen. Vooral het verlies aan kracht, aan gewicht, en aan een normale spijsvertering zijn nu de belangrijkste euvels. Mijn darmen protesteren best al heftig tegen de aanslag van de bestraling.

Tegelijk ben ik ook blij dat bepaalde andere symptomen voorlopig nog uitblijven. Ik kan dan nog van geluk spreken dat mijn behandeling gebeurt in het UZ Leuven, met vriendelijke personeelsleden en een goede zorg. Alleen vind ik het koud in de scan- en bestralingsruimtes. Ik wordt gewaar dat mijn “natuurlijk” jasje uitgedund is… brrr, ik ben wel kouwelijk geworden vergeleken met vroeger.

Een boodschap van hoop en volharding door Banksy in Palestina. Foto: Heinrich Böll Stiftung

En dan gaan mijn gedachten richting Palestina, naar Gaza. Wat een ongelooflijke verschrikking! Bijna elk ziekenhuis gebombardeerd, ambulances beschoten, gezondheidswerkers vermoord of gearresteerd. Bijna 20.000 Palestijnse doden, duizenden meer die vermist zijn, meer dan 50.000 gewonden.

Na 75 jaar en meer zionistisch fundamentalisme – zelf product van het (vooral Europese) antisemitisme, ja erger nog Holocaust – is in het Midden-Oosten het islam-fundamentalisme het antwoord en spiegelbeeld ervan geworden, met meer dan begrijpelijk verzet, al nam die op 7 oktober zelf vreselijke vormen aan.

Zowel antisemitisme, zionisme als islam-fundamentalisme verhinderen het vreedzaam samenleven van mensen van verschillende pluimage, geloof, cultuur… En erger is dat Israël eerst paste in het Engelse koloniale plan en nadien vooral de Amerikaans neokoloniale overheersingszucht dient.

Dat alles staat een vreedzame oplossing ernstig in de weg. Het doet me veel. Sinds 1983, 40 jaar geleden, is een Palestijnse jongere tot eigen zelfstandigheid in mijn (ons) peterschap. Mie en ik zijn ermee begonnen rond ons huwelijk. Het gaat telkens weer om een jongere in een vluchtelingenkamp in Libanon.

Wat maken die jongeren door? Hoe kunnen miljoenen zulke jongeren kijken naar de toekomst, als het heden vervuld is met zoveel genadeloos genocidaal geweld. En de daders worden bewapend door de “hoeder van de democratie en het internationaal recht”. Over schijnheiligheid gesproken…

Wandeldorp Gouvy. Foto: KB72/CC BY-SA 3:0

En een groot drama: hoe kan een geloofsgroep die zelf zo te lijden had van de Holocaust, gelijkaardige zaken aandoen aan anderen? Het wordt tijd dat de vicieuze cirkel van slachtoffer-dader-slachtoffer doorbroken wordt. Zuid-Afrika wist de Apartheid af te schaffen. Hoop en een voorbeeld voor Palestina?

Ja, het moest me even van het hart. Het is een erg bewogen jaar geweest. Mijn PSA (tumormarker prostaat) is vanaf januari weer zichtbaar geworden en is sindsdien traag blijven aangroeien. Het eerste halfjaar nog een afwachtende houding, vanaf juni gedetailleerd onderzoek met tegenstrijdige resultaten.

Op een bepaald moment was er zelfs een mogelijkheid volgens één onderzoek, dat er botmetastase was. Dat is gelukkig door drie andere onderzoeken tegengesproken. Pas toen dit na meerdere maanden duidelijk was, werd besloten tot bestraling in combinatie met een hormonenblokker.

Men moest gelukkig geen metastase behandelen. Maar de stijgende PSA wees wel op “iets”. Normaal is mijn laatste bestraling op 4 januari. Met het verder doornemen van de hormonenblokker erna… en opvolgen wat de PSA doet. Duimen maar… en hopen maar!

In het voorjaar herdachten we met de kinderen, schoon- en kleinkinderen de eerste “verjaardag” van het overlijden van Mie, mama, omamie. Te midden van de ontluikende lente, waren we aan haar graf waar lentebloemen kleur en geur brachten. Regelmatig veranderen de kleine tekens van medeleven en herinnering, met hartjes getekend op stenen of met dennenappels.

En ja, buiten mijn gezondheidsperikelen, zijn er dit jaar nog meer dingen gebeurd. Ik ben met pensioen gegaan. Toch blijf ik nog een specifieke band houden met Nyrstar, het bedrijf waar ik meer dan 36 jaren gewerkt heb. Ik blijf geëngageerd rond het thema van bedrijfstransitie van Nyrstar, als raadgever via de Europese Ondernemingsraad.

Bloeiende boshyacinten in het Hallerbos. Foto: David Edgar/CC BY-SA 3:0

Dat thema ligt me nauw aan het hart, daar ik vele jaren, en nu met pensioen zeker ook geëngageerd ben rond de problematiek van klimaatontaarding en ongepast energiebeleid. Dat is des te meer het geval nu nucleair misbruik weet te maken van de klimaatontaarding om zichzelf op te dringen als een zogenaamd deel van de oplossing, in plaats van het probleem.

Zo hebben we met Climate Express van 5 tot en met 8 oktober tussen Poperinge en Antwerpen een klimaatfietstocht gehouden langs de toekomstige overstromingslijn. Het was toen onwaarschijnlijk warm, zeker de dag van onze aankomst. Nog maar enkele weken later kregen we dan weer een voorafbeelding te zien met de overstromingen in de Westhoek…

Het leven gaat voort. En dat heeft ook haar mooie kanten. Dan gaat het zeker over (schoon – klein) kinderen, familie, vriendin en vrienden, en mijn engagementen. Maar ook: voor mij persoonlijk biedt het wandelen nog steeds sterk relaxerende en vreugdeopwekkende ervaringen en gevoelens.

In de lente waren er de mooie boswandelingen in het Hallerbos, het Bertembos, de Liereman, en elders. Ook zijn mijn vriendin Lut en ik in de lente naar Frankrijk gegaan, naar het mooie initiatief van Patrick (peter van Arnoud) en Mientje.

De streek waar ze wonen, enkele honderden kilometer onder Parijs, is zacht glooiend, met afwisselend (vooral beuken)bossen, meren, rivieren, velden, dorpen en kleinere steden. Ze zijn verhuisd van het oververhitte Zuid-Frankrijk naar hun huidige stek.

Bloeiende lamsoor (Limonium vulgare). Foto: Kristian Peters/CC BY-SA 3:0

In de zomer ben ik niet echt met verlof gegaan, daar de tegenstrijdige onderzoeken en mogelijke behandelingen nog niet getimed waren. Maar samen met Lut of alleen, enkele mooie weekends of wandelingen aan zee, het zwin met de bloeiende lamsoor, de Kalmthoutse heide, mijn geliefkoosde wilgenroosjeswandelingen in Gouvy, Ravels en Turnhout, en eind augustus een kleine week samen met alle (klein)kinderen en Lut in Gouvy, de mooie herfstwandelingen in eigen streek… ze weven een mooie draad doorheen de vier seizoenen.

Een andere draad is mijn beleven met mijn vriendin Lut, met wie ik veel gemeenschappelijks deel. Ze woont in Holsbeek, in een huis met best nog wat renovatiewerk, waar ik van dichter of verder bij betrokken ben. We delen de liefde voor de natuur, en engagement naar rechtvaardigheid en duurzaamheid.

Ik ben ook dankbaar daar te kunnen zijn, nu mijn bestralingen steeds meer van me eisen. En af en toe, tussen de buien door, wandelen we in de mooie buurt – ja ook het wandelen delen we, zelfs al laten haar knieën moeilijk nog lange wandelingen toe.

Ik wens jullie een warmmenselijk jaar 2024 toe, na een gezellige afsluiting van het jaar 2023

Warme groeten,

Marc

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier