Zelfverklaard progressieve politici buigen keer op keer voor ondemocratische regimes die agressieve oorlogen verklaren, die zonder schroom alle regels van het oorlogsrecht schenden, die niet enkel het gezag van het internationaal strafhof in Den Haag ontkennen maar alle internationaal recht tout court aan hun laars lappen, die op dit eigenste moment een live uitgezonden holocaust van meer dan twee miljoen weerloze gevangenen organiseren.

De vraag stelt zich: wanneer gaan Europese progressieven eindelijk durven breken met schurkenstaten als de Verenigde Staten en Israël?

In februari 2023 stemden bijna alle Belgische partijen voor een resolutie over een hongersnood in Oekraïne in de Sovjet-Unie van honderd jaar geleden, bevestigend dat deze hongersnood genocidaal en doelbewust georganiseerd was. Minister van Buitenlandse Zaken Hadjah Lahbib ging de herdenking van deze hongersnood zelfs in Oekraïne eren naast president Zelensky.

Honderd jaar na datum over de geschiedenis debatteren is nu eenmaal politiek veiliger dan ruggengraat tonen tijdens de feiten

Vandaag steken Lahbib noch de andere partijen die voor deze resolutie stemden een vinger uit om het Israëlisch apartheidsregime te bestraffen voor het afsnijden van voedsel, elektriciteit, brandstof en zelfs water naar meer dan twee miljoen mensen, een onmiskenbaar, glashelder voorbeeld van een gemaakte hongersnood. Terwijl er zich een openlijke volkerenmoord voltrekt staan er vandaag op Israël minder sancties dan op Venezuela of Mali. Honderd jaar na datum over de geschiedenis debatteren is nu eenmaal politiek veiliger dan ruggengraat tonen tijdens de feiten.

Terwijl uitgemergelde kinderen sterven van honger en ziekte door een bewuste uitroeiingsstrategie lijkt men alles te doen om de pleger van deze massamoord niet wezenlijk te raken.

De kantoren van het Belgisch ontwikkelingsagentschap worden opgeblazen en politici durven de Israëlische ambassadeur enkel “op de vingers tikken”, waarop deze hen ongetwijfeld vierkant uitlachte en naar de ambassade in Ukkel terugkeerde om ongestoord verder Israëls genocidale oorlog en economische belangen te verdedigen. De Waalse regering besloot geen buskruit meer aan Israël te leveren, na druk aan linkerzijde en 5 maanden van massamoord, maar België stuurt wel oorlogsschepen naar de Rode Zee om de toevoer van goederen naar Israël van elders te verdedigen. Vicepremier De Sutter verklaart dat ze de rechtszaak tegen Israël voor het internationaal gerechtshof wil steunen, terwijl het voor iedereen duidelijk is dat die rechtszaak de genocide niet zal stoppen en bovendien geen effect zal hebben zolang Israël de volle steun van de VS heeft.

En vergis u niet: Israël heeft de volle steun van de VS, onze grote bondgenoot en de onbetwiste leider van de NAVO, al het smaakloze theater van de woordvoerders van het State Department ten spijt. Die steun komt vol overgave van het hele politieke spectrum, Republikeinen en Democraten.

Israël heeft de volle steun van de VS, onze grote bondgenoot en de onbetwiste leider van de NAVO

Terwijl Biden in woorden pretendeert een “matigende invloed” te zijn levert zijn regering rechtstreeks de tonnen aan wapens en munitie die Israël gebruikt om woningen, scholen, ziekenhuizen, ambulances, en de weinige vrachtwagens met voedsel die ze de Gazastrook binnenlaten aan flarden te schieten. Ettelijke miljarden vloeien jaarlijks en nog steeds van de VS naar Israël. Zonder Amerikaanse steun kon deze vernietigingsoorlog niet plaatsvinden, het moment dat ze stopt, stopt ook de genocide.

Het is zonneklaar dat Israël en de VS twee handen op een buik zijn. Maar waar kritiek op Israël nog (moeizaam) mogelijk is, blijkt het voor zelfverklaard progressieve partijen steeds meer ondenkbaar om de grootmacht die de genocide financieel, materieel en met haar veto in de VN mogelijk maakt te bekritiseren. Wel integendeel: de eensgezindheid en het enthousiasme voor de steun aan ons militair bondgenootschap met de VS is nooit groter geweest!

Iedereen is akkoord om in het kader van de NAVO miljarden extra in het leger te investeren, miljarden die onder andere naar de aankoop van bespottelijk dure Amerikaanse straaljagers zullen gaan – een “vrijwillige” aankoop die in feite niets anders dan onze tribuut aan het Amerikaans keizerrijk is. Miljarden die de Amerikaanse overheid en Amerikaanse bedrijven daarna met veel plezier terug in Israëls genocide zullen pompen.

Niet enkel onthult de bijna unanieme steun voor de steeds intensere alliantie met de VS dat de kritiek op Israël een cynisch theatertukje is, het duidt ook op een dieper probleem bij de traditionele partijen. Deze zijn niet gewoon vastgeroest in een verouderd koudeoorlogsdenken, ze lijken zelfs decennia intellectueel achteruit te gaan. De bloeddorst om tegen Rusland ten strijde te trekken bereikt stilaan het niveau van de aanvang van de Eerste Wereldoorlog. Ondertussen is schijnbaar vergeten wat men tijdens de koude oorlog nog goed besefte: dat openlijke oorlog tussen de VS en Rusland absoluut vermeden moet worden omdat de gruwelijke prijs ervan in de eerste plaats door Europa betaald zal worden.

De bloeddorst om tegen Rusland ten strijde te trekken bereikt stilaan het niveau van de aanvang van de Eerste Wereldoorlog

Hetgeen al gebeurt, hetzij voorlopig gelukkig nog niet in bloed. De Europese industrie moet steeds meer het onderspit delven tegen haar Amerikaanse concurrenten. Terwijl wij ons blauw betalen aan duurder en vuiler Amerikaans gas om de eerdere Russische toevoer te vervangen doet de Amerikaanse economie het prima.

Niet enkel verdienen de Amerikanen aan ons door ons te dure wapens en energie te verkopen, hun bedrijven hebben een concurrentieel voordeel ten opzichte van de onze. Ze hoeven nauwelijks bij te dragen aan enig soort sociaal systeem, geven amper vakantiedagen, moeten zich van het klimaat weinig aantrekken en kunnen hun werknemers zonder reden ontslaan. Terwijl de vakbonden hier strijden tegen de schijnzelfstandigheid die Delhaize invoert bestaat deze al lang in de Verenigde Staten. Elke mogelijke sociale vooruitgang wordt gehypothekeerd: binnen onze handelsrelaties met de leider van de “vrije wereld” kunnen onze bedrijven niet anders dan de laagste gemene deler volgen.

Op ecologisch vlak is de situatie zo mogelijk nog erger. De groene beweging in eigen land werpt zich op als grote criticus van China maar heeft nog geen fractie van die kritiek voor de VS, die al sinds voor de Kyoto-akkoorden in 1997 elke internationale aanpak van de klimaatcrisis saboteren. De reden voor die sabotage is duidelijk: de macht van de VS is in grote mate gebaseerd op de petrodollar en haar controle van de wereldwijde oliehandel. De verplichting olie enkel in dollars te verkopen is een rechtstreekse injectie in de Amerikaanse economie – de VS profiteert het meest van al van de fossiele brandstofindustrie. De Arabische olie-monarchieën zijn rijk geworden dankzij Amerikaanse steun en bevinden zich nog steeds in een intense alliantie met de VS die hen tegen democratie en goed beleid beschermt… En ook zelf een steeds grotere olie- en gasproducent wordt dankzij extreem vervuilende fracking.

Wat is de zin van een groene beweging die bevriend is met het land dat de fossiele brandstofindustrie met bruut militair geweld verdedigt? Hoe kan men actievoeren voor het behoud van het Amazonewoud en zwijgen over de VS, die via haar geheime diensten steun gaf aan de parlementaire coup in Brazilië die Bolsonaro aan de macht bracht, en hem na zijn verkiezingsnederlaag in Florida ontving om zijn eventuele terugkeer te plannen?

Wanneer zal genoeg ooit genoeg zijn? Hoe kunnen we ooit vooruitgang boeken zolang Europese bedrijven moeten concurreren met machtige Amerikaanse multinationals die zich van klimaat noch arbeidersrechten een bal moeten aantrekken? Moeten we echt wachten tot het volledige Palestijnse volk vermoord of verjaagd is, onze economie een spiegel geworden van de Amerikaanse – zonder sociale zekerheid, werkloosheidsuitkeringen of vakantiedagen -, tot onze soldaten een zinloze dood sterven tussen de mijnenvelden in een Russisch-Amerikaanse oorlog in Oekraïne en de wereld in vlammen opgaat terwijl de NASDAQ ongeziene hoogtes bereikt?

Ooit had de progressieve beweging onderbouwde kritieken die de kern van het probleem benoemden. Vandaag lijkt alles te moeten wijken voor regeringsdeelname

Ooit had de progressieve beweging onderbouwde kritieken die de kern van het probleem benoemden. Vandaag lijkt alles te moeten wijken voor regeringsdeelname. Met het excuus tenminste een doekje voor het bloeden te zijn (en ondertussen een stevige parlementaire wedde te innen) kan men zelfs volkerenmoord over het hoofd zien.

We moeten de waarheid onder ogen durven zien: we zitten in een alliantie met een maniakale massamoordenaar die wereld rechtstreeks de verdoeming injaagt en ons de prijs doet betalen. Het is hoog tijd om te durven vastgeroeste ideologische overwegingen herzien en de vriendschap met schurkenstaten te beëindigen. Europese progressieven moeten meer durven zijn dan een doekje voor het bloeden. Voor het goed van zowel de wereld als onszelf en voor het te laat is.