Het korte verhaal dat Shuishi Yoshida vertelt in Park Life valt eenvoudig samen te vatten. Een inwoner van Tokyo gaat tijdens zijn middagpauze rustig zijn middagmaal eten. Dat doet hij in een nabijgelegen park.
Het verhaal is fictief. Het park waar hij gaat zitten op zijn favoriete bank is Hibiya Park in de stadswijk Chiyoda van Tokyo.
Er gebeurt niets speciaals. Op een dag bemerkt hij een vrouw waar hij enkele dagen eerder in de metro toevallig een paar woorden mee wisselde. In feite per vergissing, hij is vergeten dat zijn collega net is uitgestapt en spreekt hem aan tot hij ziet dat de persoon naast hem iemand anders is.
Die andere persoon antwoordt, ook al heeft ze zijn vergissing door. Niets speciaals. Zijn belangstelling wanneer hij haar terug ziet is niet seksueel, hij ziet gewoon iemand om even mee te praten.
Soms babbelen ze inderdaad met elkaar, soms ontwijken ze elkaar. Ze hebben het over de mensen die ze rondom hen zien wandelen – of die zijn dagroutine verstoren door op zijn favoriete bank te zitten.
Zo komen we met korte bemerkingen heen en weer wat meer te weten over wat de man in kwestie doet. Er gebeurt niets spectaculair. Wat hij doet als werk is wel nogal ongewoon. Wat dat juist inhoudt kom je te weten door dit boekje te lezen.
Hij praat over zijn moeder die voor het ogenblik bij hem verblijft en over Lagerfeld, neen, niet de modeontwerper. Feitelijk is hij wat eenzaam, maar toch voelt hij zich niet alleen.
Wat de man en deze vrouw doen tijdens hun middagpauzes is even ontsnappen aan de dagelijkse sleur, de stress van het werk. Ze compenseren met hun gesprek het gebrek aan menselijke communicatie tijdens hun werk – gebrek aan échte communicatie, niet de nepversie van gsm, laptop, sms, sociale media, e-mail, koptelefoon.
Dit is een pleidooi tegen de vereenzaming van onze hedendaagse maatschappij, een pleidooi voor meer rust, meer tijd om even niets te doen…
Shuishi Yoshida (1968) heeft in eigen land al meerdere prijzen gewonnen. Met deze korte novelle van 2002, die 22 jaar later in het Nederlands vertaald werd, won hij de Akutagawaprijs, in Japan de meest prestigieuze literatuurprijs. Sinds 1999 heeft hij 16 romans en 11 kortverhalen gepubliceerd.
Een wandeling door het Hibiya Park in de herfst (25:55):
Je hebt van die boeken waar je de eerste pagina wat over twijfelt, ‘waar gaat dit feitelijk over’. Toch even verder lezen… Een kleine drie uur later – in mijn geval drie heen en weer treinritten naar de redactie – heb ik een ontspannend en mooi verhaal gelezen. Van deze auteur mag nog meer vertaald worden.
***
Zirimiri (Baskisch voor motregen) is een kleine Amsterdamse uitgeverij die onbekende pareltjes opzoekt en publiceert ‘die (anders) vaak ongemerkt voorbijgaan’ wanneer ze als fijne regendruppels reeds verdampen voor ze op aarde vallen.
Ik ontdekte deze uitgeverij in 2020 met nog een ander Japans pareltje, dat me meer opbracht dan enkele aangename leesmomenten. Sindsdien heb ik een Lagerstroemia indica in de tuin staan.
Wie daar meer over wil weten, lees “Lentetuin”, een rustige leespauze in dit drukke bestaan. Bij Zirimiri vond ik verder ook “Aardbei en chocola”: vriendschap overstijgt alles. Alle boeken van Zirimiri hebben een mooie, eenvoudige, rustige cover en een aangenaam leesbaar lettertype. Kleinoden in zakformaat.
Shuichi Yoshida. Park Life. Zirimiri, Amsterdam, 2023, 123 pp. ISBN 978 9490 0422 33
Steun voor een nieuwe website
We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.
