De verschrikking die Israël en zijn westerse sponsors hebben gevoeld sinds de Hamas-operatie van 7 oktober 2023 ontspruit uit hun racistische minachting voor de inheemse Palestijnse bevolking, wat hen deed geloven dat Israël militair nooit succesvol zou kunnen worden aangevallen.

Het gevoel van westerse vernedering, dat een gekoloniseerd, ‘raciaal inferieur’ en niet-Europees volk zijn kolonisator kan weerstaan en verslaan, is niet onbekend in de annalen van de koloniale geschiedenis.

In de late 19de eeuw leden de Britten een illustere koloniale nederlaag tegen het leger van het Zulu-koninkrijk. Tijdens de Slag om Isandlwana in Zuid-Afrika van januari 1879 vernederde een 20.000-koppig, licht bewapend Zulu-leger de Britse koloniale troepen, ondanks hun superieure wapens, waarbij 1.300 mensen werden gedood (waarvan 700 Afrikanen) op een totaal van 1.800 koloniale invasiesoldaten en 400 burgers. Bij deze slag kwamen aan de zijde van het verzet tussen de 1.000 en 3.000 Zulu-strijders om het leven.

Koloniale wraak

Deze verpletterende nederlaag liet Brits zelfrespect in puin achter en veroorzaakte angst in de regering van Brits eerste minister Benjamin Disraeli dat deze Zulu-overwinning inheems verzet in het hele Brits rijk zou aanmoedigen.

In juli 1879 trokken de Britten daarom opnieuw Zululand binnen met een veel grotere overmacht en versloegen de Zulus nu wel. Ze namen vervolgens wraak door hun hoofdstad Ulundi te plunderen en plat te branden, de Zulu-koning gevangen te nemen en in ballingschap te sturen. In totaal kwamen daarbij 2.500 Britse troepen (inclusief hun Afrikaanse recruten) en 10.000 Zulu’s om het leven.

In Zuid-Afrika richtte Brits mijnmagnaat Cecil Rhodes in 1889 de British South Africa Company op. Zijn bedrijf trok van Zuid-Afrika naar het noorden om meer land te veroveren en er Engelse kolonisten te vestigen. In 1890 vertrokken 180 kolonisten en 200 politieagenten van het bedrijf naar Mashonaland (het huidige Zimbabwe) vanuit Bechuanaland (het huidige Botswana). Datzelfde jaar werd Rhodes eerste minister van de Britse Kaapkolonie.

Het oprukken van het bedrijf stuitte in 1893 en 1896 op hevig lokaal verzet van de Shona- en Ndebele-volkeren. In 1893 was de wreedheid van de witte kolonisten zo gruwelijk dat ze het bloedbad onder de Ndebele-bevolking een ‘patrijzenschietpartij’ noemden.

Drie jaar later, tijdens de opstand van 1896 doodden de Shona en Ndebele 370 witte kolonisten, wat de Britten dan weer aanzette om 800 soldaten naar de nieuwe kolonie te sturen om de anti-koloniale opstand, die de Shona Chimurenga noemden (‘bevrijding’) neer te slaan. In totaal werden 600 witte soldaten gedood op een koloniale bevolking van 4.000.
De reactie van de witte kolonisten was nog wreder dan de moordpartij van 1893. Een witte kolonist “schoot herdersjongens neer en verzamelde hun oren, een ander sneed stukken huid van zijn slachtoffers om er tabakspatches van te maken.”

De kolonisten doodden willekeurig Afrikanen, vernietigden hun gewassen en dynamiteerden hun huizen. De slachtpartijen en de vernietiging veroorzaakten vervolgens wijdverbreide hongersnood, terwijl de leiders van de opstand werden vermoord en de overlevenden werden opgejaagd en na schijnprocessen opgehangen.

Israëlische wraak

Kennis van deze koloniale precedenten is fundamenteel om de wraakzucht van witte westerse mogendheden te doorgronden wanneer ze militair vernederd worden door ‘mindere volkeren’ die hun koloniale veroveraars weerstaan.

Nadat de Franse kolonisatoren een catastrofale nederlaag leden bij Dien Bien Phu in Noord-Vietnam, namen de VS onmiddellijk de rol van hun oorlog over en doodden daarna in Zuidoost-Azië miljoenen Vietnamezen in de twee daaropvolgende decennia .

Na de vernedering van 7 oktober 2023 door Hamas-strijders, die blijven scoren  met belangrijke militaire overwinningen tegen de binnenvallende troepen in Gaza, zette Israël zijnwraak verder met een allesomvattende genocidale oorlog tegen de Palestijnse bevolking van Gaza.
Deze anhoudende aanvallen worden logistiek en financieel ondersteund door Europese witte supremacistische landen en door het witte supremacistische deel van de VS, die deze wraak politiek en moreel dekking geven.

De Europese en Amerikaanse pers heeft actief bijgedragen aan de rechtvaardiging van de Israëlische genocide op het Palestijnse volk, door racistische verhalen over ‘barbaars en primitief Palestijns geweld’ te verspreiden, waarvan er sindsdien al veel zijn weerlegd en terug ingetrokken. Toch worden deze racistische fabricaties nog steeds nagepraat door westerse politieke leiders alsof ze waar zouden zijn.

Deze westerse consensus over de noodzaak om een genocide tegen het Palestijnse volk uit te voeren, werd nauwkeurig samengevat door president van Israël Isaac Herzog, die verklaarde dat de genocidale oorlog van Israëlische joden “niet alleen (een oorlog) tussen Israël en Hamas is. Het is een oorlog die echt bedoeld is om de westerse beschaving te redden, om de waarden van de westerse beschaving te redden.”

Hij voegde eraan toe, als eerbetoon aan het gebruik van christelijke moraliteit door toenmalig VS-president Ronald Reagan in zijn toenmalige campagne om de Sovjet Unie ten val te brengen, dat de vijand van Israël niet minder is dan “een rijk van het kwaad”.

Om uit te leggen waarom een dergelijke brede Europese en Amerikaanse witte consensus bestaat ter ondersteuning van de “vernietiging” van Gaza en haar bevolking, betoogde president Herzog dat “als het niet voor ons was, Europa daarna aan de beurt zal zijn en de Verenigde Staten zullen volgen.”

Een dergelijke verdediging is kenmerkend voor witte supremacistische Europese kolonisten. In 1965, twee maanden voor de witte kolonisten van Rhodesië de onafhankelijkheid verklaarden, verdedigde brigadier Andrew Skeen, laatste Britse commissaris van de kolonie Rhodesië in Londen, de witte suprematie en het kolonialisme in Rhodesië door te beweren dat “een oostelijke invasie van het westen kan worden gestopt en teruggedraaid”. Terwijl het lot van Rhodesië “aan een zijden draadje hing,” leidde dit “tot het punt waarop Rhodesië de rol van kampioen van de westerse beschaving op zich nam.”

Net zoals witte christelijke kolonisten keer op keer hun raciale superioriteit en de ‘verdediging van de westerse beschaving’ geciteerd hebben om hun genocidale misdaden te rechtvaardigen, roept Israël nu ook de joodse suprematie en de westerse beschaving aan om zijn genocidale misdaden te rechtvaardigen.

De Israëlische regering en haar zionistische aanhangers hebben echter nog een bijkomende krachtige rechtvaardiging, die niet beschikbaar is voor witte christelijke kolonisten, namelijk het aanroepen van de Holocaust en de geschiedenis van het antisemitisme, die, zo beweert Israël, haar het morele recht geeft om het Palestijnse volk te onderdrukken en etnisch te zuiveren, een verdediging die uniek is voor deze Joodse kolonie.

Israëls altijd beschikbare en weerzinwekkende verdediging van zijn genocidale misdaden is de bewering dat omdat Europese Joden werden onderworpen aan een genocide door witte Europese christenen, de Israëlische regering daarom, in naam van alle Joden, welke wreedheden dan ook mag opleggen aan het Palestijnse volk – zelfs als dat betekent dat bulldozers tientallen burgers levend begraven.

Wie die durft te twijfelen aan deze nobele Israëlische genocide van Palestijnen ter verdediging van de westerse beschaving, zoals het Internationaal Strafhof als het een onderzoek zou starten naar mogelijke Israëlische misdaden, beoefent dat “puur antisemitisme”, zoals Benjamin Netanyahu zelfingenomen verkondigde.

Koloniale erfenissen

Om de afschuwelijke geschiedenis van Israël goed te praten, qua het plegen van wreedheden tegen Palestijnen, vooral tegen de slachotoffers in het concentratiekamp Gaza, dat bijna twee decennia lang de meest wrede misdaden hebben ondergaan, zijn veel mediacommentatoren bereid allerlei analogieën te bedenken om te veroordelen of uit te leggen wat er op 7 oktober 2023 zou zijn gebeurd.

Palestijns-Amerikaanse historicus Rashid Khalidi was in de jaren 1990 nog adviseur voor de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in Madrid en Washington tijdens de onderhandelingen over het zogenaamde “vredesproces” van Henry Kissinger.

In een recent interview in The New Yorker veroordeelde Khalidi het Palestijnse verzet van 7 oktober 2023: “Als een inheemse Amerikaanse bevrijdingsbeweging zou komen en een granaat op mijn appartement zou afvuren omdat ik op zijn gestolen land woon, zou dat dan gerechtvaardigd zijn?” Hij stelde: “Natuurlijk zou dat niet gerechtvaardigd zijn… Je accepteert internationaal humanitair recht of je doet dat niet.”

Maar Khalidi’s analogie, die veel kritiek kreeg op X (twitter), is fout. Als gekoloniseerde Palestijnse burgers van Israël Joodse Israëli’s hadden gebombardeerd die nu op hun gestolen land wonen, zou de analogie met inheemse Amerikanen enige grond hebben.

Zelfs dan zou het echter teruggrijpen op de racistische portrettering door witte kolonisten van inheemse Amerikanen in de Onafhankelijkheidsverklaring van de VS als “meedogenloze Indiaanse wilden wiens enige bekende manier van oorlogvoering een ongedifferentieerde vernietiging van alle leeftijden, geslachten en toestanden is,” zoals academicus en activist Nick Estes van de Native American-organisatie Red Nation reageerde.

Met een andere analogie stelde de Joods-Amerikaanse historicus Norman Finkelstein, wiens ouders overlevenden waren van concentratiekampen, de Palestijnse weerstand gelijk aan Joodse gevangenen die uit concentratiekampen ontsnappen en “de poorten openbreken”.

Hij voegde eraan toe dat zijn eigen moeder de willekeurige bombardementen op Duitse burgers in Dresden steunde. Veel andere analogieën circuleren, waaronder de Haïtiaanse revolutie en de slavenopstand van Nat Turner.

Ondertussen heeft niemand analogieën aangeboden voor de massale steun die de Israëlische bevolking geeft aan de vernietiging van Palestijnen in Gaza. Volgens de peilingen van het Israel Democracy Institute en de Peace Index van de Universiteit van Tel Aviv, meer dan een maand na het begin van de massale Israëlische bombardementen op Gaza, waarbij tegen die tijd reeds duizenden waren gedood, geloofde 57,5 procent van de Israëlische Joden dat hun leger te weinig vuurkracht gebruikte in Gaza, 36,6 procent zei dat het leger een gepaste hoeveelheid vuurkracht gebruikte, terwijl slechts 1,8 procent geloofde dat het IDF teveel vuurkracht gebruikte.”

Echter, in plaats van echte of fictieve analogieën te gebruiken, moet het Palestijnse verzet tegen het Israëlische kolonialisme altijd worden geplaatst in de historische context van de antikoloniale strijd die eraan voorafging. De recente racistische woede van het Westen en Israëls genocidale oorlog tegen het gevangen Palestijnse volk zijn een voortzetting van deze koloniale erfenis.

Ethiopiërs, Zulu’s, Soedanezen en Zimbabwanen zijn slechts enkelen van de mensen die tienduizenden hebben verloren aan witte suprematie en kolonialisme door kolonisten. Inheemse Algerijnen, Tunesiërs, Mozambikanen, Angolezen en Zuid-Afrikanen, Vietnamezen, Cambodjanen en Laotianen, hebben eveneens miljoenen verloren in hun respectieve vrijheidsstrijd tussen 1954 en 1994.

Al 140 jaar lang, en zeer dramatisch in de voorbije 75 jaar, zijn de inheemse Palestijnen op vergelijkbare wijze slachtoffers van het voortdurende erfgoed van Europees kolonialisme door kolonisten, ditmaal gebaseerd op Joodse suprematie en op de verdediging van de “westerse beschaving”

How Israel’s genocidal war against Palestinians is a colonial tradition | Middle East Eye werd vertaald door Yaïr Da Paixão