De Iraanse regering heeft zichzelf in een situatie gebracht waarin het dagelijks strijd moet voeren om aan de macht te blijven. De opstand die in 2022 begon en al negen maanden duurt is een grote interne crisis en een enorm obstakel voor zijn buitenlandse betrekkingen geworden. Zolang het Iraanse regime geen antwoord heeft op de democratische eisen van het volk, zal het conflict tussen de samenleving en de regering blijven groeien tot we een regimeverandering waarnemen.

Het Iraanse regime heeft een stadium bereikt waarin de interne conflicten van de regering en de onverzoenlijke conflicten tussen de samenleving en de regering met elkaar verbonden zijn. Het is tijd voor de regering om te betalen voor haar misdaden en plundering gedurende meer dan vier decennia. Daarom is het gesprek tussen de samenleving en het regime snel de grens van wantrouwen en legitimiteit van het systeem overgestoken, en de opstand heeft het einde van het regime ingeluid.

Het is tijd voor de regering om te betalen voor haar misdaden en plundering gedurende meer dan vier decennia

Om het regime omver te werpen heb je alternatieven nodig. Tot september 2022 was democratische oppositiekracht MEK/PMOI de enige groep die het geluid van omverwerping liet horen. Echter, door de recente opstand die begon met de tragische dood van Mahsa Amini en tot op de dag van vandaag voortduurt met steeds meer radicalisme, kwam de omverwerping van het regime en de discussies over alternatieven als een belangrijk onderwerp naar voren binnen de Iraanse samenleving en de internationale gemeenschap.

Een van de complexe fenomenen in de Iraanse opstand, vooral in het buitenland, was de groeiende en spontane groei van opposities. Verschillende ‘oppositie’-groepen schoten als paddenstoelen uit de grond in de vorm van enkele beroemdheden die Iran verlieten, voetballers, acteurs en actrices, zogenaamde hervormers, voormalige NIAC-leden, enz., die zichzelf introduceerden als leiders van de opstand. Mensen die voor de opstand niet actief waren in de oppositie, die opgroeiden in dit dictatoriale regime en het steunden. Ze hebben campagne gevoerd voor verkiezingen in Iran en voor haar kandidaten. Ze beledigden ook sommige van de krachten die de afgelopen decennia het regime omver wilden werpen.

Verschillende ‘oppositie’-groepen schoten als paddenstoelen uit de grond

Een ander opvallend kenmerk van deze oppositiegroepen was de vlag van de monarchie en de zoon van de Shah, Reza Pahlavi. Door berichten ter ondersteuning van de opstand te publiceren met de hashtag #MehsaAmini, presenteerden deze mensen zichzelf als leiders van de opstand in de steden. Ze probeerden de leiding van de opstand uit handen van het volk te nemen en de wereld te laten zien dat de Iraanse bevolking op zijn best de terugkeer van de monarchie wil die ze 44 jaar geleden omverwierp. Deze mensen waren voor de opstand afhankelijk van het heersende politieke systeem van de mullahs. Nu ze zien dat religieus fascisme ten einde is, profileren ze zichzelf als alternatief voor westerse landen.

Deze nep-oppositie heeft enkele kenmerken. Het eerste punt van deze groep was om de protesten van het volk te beperken tot de verplichte hijab-regel. Ze zien dit als een benadering waarbij, als het Iraanse regime de hijab van straat verwijdert en de vroegere beperkingen op de hijab-kwestie niet meer toepast, er geen andere oppositie zal zijn en er geen behoefte is om het regime omver te werpen. De slogan “met of zonder hijab/ voorwaarts naar de revolutie”, die binnen Iran werd geuit, neutraliseerde deze truc en bewees dat de beweging van het Iraanse volk niet is gestopt in het afwijzen van de verplichte hijab, maar ook gericht is tegen verplichte religie en verplichte regering.

De nep-oppositie geeft alleen algemene antwoorden op basisvragen, maar slaagt er niet in belangrijke onderwerpen voor de diverse Iraanse gemeenschap te bespreken

Voorstanders van nep-alternatieven storen zich niet eens aan de belangrijkste vragen over de strategie over hoe de Iraanse regering te verpletteren. Hun taak is alleen om camouflage-rook te creëren om het juiste pad te bedekken. Ze beantwoorden zelfs niet de vraag over toekomstig bestuur en beweren dat degenen die dergelijke onderwerpen ter sprake brengen verraders zijn. De nep-oppositie geeft alleen algemene antwoorden op basisvragen, maar slaagt er niet in belangrijke onderwerpen voor de diverse Iraanse gemeenschap te bespreken, zoals de afschaffing van executie en marteling, de ontbinding van de Revolutionaire Garde en het onderdrukkingsapparaat van het regime, de gelijkheid van mannen en vrouwen, het recht op soevereiniteit van het volk en het recht op autonomie van naties zoals Koerden, Arabieren en Baluchis. Ze houden deze vragen onbeantwoord, zodat ze in de toekomstige regering mogelijk kunnen profiteren van het repressiesysteem van het huidige regime om het volk opnieuw te onderdrukken, uiteraard met een beetje vrijheid van hijab.

In tegenstelling tot hun dromen is het verzet van het Iraanse volk tegen de dictatuur – of het nu de Shah of de Mullah is – geen recent of onverwacht fenomeen dat spontaan uit het niets opdook na de opstanden van 2022. In plaats daarvan heeft de geschiedenis van de strijd van het Iraanse volk voor democratie in de afgelopen eeuw, door de militante en voorhoedeforces, een bloederig pad afgelegd. Deze strijd van het Iraanse volk voor democratie, die begon met de constitutionele revolutie in 1905 en zich manifesteerde in de regering van Dr. Mossadegh, maakte zijn weg met het offer van duizenden martelaren in de anti-monarchale revolutie van 1979. Daarna kwam het verzet van het Iraanse volk tegen de mullahs op uit de as van 30.000 politieke gevangenen die in 1988 werden afgeslacht. Tot op de dag van vandaag hebben de Iraanse jongeren hun hoofden, ogen en levens opgeofferd voor vrijheid en democratie, en het is natuurlijk het bloederige en overwinnende verzet van het Iraanse volk dat uiteindelijk de vlag van de Democratische Republiek Iran zal hijsen.