Opinie -

In plaats van volwaardige jobs te creëren opteert Vlaamse regering voor ‘dwangarbeid’

Vanaf 2023 wil de Vlaamse regering verplichte gemeenschapsdienst invoeren voor langdurig werklozen. Waarom jaagt de regering op dit zwak en weerloos segment van onze samenleving en niet op de schandalige uitbuitingspraktijken in bijvoorbeeld de pakjesbedrijven? Wat is de logica achter zoveel hardvochtigheid?

donderdag 16 december 2021 19:10
Spread the love

 

Wie vanaf 2023 twee jaar werkloos is, zal in zijn of haar gemeente gemeenschapsdienst moeten doen. Ze zullen ingezet worden bij evenementen, in vaccinatiecentra, bij de groendiensten, in scholen, enz. In Vlaanderen zitten momenteel zo’n 70.000 mensen al meer dan twee jaar zonder job. Het zal maximaal gaan over 64 uur per maand, 40 % van een voltijdse job. De ‘begenadigden’ krijgen een royale vergoeding van 1,30 euro per uur…

Reacties

De reacties zijn niet mals. De vakbonden zijn niet te spreken over deze nieuwe maatregel. Om te beginnen is de maatregel niet doorgesproken met sociale partners.

In plaats van langdurig werklozen te helpen en een aantal drempels weg te werken worden ze nu opgejaagd en gestigmatiseerd. “In die groep van langdurig werklozen zitten veel kwetsbare mensen, die veel ondersteuning op maat nodig hebben. Door die verplichting kan je die niet bieden”, aldus het ABVV.

In plaats van langdurig werklozen te helpen en een aantal drempels weg te werken worden ze nu opgejaagd en gestigmatiseerd.

Het ACV wijst met de vinger naar de werkgevers “die ondanks de krapte deze groep systematisch niet aanwerven”. De liberale vakbond acht het “behoorlijk efficiënter dat die groep werkzoekenden meteen tewerkgesteld wordt in een reguliere job en dat de budgetten voor begeleiding op maat reeds op dat moment worden aangewend!” De verplichte gemeenschapsdienst vormt in elk geval geen enkele garantie op instroming in een reguliere job.

Voor het ACV is de verplichte gemeenschapsdienst “vooral een symboolmaatregel met een hoog pest- en stigmatiserend gehalte, zonder verder veel resultaat”. Niemand wordt daar beter van.

De Vlaamse regering had beter een voorbeeld genomen aan het tewerkstellingsproject ‘zones sans chômeurs’ in Brussel. Volgens het ACV is deze aanpak veel beter. In dit systeem krijgen werkzoekenden een echte baan in bijvoorbeeld de sociale economie met een echt contract, een echt loon én begeleiding.

De PVDA verzet zich met klem tegen de invoering van deze verplichte gemeenschapsdienst. “Dit is niet meer of niet minder dan dwangarbeid voor een aalmoes”. Met deze maatregel legt de minister “de verantwoordelijkheid voor werkloosheid volledig bij het individu”. Deze aanpak zal bovendien niets veranderen aan de knelpuntberoepen met onmogelijke uren en slechte lonen, aan het gebrek aan kinderopvang of aan het feit dat werkgevers vaak onmogelijke eisen stellen.

“De verplichte gemeenschapsdienst is vooral een symboolmaatregel met een hoog pest- en stigmatiserend gehalte, zonder verder veel resultaat.”

Voor de PVDA zou de Vlaamse overheid beter investeren in publieke tewerkstelling met volwaardige jobs. Noden zijn er meer dan genoeg. Van Groen en Vooruit zagen we nog geen reactie.

Het Vlaams Netwerk tegen Armoede beschouwt de verplichte gemeenschapsdienst als een “onrechtvaardige, stigmatiserende maatregel die niet tot het gewenste effect zal leiden”. In plaats van het verplicht karakter of de dwang pleit het netwerk voor vrijwilligheid en vrijwilligerswerk: “Vrijwilligerswerk zorgt voor structuur, een goed gevoel, sociaal contact, en vervult vaak maatschappelijk waardevolle taken die anders niet zouden gebeuren.”

Volgens Professor Nicaise van de KU Leuven hebben voorbeelden uit het buitenland aangetoond dat een systeem van verplichting niet werkt. Je krijgt dan “allerlei vormen van dwangarbeid om mensen bezig te houden. Als mensen vinden dat het zinloos is of hen niet past, worden ze gesanctioneerd. Dat draait uiteindelijk uit op een schorsingsmachine.”

“Dit is niet meer of niet minder dan dwangarbeid voor een aalmoes”.

Volgens hem kan de verplichte gemeenschapsdienst de reguliere tewerkstelling zelf vernietigen. “Het is veel interessanter om iemand aan te werven in zo’n nepstatuut, omdat dat bijna niks kost. Op die manier ondermijn je de arbeidsvoorwaarden en vernietig je tewerkstelling.”

Wat zit er achter zoveel hardvochtigheid?

De maatregel is asociaal, onrechtvaardig en bovendien niet efficiënt. De vraag stelt zich dan waarom de Vlaamse regering op een zwak en weerloos segment van onze samenleving jaagt en niet op de schandalige uitbuitingspraktijken die onlangs aan het licht kwamen in een aantal pakjesbedrijven?

Het antwoord heeft te maken met de logica van de arbeidsmarkt. Wegens de krapte op die markt vinden werkgevers vandaag niet voldoende personeel. Dat zou wel het geval zijn mochten ze de lonen verhogen en/of de werkomstandigheden verbeteren. Maar daar zijn ze niet toe bereid.

Voorbeelden uit het buitenland hebben aangetoond dat het niet werkt. Je krijgt dan allerlei vormen van dwangarbeid om mensen bezig te houden.

Krapte op de arbeidsmarkt leidt tot een opwaartse druk op de lonen. De werkgevers, hierin gesteund door de rechtse regering in Vlaanderen, wil dat koste wat kost vermijden. Om dat te voorkomen is het nodig dat er zich meer mensen op de arbeidsmarkt aandienen en dus dat werklozen harder worden aangemaand om een job te aanvaarden. Dezelfde logica geldt overigens ook voor de jacht op de langdurig zieken.

Met deze pestmaatregel wil de Vlaamse regering meer werklozen aanporren om toch maar te kiezen voor een job, ook als is die onderbetaald en zijn de werkomstandigheden abominabel. Zo hoopt men ‘het aanbod’ op de arbeidsmarkt te verhogen en de opwaartse druk op de lonen tegen te houden. Deze maatregel heeft dus niet enkel gevolgen voor de langdurig werklozen. Ze belangt de hele actieve bevolking aan.

Krapte op de arbeidsmarkt leidt tot een opwaartse druk op de lonen. De werkgevers, hierin gesteund door de rechtse regering in Vlaanderen, wil dat koste wat kost vermijden.

De huidige Vlaamse regering is blijkbaar tot veel bereid om de bedrijfswereld ter wille te zijn. De vorige regering had deze maatregel nog niet aangedurfd. We zijn het misschien vergeten, maar verplichte arbeid, of minder omfloerst ‘dwangarbeid’, was een praktijk die tijdens de tweede oorlog ingevoerd werd o.a. door de nazi’s. Het is pijnlijk dat uitgerekend Hilde Crevits, een minister uit de meer gematigde vleugel van de CD&V nu met zo’n maatregel afkomt.

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!