Foto: Ludger Dockers
Interview - Ludger Dockers

Kraakactie tegen verkoop van het hart van de stad: interview met vier actievoerders

De laatste twintig jaar zijn stil geweest in het Caermersklooster, beter bekend als Het Pand in het Patershol in Gent. Zo stil dat Stad Gent de kans zag om deze prachtige locatie te verkopen aan de best betalende projectontwikkelaar. En het was hen bijna gelukt, maar op zaterdag 1 mei kwam er een einde aan de stilte. Een vijftal collectieven uit Gent hebben Het Pand gekraakt. Ze zijn het niet eens met de plannen van Stad Gent om deze prachtige plek te verkopen op de privémarkt.

vrijdag 7 mei 2021 15:39
Spread the love

 

Veertig jaar geleden probeerde Stad Gent dit al eens. Toen kwam er een breed gedragen protest, waarbij jonge actievoerders, bewoners en de buurt een breed front vormden tegen deze beslissing. Ze haalden uiteindelijk hun slag thuis en Het Pand werd gerenoveerd en er werden sociale woningen in gebouwd. We praten op de groene binnenkoer van Het Pand met Johnny, Maartje, Carole en Madeline. Vier jongeren die strijden tegen de verkoop van het hart van de stad.

Gisteren hebben jullie voor het eerst in je nieuwe woonst geslapen, Het Pand in Gent. Hoe was de eerste nacht?

Johnny: Rustig, we waren redelijk moe aan het einde. Het was een dag vol impressies.

Maartje: Het was erg spannend, we hebben hier al twee à drie maanden naar toe gewerkt. We vergaderden wekelijks over deze actie. Het was belangrijk om alles ook wat stil te houden, wat niet simpel is als je met zes verschillende collectieven samen een actie organiseert. Op 1 mei wouden we de boodschap bekend maken, lekker symbolisch.

Carole: Het was een rare dag. De politie was langs geweest, maar de deuren stonden open en mensen kwamen gewoon binnenkijken. Een beetje atypisch voor een kraak, dat meestal geassocieerd wordt aan duistere gebouwen en stiekem gedoe. Wij willen het hoe dan ook zo open mogelijk houden, iedereen kan eens komen kijken. Wat een prachtige plek ook, je gelooft niet dat je in centrum Gent zit.

Dus geen feest tot laat ‘s nachts?

Carole: Om tien uur ’s avonds is het hier stil, we willen de buurt en de bewoners respecteren. Dan moet iedereen in zijn kot.

Johnny: Sommige bewoners gaven gisteren al aan dat ze wat overdonderd waren. Er is ook veel volk gepasseerd, mensen uit de buurt, oud-bewoners, pandinisten, mensen die het gezien hadden op tv. We voeren nu al twee dagen gesprekken met de bewoners, individueel of per twee. Binnenkort doen we ook een groepsvergadering met alle bewoners, ook de nieuwe. Die eerste overdonderde indruk hebben we wel kunnen omzetten in positieve reacties.

Foto: Ludger Dockers

Maartje: We hebben onze actie gevoerd zonder de bewoners of de buurt in te lichten, dat vond ik moeilijk. Daar is lang over gediscussieerd met onze groep. We wouden de bewoners aan onze kant houden en laten zien dat dit een zaak is waar we samen voor kunnen strijden. Het kan beangstigend zijn als een groep die je niet kent ineens je woonplaats binnenkomt, zeker omdat we met nogal veel zijn. We kraken tien koten, dat telt toch al …

Carole: Slechts één bewoonster wist ervan, de moeder van één van onze actievoerders. We deden de vergaderingen bij haar thuis, wat ons veel kennis van binnenuit gaf. We hebben gisteren ontbijtkoeken voor iedereen voorzien en met de mensen gepraat. Niet alle bewoners zijn hier geraakt, maar we hadden er ook een paar die mega-enthousiast waren.

Wat voor mensen zijn het die hier nog wonen? Met hoeveel zijn ze nog?

Maartje: Ze zijn met twaalf, er valt moeilijk een lijn te trekken. Het zijn echt heel verschillende profielen.

Johnny: De meesten zijn wel alleenstaand. Zoals Emilie, zij heeft vier kinderen. De wachtlijsten voor haar woonbehoefte zijn echt gigantisch lang. Zolang WoninGent geen oplossing heeft voor deze mensen zullen ze hier nog blijven.

Madeline: Maar de woningen zijn eigenlijk niet meer van WoninGent. Hun contract met de stad liep ten einde en nu is Het Pand opnieuw eigendom van Stad Gent. Het is dus met Stad Gent dat we in gesprek willen gaan, samen met de bewoners en de buurt.

Carole: We willen inderdaad niet tegen de stad werken, maar juist samen met. Dit pand moet gewoon in handen blijven van Stad Gent. Ze kunnen hier echt een interessante werking rond opstellen. Ik ben zelf architect en het is enorm inspirerend om te zien hoe de mensen hier rond een gemeenschappelijke tuin wonen. Het overstijgt het idee van elk zijn eigen ‘kotje’, dat werkt de vervreemding in de hand.

Kan dat niet op de privémarkt?

Carole: Daar gaat geld mee gemoeid en dus andere belangen dan het woonproject op zich. We mogen het hart van de stad niet verkopen. Op die manier kan niemand over tien jaar nog in het centrum van de stad wonen, omdat het veel te duur is.

Johnny: Dat is nu al bezig, de stad wordt verkocht aan zij die er geld voor hebben, dat trekt meer projectontwikkelaars aan en zo stijgen de prijzen voor wonen in Gent jaar na jaar. Het is erg onwaarschijnlijk dat hier betaalbare woonsten worden gebouwd na verkoop door de stad.

Maartje: Een interessante mix van verschillende woonsituaties kan ook een goede oplossing zijn. We willen vooral dat hier een debat over gevoerd wordt en het niet zomaar verkocht wordt. Deze plek verdient beter.

Wat zijn jullie eisen?

Maartje: Dat is een moeilijke kwestie. We hebben niet echt eisen, we hebben doelen. We willen niet teveel in de positie zitten waarin we iets eisen. Het gesprek opstarten is ons doel, eisen stellen gaat daar niet bij helpen. Dat is stap één, het openbaar maken. Nu gaan we praten met bewoners, de buurt en hopelijk snel met stad Gent.

Foto: Ludger Dockers

Carole: Het is echt niet de bedoeling om een front tegen Stad Gent te vormen. We willen met hen samenwerken, terwijl we een stem vormen voor de bewoners en de Gentenaars die hier geen inspraak in krijgen.

Maartje: Het publiek maken is ook wat de pandinisten hun grootste verdienste was. Ze kwamen op straat en toonden het probleem. Ze betrokken de buurt en konden hen overtuigen, dan heb je een samenwerking. Dat is heel waardevol.

Hebben jullie veel contact met de pandinisten uit de jaren 80?

Carole: Zeker, die zijn natuurlijk super enthousiast. Ze waren ook best onder de indruk dat er na veertig jaar opnieuw zoveel strijdlust en engagement is vanuit de jonge generatie.

Johnny: Ze vonden onze naam goed gevonden, wij zijn de pandemisten. Naar de huidige situatie rond de pandemie, met de acties van toen in het achterhoofd.

Carole: We zijn ook echt op zoek gegaan naar de verhalen en beelden van toen. Ook de grappige delen, zoals toen ze de politie in het pand verwelkomden met bruine zeep op de vloer. Hun grootste sterkte was misschien de sterkte van zo’n grote groep. We merken dat nu ook met onze actie, zes collectieven die de krachten bundelen. Dat zorgt voor een energie die je moeilijk kan stoppen.

Johnny: De pandinisten kwamen ook uit verschillende milieus. Dat de actie breed gedragen wordt, kan het alleen maar versterken. Onze collectieven zijn ook allemaal anders en die verschillen versterken elkaar. We hebben allemaal wel iets te zeggen.

Maartje: De situatie nu is wel anders, omdat wij geen woonnood hebben. De mensen die hier woonden en actie voerden in de jaren 80 zouden op straat beland zijn.

Met hoeveel zijn jullie eigenlijk?

Johnny: Rond de zeventig personen als je de collectieven bij elkaar optelt. Hier in het pand wonen tussen de twintig en de dertig mensen van de actievoerders.

Dat is veel volk. Lukken die vergaderingen?

Madeline: Tussen de collectieven waren ook al linken, veel mensen kenden elkaar al. We waren aangenaam verrast dat alles zo vlot ging. Dat is het voordeel van zoveel mensen. Er zitten er wel een paar tussen die heel organisatorisch aangelegd zijn. Anderen hadden dan weer heel creatieve ideeën en dat is net de sterkte van de grote groep. Iedereen is overtuigd van het doel. Over de aanpak wordt er wel eens gediscussieerd, maar al die verschillende invalshoeken leveren sowieso iets moois op.

 

Ludger Dockers is student journalistiek aan de Artevelde Hogeschool.

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!