Opinie - Wouter Hessels

Politici en graaicultuur: een toxische combinatie

Terwijl een mediastorm woedt over het exhibitionistisch gedrag van psychologe Kaat Bollen, word ik razend van echte misdaden. Zoals de mensensmokkel en zelfverrijking door Melikan Kucam (ex-N-VA gemeenteraadslid) die daarvoor terecht zwaar gestraft wordt. Niet misdadig, maar wel kwalijk, is het toenemende graaigedrag van politici. Dat maakt me al lang boos. De toxische combinatie die we vandaag beleven van het ongebreideld kapitalisme en de covid-19-crisis vergroot de ongelijkheid tussen mensen nog meer.

vrijdag 15 januari 2021 17:13
Spread the love

 

Publiek intellectueel en scherp criticus van de neoliberale orde Jan Blommaert is nog maar pas gestorven of daar verschijnt in de De Standaard van 13/1 een interview met Kris Peeters die vicevoorzitter is geworden van de Europese Investeringsbank. Kris Peeters, de beste jobhopper van de CD&V, die door zijn partij eerder al gedropt werd vanuit Puurs in Brussel, Antwerpen, Straatsburg en nu Luxemburg, verdient als vicepresident zowaar 22.000 euro per maand. Ik verslikte me even in mijn koffie toen ik het bedrag las. Dat is toch buiten proportie? In het interview vreest Peeters dat hij kritiek zal krijgen voor die exorbitante verloning. Het zal wel zijn dat hij kritiek zal oogsten. Hij sust door te stellen dat hij dag en nacht zal werken. Ik ken mensen die ook dag en nacht moeten werken en slechts een tiende verdienen van wat Peeters maandelijks opstrijkt. Hij is nu op zoek naar een nederige stulp in Luxemburg. Lastig in coronatijden, zo blijkt.

De Covid-19-pandemie toont hoe de kloof tussen arm en rijk steeds gapender wordt en hoe de politiek zo afhankelijk is van de  financiële- en bedrijfswereld. Om grootschalige vaccinatie überhaupt mogelijk te maken zijn regeringsleiders, ministers van Volksgezondheid en virologen afhankelijk van Big Pharma. En dan zie je al hoe mensen in het Zuiden extra in de steek worden gelaten in volle pandemie. De autoriteiten in het Zuiden kunnen die Big Pharma nauwelijks betalen om hun straatarme, kwetsbare bevolking in te enten tegen het levensgevaarlijke virus. Ook in eigen land, met gelukkig toch nog wat overheidsinterventie in de openbare dienstverlening, zie je de financiële ongelijkheid drastisch toenemen. Mensen laten het leven, ze verliezen hun werk of ze werken zeer hard tegen een laag loon.

Al jaren is het een schadelijke evolutie dat politici na hun politieke carrière een veelvoud gaan verdienen in de economische en financiële wereld. Niet alleen rechtse, of centrumpolitici, maar ook zogenaamde linkse politici weerstaan niet aan de lucratieve lokroep van de economische macht, hebzucht en graaicultuur. Om maar Tony Blair (ex-Labour), Gerhard Schröder (ex-SPD) of Wouter Bos (ex-PVDA) te noemen en te zwijgen over zovele politici van centrum-, rechtse of extreem-rechtse signatuur. “It’s the greed that kills mankind and humanity”, “Het is de hebzucht die de mensheid en menselijkheid kapot maakt”, hoorde ik de immer kritische filmmaker Ken Loach ooit zeggen. Hij heeft gelijk.

In deze wel zeer ongelijke tijden is het van groot belang dat politici meer gelijkheid brengen in de samenleving en afzien van schandelijk hoge lonen of serieus gestraft worden voor financieel gesjoemel, zoals het beschuldigde ex-lid van de Europese Rekenkamer en gewezen politicus Karel Pinxten (Open Vld). Al word ik versleten voor oubollige moraalridder, ik pleit voor politici (x, v, m) met realiteitszin en ethisch bewustzijn die een (gelijk)waardig voorbeeld willen stellen. Politici die nog weten hoeveel een brood en elektriciteit kosten. Nu meer dan ooit.

 

Wouter Hessels, docent media & maatschappij RITCS, School of Arts Brussel.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!