Toch niet. Helaas. 

Laat me semantiek vermijden, en zeggen waar het op neer komt. Vlaanderen en Antwerpen willen geen juridische stok achter de deur houden voor wie discrimineert. Op beide niveaus gaat men op sectorniveau onderzoeken of er sprake is van discriminatie en racisme. U leest het goed. In 2020 gaan Vlaanderen en Antwerpen onderzoeken of er sprake is van discriminatie en racisme. 

Wat een slag in het gezicht. Naast oneindig veel onderzoeken van academici als Pieter-Paul Verhaegen of Stijn Baert, die al jarenlang de sectoren aanduiden waar aanhoudende problemen zijn, zou ik ook duizenden verhalen kunnen vertellen van gewone Antwerpenaren die dag in, dag uit met discriminatie geconfronteerd worden. Gaan we nu echt aan hen vertellen dat we het nog een keer gaan onderzoeken? En dat we, op basis van conclusies die al jarenlang dezelfde zijn, gaan inzetten op sensibilisering?

Nee, dat kunnen we niet toestaan. Mijn collega in het Vlaams Parlement An Moerenhout voert al jaren strijd tegen discriminatie op de huurmarkt. Eerder deze week hield de Vlaamse regering opnieuw de boot af. Maar heel wat lokale besturen wachten niet op de hogere overheid. In Gent bijvoorbeeld koppelt het stadsbestuur gevolgen aan hun praktijktesten. Daar wordt niet enkel mogelijke discriminatie binnen een sector in kaart gebracht, men gaat in gesprek met individuele overtreders en hardleerse overtreders worden gesanctioneerd. 

Logisch, toch? Waarom doen we dat dan niet in Antwerpen? 

In 2018 maakte het actieplatform #PraktijktestenNu de resultaten bekend van hun academische praktijktesten op de Antwerpse woonmarkt. Ze stelden discriminatie vast van mannen en vrouwen met een Maghrebijnse naam bij maar liefst 30 procent van de makelaars, en 50 procent van de private verhuurders op basis van een correspondentietest via mail. Dit zijn gruwelijk onrechtvaardige cijfers en een dagdagelijkse realiteit voor veel Antwerpenaren die op zoek zijn naar een woonst in onze stad. 

Ik stel voor om hier uit de politieke semantiek te stappen. Discriminatie bestrijden, en indien nodig ook bestraffen, heeft niets met politiek te maken. Het is een kwestie van respect voor alle bewoners van dit land en deze stad. In mijn stad bestaan geen A- en B-burgers. Elke Antwerpenaar is even veel waard. Slachtoffers van discriminatie hebben geen verhaal aan nog meer onderzoeken en getuigenissen. Mogen zij zich eindelijk thuis voelen in hun eigen stad?

Want of het nu Jan, Fatima of Diallo is, met of zonder een functiebeperking, moslim, Jood of atheïst, met of zonder hoofddoek, holebi of hetero, m, v of x, niemand van hen verdient het gediscrimineerd te worden. Zij zijn allemaal mijn stadsgenoten. ‘t Stad is ook van hen!

Daarom leg ik een motie neer om volwaardige praktijktesten, met een juridische stok achter de deur, in te voeren in Antwerpen. Laat ons nu die stap verder zetten, in het belang van onze stad en haar superdiverse inwoners. 

Ikrame Kastit is gemeenteraadslid Groen Antwerpen.