Bron: Facebook Extinction Rebellion Belgium
Quinten Vanagt

Getuigenis omtrent politiegeweld op actie ‘Royal rebellion’ in Brussel

maandag 14 oktober 2019 16:27
Spread the love

Zaterdag 12 oktober 2019 was ik net als velen onderweg naar de Royal Rebellion-actie. Ik kwam om 14 uur (de aangekondigde starttijd van de actie) aan op het Koningsplein met een heleboel andere betogers. Daar zag ik met eigen ogen hoe de politie de wegen naar het paleis en de tuinen versperde met prikkeldraad voor ons, auto’s en de tram.

Omdat de toegang tot de paleistuin was afgezet werd besloten op het Koningsplein samen te komen. De sfeer was goed en ik zag rond mij mensen van alle leeftijden met elkaar praten over klimaatoplossingen en actuele problemen in praatgroepen. Er werd in groepjes van 10 tot 20 deelnemers en onder toezicht van een gekozen moderator gedebatteerd.

Foto: XR Charleroi. Bron: Facebook Extinction Rebellion

Bron: Facebook Extinction Rebellion

Omstreeks 16u00 probeerden enkelingen toch de koninklijke tuin te betreden in de neutrale zone — zoals oorspronkelijk aangekondigd was geweest. Zij werden snel en hardhandig gearresteerd door de politie. Daarna sloeg de sfeer stilaan om bij de politie. Ze begonnen zich op te stellen in de straten rond het Koningsplein in gevechtsuitrusting met schild, helm en matrak in de aanslag, klaar om op te treden.

Commissaris Pierre Vandersmissen begon plots te verkondigen aan de massa dat het “nu wel genoeg was geweest, dat we beter naar huis konden gaan en dat we geen echte klimaatactivisten waren als we de tramrails bezet hielden”. Als reactie hiertegen werd er een debat gestart over hoe we de tramrails vrij konden houden. Maar de grootste blokkade waren de met prikkeldraad bekleedde hekken van de politie zelf die de volledige weg barricadeerden. Ik vroeg aan één van de politiemannen of ze de hekken zouden openen als we ons verplaatsten om de tram door te laten. Deze politieman antwoordde dat de instructie van bovenaf was om het plein hermetisch afgesloten te houden zolang wij aanwezig waren. Dit deed me al snel beseffen dat Commissaris Vandersmissen dit slechts als excuus gebruikte om op te rukken.

De politie begon onverwacht vanuit drie kanten tegelijkertijd het plein te bestormen met pepperspray en wapenstokken in de hand. Het waterkanon reed het plein op en spoot op vreedzame mensen, die zich totaal niet verzetten of geweld gebruikten. Ik zag met eigen ogen hoe Commissaris Vandersmissen de opdracht gaf door te blijven spuiten op een groepje vredevolle actievoeders. Hij stak zijn handen in de lucht tot een kruis naar het waterkanon, waarop onmiddellijk een andere groep agenten begon de groep te belagen met pepperspray en wapenstokken.

Ik liep terug naar de andere kant van het plein tussen politie door. Overal rond mij zag ik agenten slaan op vreedzame mensen. Niemand rond mij gebruikte geweld tegen de ordediensten. Terug bij mijn vrienden werden we in een groep van een 80-tal mensen omsingeld door agenten. De sfeer was grimmig. Veel mensen waren bang. Het zag er naar uit dat we ook belaagd zouden worden net zoals de rest van het plein.

Toen was het ongeveer 17u30. Het zou nog 2 uur duren voor ik uiteindelijk gehandboeid werd. In die 2 uur zag ik veel mensen huilen door het traangas of uit angst. Voor velen was het zelfs de eerste keer dat ze manifesteerden. Ik hoorde hoe een peuter van 2 jaar blijkbaar was gepeppersprayed. Later in de garage van het hoofdcommissariaat in Brussel hoorde ik een politieman hier zelf over getuigen: hoe de vader zijn baby zogezegd gebruikte als middel om zich niet te moeten verplaatsen — alsof een ouder dit ooit zou doen …

picture by: Charlotte Walrave

Geplaatst door Extinction Rebellion Belgium op Zondag 13 oktober 2019

In de garage intimideerde de politie ons en werden onze rechten totaal niet gerespecteerd. Toen ik gehandboeid was en mijn boeien veel te strak zaten en ik dit aan een politieagent zei, kwam die naar me toe en trok hij de bandjes zo mogelijk nog harder aan. Er werd van niemand van de mensen met wie ik op het plein gehandboeid lag, genoteerd wanneer we gehandboeid werden.

Sommigen lagen er al twee uur. Toen ik eindelijk omstreeks 19u30 in de arrestatiebus werd gestoken, stonk deze naar pepperspray. Ik merkte dat er net gespoten was. Er zaten al twee mensen in de bus. Een man B. die zojuist reeds gehandboeid opnieuw met pepperspray belaagd was geweest en een vriend van mij A. die hier getuige van was.

picture by: Marc Baert

Geplaatst door Extinction Rebellion Belgium op Zondag 13 oktober 2019

Hij was als laatste op de grond bij ons in de rij geduwd onder begeleiding van twee undercover agenten, die hem kletsnat om de hoek langs de kant van het paleis naar ons toe brachten. Ik weet niet wat daar al gebeurd was, maar de man zag er verslagen uit. Andere agenten lachten en feliciteerden de undercover agenten om een reden die mij onbekend is.

Eénmaal aan het commissariaat werden we één per één de garage binnengebracht en terug in dezelfde oncomfortabele positie met benen gespreid tegen elkaar aangeduwd. Onze handboeien zijn nooit los gemaakt geweest, ook niet bij aankomst in het commissariaat dus.

Eénmaal we met een 40-tal mannen in de garage zaten, werden de deuren toegedaan en ging een politieagent op zijn persoonlijke, grote motor (geen politievoertuig) zitten. Het was een zwarte motor met over het midden een grote rode gelakte streep. Hij deed deze aan, rolde zijn wielen tot dicht tegen onze groep aan en begon luid te accelereren en uitlaatgassen in ons gezicht te blazen. Ik had nooit verwacht om in België zoiets mee te maken. De andere agenten moesten lachen met het gedrag van hun collega, die nog een toer rond ons reed en aan de andere kant van de groep nog een paar keer hard optrok langs de gezichten van de op de grond liggende gearresteerde burgers.

Hierna begonnen verschillende agenten te roken rond ons, terwijl er duidelijk een rookverbodteken hing. Toen ze hierop gewezen werden door iemand uit onze groep, riep één van hun “kom het dan maar uit doen.”

Wat nu volgt zijn enkele dingen die mij opvielen en zijn bijgebleven in de twee uur dat ik daar lag:

Niemand van de groep gearresteerden waarin ik zat, gedroeg zich fysiek of verbaal agressief naar de politie. Hier ben ik hun allemaal heel dankbaar voor, want het was moeilijk niet verontwaardigd te reageren op het gedrag van de politie die avond.

Sommige mensen vroegen naar hun medicatie die ze dringend moesten innemen. De politie maakte opmerkingen als “het is hier geen hotel” en “zolang je niet flauwvalt, zal het wel niet zo dringend zijn”. Ze dreigden er zelfs mee deze persoon pas als laatste vrij te laten als hij nog een keer zou vragen naar zijn medicatie.

Mensen die water vroegen na belaagd te zijn geweest met pepperspray, kregen dit niet. Een half uur na ons werd er een groep van nog eens 30 à 40 vrouwen in de garage op de grond gelegd in dezelfde zeer oncomfortabele manier. Liggen mocht niet. Omdraaien om te spreken met mensen achter je ook niet. En vragen om basisrechten als water, naar toilet gaan of medische bijstand ook niet.

Sommige agenten hadden duidelijk medelijden met ons. Eén van de agenten wou de boeien van een vrouw losser maken omdat ze te strak zaten. De andere agenten lachten met hem en maakten opmerkingen als “haar handen zien zelfs niet blauw”.

Toen deze agent ook een oudere man wou helpen waarvan de handen wel degelijk blauw zagen en die daarbovenop nog eens lijkbleek zag, zeiden ze hem dat het nu wel genoeg was geweest en dat hij moest stoppen ons te helpen. Die oude man was de man die eerder in de bus ook al extra gepeppersprayed was geweest. Het was duidelijk dat enkele agenten hem persoonlijk extra hard wouden aanpakken. Waarom snap ik niet, want de man zag er reeds verslagen en getraumatiseerd uit.

Uiteindelijk werd ik omstreeks 22u samen met 5 anderen in een combi gestoken, waarna deze ons onder hoge snelheid en met sirene en zwaailichten afdropte aan Lemonnier. Hierbij reed de combi heel snel door de voetgangerszone op de Anspachlaan waarbij meerdere voetgangers opzij sprongen en schrokken. De agenten riepen ook twee keer door de megafoon “imbeciel ga opzij” naar auto’s die niet snel genoeg opzij gingen. Ik snap niet waarom er zoveel haast was of hoe ze dit levensgevaarlijk rijgedrag zelf zouden verantwoorden. Ik ga er maar van uit dat dit deel was van de intimidatiestrategie die duidelijk gehanteerd werd die avond.

Ik ben persoonlijk heel erg aangedaan, geschokt en vooral teleurgesteld in de aanpak van de politie. Ik voel me ongemakkelijk bij het idee dat de politie zich zo immoreel gedraagt en zijn macht misbruikt tegenover activisten die zelf geen geweld gebruikten tijdens de actie of daarna. Ik vind het ook eng om te zien hoe agenten die wel juist probeerden te handelen snel door hun collega’s met een minder groot moreel kompas werden teruggefloten.

Ik hoop dan ook dat de politie beseft dat hun strategie contraproductief werkt en er voor zorgt dat ik er keer op keer terug zal staan en mij verbonden voel met iedereen die hetzelfde onderging.

 

Deze getuigenis is eerder gepubliceerd op online magazine Medium.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!