Stel je eens voor. Een klas vol met levendige 3-jarigen verspreid over diverse hoeken. Ze gaan helemaal op in hun bezigheden, nemen de tijd niet om bepaalde signalen in dat kleine lichaampje van hen te registreren. En dan is het ineens te laat. De broek is nat. Of vol.

Wat nu gedaan? Je extra paar ogen uit de kast halen en op een strategische plek in het klaslokaal achterlaten terwijl je liefdevol met de ongelukkige kleuter het sanitair opzoekt? En hopen dat Sven ondertussen de hamer alleen gebruikt om zich uit te leven op de kinderwerkbank, dat Yasmine die stapel boeken die ze net bouwde niet zal gebruiken om op of in de kast te klimmen? En die ‘talige’ activiteit die je net wou opstarten als extra stimulans voor taalarme kleuters maar weer verschuiven naar een ander moment? Er zit niets anders op.

Soms heb je geluk. Dan is juf Inge er, de kinderverzorger. Drie uur per week vullen jullie mekaar perfect aan. Team-teaching zou je het bijna kunnen noemen. Juf Inge is perfect op de hoogte van je plannen tijdens de uren dat ze met jou in de klas staat. Een trouwe toeverlaat in onvoorziene omstandigheden. De overige zes uur van haar opdracht zit juf Inge bij je collega van de instapklas. Haar andere uren sprokkelt ze bijeen in andere scholen die haar ook vooral nodig hebben in de voormiddag en tijdens de middagpauze. Het lukt Juf Inge dan ook niet om een voltijdse baan te vinden. Jammer, want ze kan het geld goed gebruiken. Juf Inge doet haar job desondanks met veel deskundigheid, inzet én plezier … wekelijks gedurende drie uur in jouw klas dus.

Kleuters zijn er van ’s morgens vroeg tot laat in de namiddag. Ze schikken zich niet naar de uren van juf Inge. Ze durven de hele dag door wel eens vergeten om zindelijk te zijn. Ze houden hun snottebellen niet in. Ze willen wel eens een onverklaarbare en intrieste huilbui krijgen op andere momenten en hebben ook dan behoefte aan een sussende juf die haar armen en aandacht helemaal voor hen reserveert. Ze struikelen ook in de namiddag al eens over een oneffen tegel of een losse veter met bloed en tranen tot gevolg.

Kinderverzorgers zijn onmisbaar in de kleuterschool. Maar ook in de lagere school komen leerkrachten vaak handen tekort. Het M-decreet zorgde voor meer inclusie maar ook voor meer vraag naar zuivere zorg in de klas. Kinderen met een neurologische aandoening bijvoorbeeld hebben vaak hulp nodig bij een toiletbezoek of bij het middageten en kunnen bij bepaalde lessen ook een extra paar gezonde handen gebruiken. Een kinderverzorger is dan de aangewezen persoon. Zij kan een schakel zijn in het installeren van die brede basiszorg die elke basisschool moet nastreven.

Een druppel op een hete plaat

Een school met 35 kleuters heeft recht op 8 uren kinderverzorging. Vanaf 90 leerlingen komt daar 1 uur bij. Vanaf 145 leerlingen nog een uurtje, enzovoort. Per 55 bijkomende leerlingen mag er dus een bijkomend uur kinderverzorging ingericht worden.

Concreet wil dat zeggen dat een school met 120 kleuters (zes klasjes van 20 bijvoorbeeld) elke week twee voormiddagen met middagpauze beroep kan doen op een kinderverzorger. Een (weliswaar belangrijke) druppel op de hete plaat?

Het COV komt op voor:

• meer uren kinderverzorging in alle kleuterscholen
• een oplossing voor de versnipperde opdracht van de kinderverzorgers
• in het kader van het M-decreet een uitbreiding van de opdracht van de kinderverzorger naar zorg in de lagere school.

 Lies Van Rompaey (studiedienst COV)