In de strijd tegen de armoede lijkt een basisinkomen een leuk idee. Verschillende bronnen spreken van een basisbedrag van 1000 € per persoon.
Dergelijk initiatief zou een budgettaire impact hebben van dezelfde ordegrootte als deze van de huidige sociale zekerheid.
Logisch dat de beide systemen niet naast elkaar kunnen bestaan er zullen dus keuzes moeten gemaakt worden.
1. Herverdelen:
De sociale zekerheid is gebaseerd op solidariteit en herverdelen, de werkenden zijn solidair met werklozen en gepensioneerden, de gezonden met de zieken. Dit houdt in dat er momenten zijn in het leven waarop men veel betaald en weinig terugkrijgt. Op andere ogenblikken , denken we maar aan onze oude dag, keren de rollen om. Sommigen hebben spijtig genoeg heel veel tussenkomst nodig anderen heel gelukkiglijk weinig. Hier botst dit systeem om zijn grenzen , zij die het niet nodig hebben krijgen en de andere behoeftigen hebben tekort. Er is ook geen sprake van een solidariteitsmechanisme want iedereen krijgt uit algemene middelen , niet omdat men behoeftig is maar gewoon omdat men er is.
2. Arbeid:
Deelnemen aan het arbeidsproces is tot op vandaag mensverheffend. Een actieve deelname verrechtvaardigt een rechtvaardig loon. In een basisinkomensysteem is de kans reëel dat men wat gaat bijklussen of kleine jobs neemt om gecombineerd met het basisloon een goed inkomen te verwerven. De patroons wrijven zich in de handen want de 1 €-jobs komen er aan. Men kan stellen dat dergelijk systeem minder uren werken in zich draagt en de combinatie arbeid en gezin ten goede komt. Dit is juist maar ook een veralgemeende 30-urige werkweek door de vrouwenorganisatie FEMMA en de PVDA gepromoot biedt ook deze mogelijkheid.
3. Sociaal overleg:
Het basisinkomen zou om budgetredenen de sociale zekerheid bijna volledig vervangen. Overleg tussen patroons en werknemers zou veel minder nodig zijn want het basisinkomen is niet gelieerd met arbeid. Als er nu één zaak is waar we in België fier mogen over zijn is het sociale overleg. Vakbonden en ziekenfondsen , ik denk vooral aan de twee grootsten, zijn het kloppend hart van wat er in de maatschappij leeft, zij hebben echt wel de vinger aan de pols. Rechtse regeringen hebben schrik van echte basisdemocratie en hebben schrik van een participatief middenveld.

Het basisinkomen lijkt mooi , ook voor linkse mensen, nader denkwerk doet vragen rijzen.
Als we de verhoging van de productiviteit niet laten resulteren in een verhoging van het dividend maar in een vermindering van de arbeidsduur kan iedereen arbeid en gezin combineren en kunnen op de sokkel van werkloosheid de lonen niet onder druk gezet worden.

Laat iedereen binnen zijn mogelijkheden participeren aan het arbeidsproces en we worden er allemaal beter van.