Deze ochtend (8 september 2015) was Theo Francken duidelijk misnoegd. Aanleiding? Slechts veertien vluchtelingen hebben de nacht doorgebracht in het WTCIII-gebouw in de buurt van het station Brussel-Noord. Op de eerste verdieping van dat gebouw had het Rode Kruis in zijn opdracht vijfhonderd bedden voorzien.

Het gebrek aan succes van die aangeboden noodopvang schoot bij Francken duidelijk in het verkeerde keelgat:

Dit is een tweet die je verwacht van een zestienjarige puber die worstelt met zijn zelfbeeld, maar niet van een staatssecretaris die verantwoordelijkheid draagt voor het  lot van vluchtelingen. Hieruit blijkt bijna dat Francken vluchtelingen als zijn onmiddellijke vijand beschouwt. Het gaat om een ‘ze’ dat tegenover ‘hem’ staat en hem klaarblijkelijk treitert. Want ‘ze’ willen niet. En dan het cynische, ronduit vijandige ‘hun tentekampje is te knus blijkbaar’.

Pro memorie: we hebben het hier over gezinnen die uit oorlogsgebied komen, die getraumatiseerd zijn, die er een tocht van duizenden kilometers hebben opzitten en de dood meermaals in de ogen hebben gekeken. In het hoofd van Francken zijn die echter vluchtelingen naar hier gekomen om hem het leven zuur te maken. Straks zal het nog de schuld van de PS zijn ook. 

Tenten

Wat er werkelijk aan de hand was?

De nachtopvang was te haastig in elkaar geflanst en een gebrek aan communicatie zorgde ervoor dat de vluchtelingen die in het nabije Maximiliaanpark verbleven aarzelden om in te gaan op het aanbod. In tegenstelling tot in het park waren er geen douches aanwezig in het gebouw. Bovendien kon men er enkel de nacht doorgebrengen. Vanaf acht uur ‘s ochtends word je onherroepelijk de straat weer opgestuurd.

Komt daar nog bij: wie in de nachtopvang gaat slapen moet zijn tent en bezittingen onbewaakt achterlaten. Maar voor deze mensen heeft een tent op dit moment ongeveer dezelfde waarde als een huis. Het is ongeveer alles wat ze hebben. Zonder tent opnieuw op straat gegooid worden betekent voor hen met andere woorden een regelrechte ramp.

Dat heel elementaire inzicht, kan er bij Francken echter niet in. Neen, in plaats van te zorgen dat er een oplossing bedacht wordt (zoals extra douches, kluisjes waarin bezittingen kunnen bewaard worden, bijkomende dagopvang), gebruikt Francken het euvel om zijn tegenstanders tot excuses te dwingen. Volgens Theo Francken is Theo Francken het grootste slachtoffer van deze vluchtelingencrisis. Als er iemand onrecht werd aangedaan, is hij het wel.

First things first

Het beleid van Francken kenmerkt zich door permanente aarzelingen, improvisatie wanneer de grond hem te heet onder de voeten wordt en puberale rancune.

De zogenaamde vluchtelingencrisis waarin het land zich bevindt is een crisis die in de eerste plaats door Francken zelf wordt gecreëerd en in stand wordt gehouden. Het was waanzin om slechts tweehonderdvijftig vluchtelingen per dag te willen registreren. Alsof een overheid niet beter kan dan dat. Dit door hem gecreëerde capaciteitsprobleem wordt gebruikt om een ideologische en electorale agenda te dienen. Dit is een kwestie van politieke onwil.

Wat belette Francken om een vereenvoudigde registratieprocedure in het leven te roepen? Grotere wachtzalen te voorzien? Eventueel tijdelijk meer personeel in te zetten op de overheidsdienst Vreemdelingenzaken? Wat houdt hem tegen om extra opvangplaatsen te voorzien?

Misschien had hij het iets druk met hoogdringende tweets de wereld in te sturen. First things first natuurlijk.