Zelfs tijdens haar hoogdagen kon het VB  zich deze reactionaire (priet)praat niet permitteren.
Maar vandaag wordt deze sociale afbraakpolitiek niet afgestraft. Vanuit grote
delen van het bedrijfsleven, zoals vanuit de werkgeverslobby’s VBO en
VOKA zelfs toegejuicht, soms aangemoedigd.

Het
is op een niveau van Geert Wilders maar dan zonder de multiculturele obsessie.
Het is ook het niveau van Ayn Rand, Theodore Dalrymple en Maggie Thatcher zelf, geworteld in de neoliberale obsessie, de totale omvorming
van de planeet tot een kapitalistisch bedrijf, en een frontale aanval op de sociale verworvenheden van de georganiseerde
arbeidersbeweging. De beweging zonder
wie we vandaag geen sociale bescherming, publieke dienstverlening, solidaire
zorg voor zwakken, zieken, armen, ouderen hadden.

Drie jaar geleden liet Mario Draghi,
voorzitter van de ECB (Europese Centrale Bank) zich ontvallen in de Wall Street
Journal: “Het
Europese Sociale Model is voorbij”. Dit was geen slip of the
tongue, maar een weloverwogen statement van een vertegenwoordiger van de
heersende economische, politieke en financiële elites. Elites die hun macht gebruiken
om zo weinig mogelijk rijkdom nog te herverdelen.

We leven in een wereld van
extremen

Credit
Suisse toont hoe de rijkdom in de wereld over de bevolking is verdeeld.
32 miljoen mensen – een massa iets groter van die van de Benelux of 0,7% van de
wereldbevolking -heeft in totaal 41% van alle rijkdom op aarde of 98.700
miljard dollar in handen.

Op basis van dezelfde studie leren we dat 3,2 miljard
mensen – 68,7% van ‘s werelds volwassen mensen, 3% van de globale rijkdom
bezitten of 7.300 miljard dollar.

Credit Suisse voorspelt ook dat de globale
rijkdom de volgende 5 jaar met 40% zal toenemen
tot 334.000 miljard dollar in 2018.

De top 0,1% bezit samen bijna 43
biljoen dollar. Met die 43 biljoen dollar kan de ganse wereld
voor 1423 jaar voorzien worden van proper water (een van de millenniumdoelstellingen) of 250
jaar lang de kosten betaald worden voor de strijd tegen de klimaatverandering of
voor 190 jaar mondiaal voorzien worden in lager en middelbaar onderwijs voor
ieder kind.

De concentratie van rijkdom is
afgelopen decennia sterk toegenomen en de kloof tussen arm en rijk zal, als er
niet radicaal wordt ingegrepen, alleen maar groeien. Klaus Schwab,
initiatiefnemer van het WEF (World Economic Forum in Davos), voorspelt
opstanden en revoluties. In haar Global Risk Report, gepubliceerd in januari
2015, wordt onderstreept dat ernstige inkomensongelijkheid wereldwijd de
grootste risicofactor is voor instabiliteit in de komende tien jaar.

Toegenomen economische ongelijkheid en
achteruitgang van midden- en laagste inkomens veroorzaakt onrust bij brede lage
van bevolking. Volgens The Economist
bestaat in minstens 65 landen hoge tot zeer hoge kans tot onrust en rebellie,
te vergelijken met de Arabische lente.

Is België een klassenmaatschappij?

De 20 procent armste gezinnen in België beschikken over een gemiddeld vermogen van amper 2.800 euro. Daarentegen bedraagt het gemiddelde vermogen van de 10
procent rijkste huishoudens 1,5 miljoen euro.

Belgium: fiscale snoepdoos van Europa

Deze titel is niet
verzonnen maar staat inderdaad te lezen op de website van accountancybureau
Iven De Hoon & Partners, een grote speler in fiscaal adviesland.

“Multinationals vinden België fiscaal uiterst
interessant” blokletterde
dagblad De Tijd enkele maanden geleden.

 De
Belgische fiscale regimes worden door 20 procent van de grootste bedrijven ter
wereld gebruikt om zo weinig mogelijk belastingen te betalen. Bekende namen
zoals ArcelorMittal, Volkswagen en Rabobank passeerden de revue, maar ook staatsondernemingen
zoals het Noorse Statoil. Volgens het onderzoek van De Tijd worden
multinationals vooral aangetrokken door de notionele intrestaftrek, het
gunstige regime voor holdings en de fiscale verdragen met Zwitserland en
Hongkong. 

Interessant om te weten is dat een aantal grote buitenlandse
bedrijven en investeringsfondsen zelf niet in België actief zijn, maar wel
honderden miljoenen euro besparingen realiseren door een Belgisch kantoor met
één of twee werknemers te openen.

België
is een onbekend belastingparadijs voor de gewone werkende mensen, een bekende
maar geheime vrijhaven voor de grote fortuinen en multinationale ondernemingen.

Want
inderdaad terwijl België een fiscale hel is voor diegenen die leven van arbeid
is het een paradijs voor het kapitaal.

Een
efficiënt gestructureerde belastingontduikingsindustrie staat ter beschikking
voor diegenen die hun centen willen verbergen voor de publieke staatskas. Een
fiscale adviesindustrie van advocatenassociaties, banken en consultancybureaus.

Deze
fiscale industrie probeert met alle mogelijke legale en soms illegale middelen
hun klanten te behoeden voor de fiscus. Ze zijn de steun en toeverlaat van
rijke fiscale fraudeurs en vriend ten huize in alle belastingparadijzen.

Zoals vampiers het
daglicht schuwen, verafschuwen zij transparantie. De duisternis van het
bankgeheim – met een versleten beroep op privacy – is hun
belangrijkste wapen.

Fiscale transparantie behoort volgens hen niet tot de
democratie en daarom beroepen ze zich voortdurend op de legaliteit van hun
transacties om het roofridderschap te verdedigen en te vrijwaren.
Waarschijnlijk in naam van het algemeen belang? 

Zo
komen we bij een niet onbelangrijke vaststelling: De fiscale belastingontduikingsindustrie verdedigt niet alleen
het plunderen van de publieke schatkist, het cement van onze sociale welvaart,
maar organiseert ook de plundering zelf. Liefst in de schaduw, maar soms met
agressieve campagnes tegen overheden en fiscus.

Zij
zijn kind aan huis in belastingparadijzen en offshorecentra. De
belastingparadijzen zijn het zenuwcentrum van de financiële industrie dat het
hart is van de kapitalistische economie. Banken, advocatenassociaties en de
fiscale adviesbureaus pompen het bloed uit de publieke schatkisten in de
private ongereguleerde geldcirculatie, geholpen door de mondiale mobiliteit van
kapitaal.

Als belastingen legaal of illegaal worden ontweken, wordt de
overheid armer. En dat is bijzonder nadelig voor onze sociale welvaartsstaat.
Zeg maar voor alle publieke voorzieningen die wij, onze ouders, grootouders, kinderen en
kleinkinderen allemaal elke dag nodig
hebben.

Bij
de fiscale belastingontduikingsindustrie – zij spreken steevast van
legale belastingontwijking – primeert het recht van de sterksten (en de
rijksten) boven de solidariteit en boven een overheid die haar primaire taken
zoals sociale bescherming en het leveren van goede publieke diensten aan
iedereen kan uitvoeren. De vermogens en vennootschappen, ondersteund door de
ideologische hetze tegen belastingen ondergraven de sociale taken van de
overheid en daarmee ook de sociale en politieke democratie.

En
laten we daarover duidelijk zijn: de politici en de meeste politieke partijen
dragen hierin een grote verantwoordelijkheid want zij zijn nog altijd
verantwoordelijk voor het maken van de fiscale wetten en ook de mazen in de
wetten, de beruchte “achterpoorten”, waardoor belastingontduiking
gemaskeerd als belastingontwijking eenvoudig is. Voor al diegenen die het
kunnen betalen.

Fiscale
spitstechnologie laat een aantal geluksvogels (een beschermde soort?) toe aan
de belastingen te ontsnappen en toch te genieten van onze publieke collectieve
diensten. De financiering van die diensten gebeurt wel vooral door de kleine en
middelgrote inkomens en door de KMO’s.

De
fiscus is dus de vijand, en in de allerbeste neoliberale traditie keren deze
speciale vluchtelingen, kapitaalvluchtelingen, zich tegen het algemeen belang,
want zonder belastinginkomsten is er geen sociale verzorgingsstaat. De fiscale
hemel die de fiscale adviesbureaus beloven aan hun gefortuneerde cliënteel gaat
ten koste van de bestaanszekerheid van velen.

België gezakt in strijd tegen
witwassen

België
krijgt een internationale bolwassing voor zijn povere strijd tegen het
witwassen van zwart en crimineel geld. Dat blijkt uit het nieuwe
evaluatierapport van de Financial Action Task Force (FATF) over België. Het internationale antiwitwasorgaan klaagt dat ons
land geen nationale strategie heeft tegen witwassen en dat justitie te veel (56
pct) witwasdossiers moet seponeren bij gebrek aan speurders (De Tijd).

Belastingoorlogen

Er is een nieuwe oorlog. Of oorlogen. Tax
Wars. Begonnen onder leiding van Thatcher en Reagan en nu verder gezet door de
vermogenden en multinationale ondernemingen, hedgefunds en andere aasgieren die
zich boven de democratie plaatsen.

Een positie die ze gekregen hebben omdat de
meerderheid van politieke overheden in de voorbije decennia steeds minder het
algemeen belang vooropstelde, maar vooral het welzijn van de rijke klassen.Belastingsoorlogen zijn een vorm van
omgekeerde klassenstrijd, want het zijn de rijken die vooral tegen de armen strijden
en voorlopig aan de winnende hand zijn (belastingverlagingen, fiscale dumping
zoals notionele intrestaftrek, belastingparadijzen en offshorecentra (waar zich
op dit ogenblik 25.000.000.000.000 miljard euro bevind uit het oog van de
fiscus), rulings, Luxleaks, Swissleaks, Belgoleaks, enz).In dat rijtje past natuurlijk ook de
eindeloze discussie vanuit de werkgeverslobby’s over
“loonlastenverlaging” en “competitiviteit”. Daarom is
de inhoud die voorligt van de huidige taxshift een onderdeel van deze belastingsoorlogen.
De Taxshift is een beetje verschuiven van lasten en niet een herverdeling van
rijkdom.België, een fiscale hel? Ja, voor wie?

De rijkste 500 Franse families hebben onder meer via 54
holdings 17 miljard euro in België geparkeerd. Dat blijkt uit onderzoek van De
Tijd en L’Echo.

Van de top 100 is een vijfde op een of andere manier aanwezig
in ons land. Tien procent van die top is ondertussen al in België
gedomicilieerd, onder meer om aan de Franse vermogensbelasting te ontsnappen.
Bernard Arnault is slechts het topje van deze fiscale ijsberg. De top 500 heeft
samen 17 miljard in België geparkeerd.

Deze families leven nu al in
het paradijs op aarde. Belastingen
zijn het publieke cement waarop de vermogenden hun particuliere rijkdom
verzamelen. De werknemers produceren de rijkdom en zij betalen de meeste
belastingen.

Het is de prijs die voor de beschaving moet worden betaald.
Maar omdat de rijken en bedrijven de beschaving verlaten en hun “eigen
beschaving privaat organiseren” wordt deze prijs op dit ogenblik niet
betaald. Of toch: maar vooral door de werkende mensen.

Ja maar, wij hebben toch de
grootste belastingdruk ter wereld?

Volgens PwC toch die
elk jaar opnieuw deze cijfers de wereld insturen gretig overgenomen door de
meeste media en natuurlijk door alle rechtse politici en economen. Maar dat die belastingdruk totaal onevenwichtig en dus
sociaal onrechtvaardig verdeeld is daar hoor je ze nooit over piepen.

Laten we het fiscale
plaatje eens bekijken voor de fiscale hel België. Men kan hieruit besluiten dat België zijn best doet om zijn
rijkste inwoners tegen de belastingen te beschermen, wat een heel ongelijke
verdeling van de belastingdruk tot gevolg heeft

Inkomstenbelastingen:

28,1% belastingen plus 27,3% sociale zekerheidsbijdragen = 55,4%

Vennootschapsbelastingen 11,8%

Vermogensbelastingen 0,58%

Ja maar, we moeten besparen, geen nieuwe belastingen heffen,
zeker niet rechtvaardig herverdelen, maar beknotten op de uitgaven en iedereen
moet zijn steentje bijdragen.

Iedereen? Ik lees intussen dat “de vermogens slechts 2% bijdragen aan de
totale begrotingsinspanning”.

Men kan hieruit besluiten dat België zijn
best doet om zijn rijkste inwoners tegen de belastingen te beschermen, wat een
heel ongelijke verdeling van de belastingdruk tot gevolg heeft.

Ja maar, de bedrijven betalen uiteindelijk de rekening? De duizend meest winstgevende bedrijven
betaalden ook in 2013 gemiddeld amper 6,7 procent belasting. Dat komt vooral
door de notionele-interestaftrek en de vrijstelling van de meerwaarde op
aandelen. Feest voor de werknemers? Neen het feest was vooral voor de
aandeelhouders.

Fiscale paradijzen zijn het hart van het financiële
kapitalisme.

De
OESO schat dat meer dan 50% van de wereldhandel op papier langs de fiscale
paradijzen passeert.Toch brengen
die gebieden maar 3% van de bruto wereldproductie voort.

Een
niet aangegeven inkomen van die omvang vertegenwoordigt op wereldvlak jaarlijks
een fiscaal verlies van ongeveer 255 miljard dollar. Dat is ruim meer dan het
jaarlijkse bedrag dat nodig was om de Millennium Doelstellingen voor
Ontwikkeling (MDO) van de Verenigde Naties te financieren. Die
Milleniumdoelstellingen zijn uiteraard niet gehaald, want de oorlog van de
rijken tegen de armen wordt keihard gevoerd. Niet Hart boven Hard maar Hard
tegen Hart.

Ze zijn gespecialiseerd in een heel winstgevende
financiële industrie, waar de financiële inkomsten van buitenlanders of eigen
inwoners weinig of niet belast worden, of fiscaal beschermd zijn dankzij
talrijke achterpoortjes (bankgeheim, trusts, stichtingen…).

Die « offshore
» centra boeken meer dan de helft van de wereldhandel van de multinationals
(via filialen die op advies van de auditindustrie en fiscalisten met het oog op
belastingontwijking worden opgezet). Die centra zijn ook een schuiloord voor de
grote fortuinen die “hun inkomsten
fiscaal wensen te optimaliseren” (lees: ontsnappen aan het
grootste deel of aan alle belastingen die ze verschuldigd zijn) en daarbij
worden geholpen door gespecialiseerde bankdiensten (private banking) en hun fiscale adviseurs.

De
belastingparadijzen zijn het hart van het kapitalisme in
zijn neoliberale fase waarlangs de winstaccumulatie gedraineerd wordt en uit
het bereik van de nationale overheden wordt gehouden waardoor de
verzorgingsstaat ondermijnd wordt.

Geheimhouding/ondoorzichtigheid
is dé kerneigenschap van het globale financiële systeem.

Rechtsgebieden
beconcurreren mekaar op het vlak van geheimhouding om zo financiële stromen aan
te trekken. Het belangrijkste gevolg van de
“geheimhoudingsindustrie”: de afbraak van de verzorgingsstaten en
de groei van sociale ongelijkheid waardoor de wereld herschapen wordt in een
sociale jungle.

Een van de problemen blijft dat de nationale overheden meestal
zelf de mazen in de wet hebben gemaakt waardoor ze de vermogenden en
multinationale ondernemingen alle kansen bieden om hun kapitaal en winsten af
te drijven naar belastingvrije zones en waardoor ze dus hun eigen
verzorgingsstaten ondermijnen die ze pretenderen te verdedigen. 

Mondiale transfer van rijkdom van arm naar rijk via fiscale
constructies.

Er is
een opstapeling van private rijkdom (en macht) aan de ene kant en collectieve
verarming (afbraak van de sociale welvaartsstaat en de sociale en politieke
democratie) aan de andere kant. De rijke private actoren zijn onderdeel van een
dominante financiële industrie (“speculanten” waaronder vooral
pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen en allerlei hedge-funds die men
liever “beleggers” noemt) komen steeds meer tegenover
“verarmde” overheden te staan.

Toch
is de rol van diezelfde overheden niet onschuldig of neutraal: zij hebben
indertijd de financiële markten vrijgemaakt en het neoliberalisme bevorderd. Vooral door liberalisering en deregulering, bijna alle
politieke partijen verdrongen zich twintig jaar geleden rond deze dogma’s
van de vrije markt.

Ze hebben zich in de rol laten dringen van
“promotors van de mondiale competitiviteit” waarvoor alles moet wijken (publieke diensten,
werkzekerheid, sociale bescherming, waardig werk, enz.)

De superrijken hebben half
de wereldrijkdom binnengerijfd. En ze hebben nooit genoeg…

In
het Global Annual Wealth Report van megabelegger Crédit Suisse constateren de
onderzoekers dat over de hele wereld de rijkdom sinds 2008 elk jaar is
toegenomen. Per hoofd van de bevolking blijkt die rijkdom nog nooit zo snel
gegroeid te zijn door het beurscasino van de financiële markten. Het grootste
deel van die rijkdom is wel afgedreven naar diegenen die al rijk waren.  

Herverdeling?

Terwijl
het horecapersoneel in Amerika streed om zijn uurloon op te trekken tot een
armzalige 10$, zagen beleggers in waardepapieren hun rijkdom gewoon toenemen
zonder dat ze daarvoor ook maar iets hoefden doen. Jawel natuurlijk, gewoon
rijk zijn.

Gedurende de eerste dertig
naoorlogse jaren werd echter wel de verzorgingsstaat opgebouwd via meer fiscale
herverdeling van rijk naar arm.

Daarbij werden de fortuinen niet ontzien zoals vandaag. Dat
gebeurde vooral via hoge kapitaalsbelastingen. Op die manier zorgden regeringen
voor meer sociale bescherming en steeds meer inkomens voor de werkende mensen
waardoor ze ook konden genieten van de verworvenheden van de sociale welvaartsstaat.

Ziehier
hoe Crédit Suisse (en daar zitten geen marxistische jongens en meisjes) het
rappporteert: “(Ongelijkheid in bezit)
is er altijd gedurende zowat de hele geschiedenis van de mensen geweest: bezit
van rijkdom die vaak samenviel met landbezit, en die dikwijls verworven werd
via erfenis of verovering, veeleer dan door talent of hard werken. Hoe dan ook,
een combinatie van allerlei factoren zorgde ervoor dat de bezitsongelijkheid in
de rijke landen gedurende een groot deel van de 20e eeuw een dalende trend
kende. Zodanig zelfs, dat men begon te denken dat er een nieuw tijdperk was
aangebroken. Die neerwaartse trend echter lijkt vandaag tot stilstand te zijn
gekomen en het ziet er zelfs naar uit dat hij opnieuw de hoogte ingaat.”

Uit een studie van de
Britse belastingexpert Richard Murphy blijkt dat de Europese overheden elk
jaar 1000 miljard euro mislopen door belastingontduiking en belastingvermijding. Dat is meer geld dan er naar de gezondheidszorg in de EU gaat. Door die fraude aan te pakken, kunnen we de crisis op
een veel eerlijker manier aanpakken.

Maar dit zijn duidelijk
niet de problemen waar Bart De Wever mee worstelt.

Op Radio 1 verklaarde hij: “Tax shift is zwart gat
geworden dat alles opzuigt”.

Laten
we ons enkele krantentitels herinneren uit 2014?

“KBC versluisde mogelijk duizend miljard naar fiscale
paradijzen”; “ArcelorMittal betaalt in België 0,73 procent
belastingen’; “Antwerpse diamantairs hebben 369 offshorebedrijven
in fiscale paradijzen”; “KBC versluisde ‘cijfer met twaalf nullen’ naar
belastingparadijzen” (Belga)

Zou De Wever het over deze zwarte gaten hebben? Want
als de sociale zekerheid van de werkende mensen wordt aangetast en bedreigd dan
is het vooral door deze zwarte gaten. Wie
zal eindelijk deze gaten dichtnaaien?

Het eisenpakket
van de vermogens en multinationale bedrijven (gedomineerd door het graaien van
het aandeelhouderskapitalisme) is klaar en duidelijk: gedereguleerde financiële
industrie en zo weinig mogelijk belastingen over hun rente-inkomsten.

Daardoor
ontstaat een wedren naar belastingvoordelen voor vermogens en kapitaal,
eindigend in een meedogenloze fiscale dumping (zoals bij ons met de
“notionele intrestaftrek”), waardoor er een mondiale (sociale en
fiscale) herverdeling ontstaat van beneden naar boven, want de gedorven
financiële middelen – noodzakelijk om een sociale welvaartsstaat boven
water te houden – moeten vooral worden opgehoest door diegenen die de
welvaart produceren: de werknemers, de echte belastingbetalers dus.

Wanneer
de politieke rechterzijde dan ook nog probeert in te breken in de historische
fundamenten van de sociale welvaartsstaat – de sociale zekerheid
gebaseerd op solidariteit – worden er gaten in de dijken van sociale
bescherming gemaakt waardoor eerst de zwaksten ten prooi vallen aan de gevaren
van de jungle.

Bart De Wever wil terug naar de tijden van het brutale ongeremde
kapitalisme, hetgeen Piketty beschrijft in “The Gilded Age”
(economische groei maar stijgende sociale ongelijkheid).

Ieder moet voor zichzelf zorgen en sociale bescherming geven
vooral opnieuw in handen van de naastenliefde. Het individu zelf is
verantwoordelijk voor zijn toekomst en we beschermen intussen het recht van de
sterksten (de rijksten) om de publieke schatkist te plunderen.

In het Vlaanderen van De Wever is er dus geen “samen-leving” meer. Zoals IJzeren Maggie reeds zei: “there is no such things as society” Zijn al die N-VA kiezers akkoord met dit (a)sociale
maatschappijmodel?

De ongebreidelde verwerving van private rijkdom versus
collectieve verarming (uitholling van publieke diensten en de
verzorgingsstaat). Onder het mom van de liberale vrijheid. De vrijheid om boven de samenleving en de democratie te
staan.

Bart De Wever & N-VA teren de verzorgingsstaat, het mooiste monument
en het historische fundament van de beschaving, uit.

Door het steeds opnieuw lanceren van aanvallen op de sociale
zekerheid.

De afbraak van de toekomst met de kracht van verandering. 

Eric Goeman, woordvoerder Attac Vlaanderen,
coördinator FAN