Mijn waardering
voor België, mijn aangenomen land, nam toe in april 2014 toen het nieuws uitbrak
van de ontvoering van 270 meisjes in Chibok, noord Nigeria door de terreurgroep
Boko Haram. Ik herinner mij dat tijdens de besprekingen rond internationale
militaire interventie tegen Boko Haram, de unieke reactie van België verschilde
van de rest van de wereld. Heel snel werd een politiek akkoord binnen de coalitie bereikt voor het
sturen van een team van niet-militairen
naar Chibok voor een fact-finding missie.
De bedoeling was om ter plaatse een onderzoek te verrichten naar het opzetten
van een humanitaire interventie rond Chibok. Belgische psychologen en medisch personeel
zullen namelijk ingezet worden om de
families van de slachtoffers van de Chibok-meisjes psychologisch en medisch te
begeleiden en daarna ook hetzelfde voor de meisjes bij hun vrijlating.
Terwijl voor
sommigen deze Belgische overwegingen een druppel op een hete plaat was, was het
voor mij als aangespoelde Belg en enkele medestanders zeer indicatief voor een land met zijn hart op de juiste plaats.
Laten we ook de situatie in het juiste perspectief plaatsen: Nigeria is 17 maal
zo groot als België en België als land is nog kleiner dan één van de betrokken noord-oostelijke
deelstaten van Nigeria. Op een gegeven moment dacht ik dat het kleine dappere België weer in actie schoot! Mijn trots voor het landje was groot. Ik voelde mij als student van internationale vredesbeheer die net iets fundamenteel heeft geleerd.
Ik ben letterlijk in
België volwassen geworden. Ik kwam hier wonen net voor mijn 27ste
leeftijd. Behalve één loosstaand hoorcollege ‘oorlog & vrede” als student journalistiek in Nigeria, de meeste, zo niet alles wat ik over vrede als concept ken heeft vorm
gekregen in dit landje. Dit land geeft geen voorkeur aan militaire interventie.
Compromis is inherent aan de politieke cultuur. De vrederechter bijvoorbeeld is laagdrempelig en toegankelijk
en heeft een zeer uitgesproken en belangrijk plaats in het rechtsysteem.
Kortom, er bestaat in dit landje een lange lijst van wat ik een
verzoeningscultuur noem, cultuur van vrede. Dit is de basis, en ik durf
toevoegen, de stevige basis van de vredeswandeling voor Nigeria met als
vertrekpunt het hart van de lokale democratie in Oostende: het stadhuis. Meer nog, het feit dat alle democratische politieke partijen de vredeswandeling volmondig ondersteunt toont een diepliggende overtuiging aan over vrede. De mars naar de
Nelson Mandela-brug in het midden van de serene Maria Hendrikapark maakte het verhaal compleet.
Misschien heeft dit
wel te maken met leeftijd – ik word dit jaar 50 – maar ik heb meer en meer
geloof en vertrouwen in de kracht van vreedzame acties als instrument voor het
oplossen van zelfs complexe crisissen,
in Nigeria en elders. Dit in tegenstelling tot mijn collega’s en leeftijdgenoten in Nigeria. Er is wel hoop want na jaren van militaire kat-en-muisspel in de kreken van
de Niger-Delta regio van Nigeria, werd vrede eindelijk bereikt door amnestie
voor de gewapende Niger-Deltamilitanten door president Yar’Adua Administratie.
Wat er terechtkwam van de geplande humanitaire interventie door
België is voor mij nog onduidelijk maar ik geef dit mee: België moet verder het pad van humanitaire interventie blijven
wandelen om vrede te helpen waarmaken in de onrustige regio van Nigeria. Nigerianen
in België hebben vandaag massaal voor
vrede gekozen. Daarom zijn we hier. Maar wat nog belangrijker is, zoals u kunt
zien op de kleurrijke aanwezigheid en deelname van onze Belgische vrienden en onderdanen van andere Afrikaanse landen is
het feit dat wij niet de enigen zijn die voor vrede hebben gekozen. Wij worden
ondersteund door een leger van Vredesliefhebbers!
We moeten stilstaan
bij de puinhoop die hoge militaire operaties hebben achtergelaten in Libië,
Irak, Afghanistan en andere vergeten oorlogsgebieden. Vrede voor Nigeria doet
ons ook denken aan het succes van de vredebeweging in Hong Kong. Wij zijn geïnspireerd door Aung San Suu Ki’s Burma en
de vele optochten van Martin Luther King, met name in Selma. Georgia, USA.
Tot slot hebben we
de Nelson Mandela-brug als monument in Oostende gekozen omwille van, volgens
mij, zijn 3V betekenis: verbinding, verzoening en vrede. Precies die 3V’s zijn wat
Nigeria vandaag nodig heeft voor maatschappelijk herstel en socio-culturele
heropbouw. De brug die ons samenbindt is onze gemeenschappelijke menselijkheid.
Ik wens ons vrede. Ik wil de goede maar getraumatiseerde gewone bevolking van Nigeria
onschatbare vrede toewensen.
Collins Nweke
is Oostendenaar van Nigeriaanse afkomst en gemeenteraadslid. Dit opiniestuk is gebaseerd op zijn
toespraak tijdens de Vredeswandeling voor Nigeria die plaatsvond in Oostende op
28 februari 2015
