Michael Albert: Waarom wil de VS de
Venezolaanse regering omverwerpen?
John Pilger: “Hier zijn eenvoudige
principes en dynamieken aan het werk. Washington wil de Venezolaanse regering
weg omdat ze onafhankelijk is van de Amerikaanse plannen voor de regio, omdat
Venezuela de grootste bekende oliereserves in de wereld heeft en zijn
olie-inkomsten gebruikt om de levenskwaliteit van de gewone mens te verbeteren.
Venezuela blijft een inspiratiebron voor sociale hervormingen in een continent
dat vernield werd door een historisch hebzuchtige VS.”
“(In 1989) beschreef een Oxfam-rapport
de Sandinistische revolutie in Nicaragua als “de bedreiging van een goed
voorbeeld”.
Dit geldt ook voor Venezuela sinds Hugo Chávez zijn eerste verkiezing won (in 1999). De ‘bedreiging’ van Venezuela
is groter, niet omdat het klein en zwak zou zijn, maar omdat het rijk en
invloedrijk is en ook zo wordt gezien door andere machten als China.”
“De opmerkelijke verbetering van de
welvaart voor miljoenen mensen in Latijns-Amerika is de kern van de
vijandigheid van de VS. De VS is reeds twee eeuwen de geheime vijand van eender
welke sociale vooruitgang in Latijns-Amerika. Het doet er daarbij niet toe wie
er in het Witte Huis zit: Barack Obama of Teddy Roosevelt. De VS
zal niet toelaten dat er landen zijn wiens regeringen en culturen de noden van
hun eigen volk op de eerste plaats zetten en weigeren onder druk de Amerikaanse
eisen te promoten of te ondergaan.”
“Een hervormingsgezinde
sociaal-democratie met een kapitalistische basis – zoals Venezuela – wordt niet aanvaard
door de heersers van de wereld. Wat onaanvaardbaar is, is dus de politieke
onafhankelijkheid van Venezuela, want alleen volledige gehoorzaamheid is
aanvaardbaar. Dat Venezuela al zo lang ‘overleeft’ is het beste bewijs van
de steun die de verkozen regering daar krijgt van de ordinaire Venezolaan.”
“Toen ik er het laatst was, was dat duidelijk voor mij. De zwakke plek van Venezuela is zijn politieke ‘oppositie’, die
ik eerder de “East Caracas Mob” zou noemen [1].
Zij vertegenwoordigen de machtige belangen, die men heeft toegelaten de cruciale economische macht van het land in handen te houden. Slechts wanneer deze macht
afneemt, zal Venezuela de continue dreiging van een door het buitenland
gesteunde, vaak gewelddadige omverwerping van zich kunnen afschudden. Geen
enkele samenleving zou hier jaar in, jaar uit mee te maken mogen hebben.”
Welke methoden heeft de VS
al ingezet? Verwacht je dat ze die zullen gebruiken om de Bolivariaanse Revolutie ten val te
brengen?
“Je hebt eerst en
vooral de gebruikelijke hoop landverraders en spionnen. Ze komen en gaan met
hun mediatheater van valse onthullingen. De belangrijkste vijand zijn echter de
media. Je herinnert je wellicht die Venezolaanse admiraal, in 2002 één van de
coupplegers tegen Chávez, die
tijdens zijn zeer korte deelname [2]
aan de macht aan het opscheppen was: ‘Ons geheim wapen was de media’.”
“De Venezolaanse media,
voornamelijk de televisiezenders, waren actieve deelnemers aan deze staatsgreep. Ze
logen door beelden zo te selecteren dat het leek dat supporters van de
regering van op een brug schoten naar een groep demonstranten (van de oppositie).
Die valse beelden en krantenkoppen gingen de wereld rond. The New York Times
deed daaraan mee en verwelkomde het omverwerpen van een democratische
‘anti-Amerikaanse’ regering, zoals ze doorgaans doet.”
“Iets gelijkaardig gebeurde in 2014
in Caracas toen kwaadwillige rechtse bendes werden geprezen als ‘vreedzame
demonstranten’ die ‘onderdrukt’ werden. Dit was zonder twijfel het begin van
een door Washington gesteunde ‘kleurenrevolutie’ die openlijk gesteund werd door
groepen zoals de National Endowment for Democracy [3],
een gebruiksvriendelijke CIA-kloon.”
“Wat gebeurde, leek ontzettend veel
op de staatsgreep die Washington in 2014 succesvol had opgezet in Oekraïne. Net
als in Kiev hadden ‘vreedzame demonstranten’ in Venezuela regeringsgebouwen in
brand gestoken en sluipschutters ingezet en werden ze vervolgens geprezen door de westerse
politici en westerse media. Het is bijna zeker dat dit een strategie is om de regering
van president Maduro naar rechts op te schuiven, zodat ze vervreemd raakt van
haar populaire basis.”
“Deze regering afschilderen als ‘dictatoriaal’
en ‘incompetent’ is al lang een vicieus dogma van journalisten en
omroepers in Venezuela en in de VS, Groot-Brittannië en Europa. Een onlangs
verschenen Amerikaans ‘verhaal’ was dat een ‘Amerikaanse wetenschapper’ werd
gevangengezet wegens een poging om Venezuela te helpen ‘met het maken van bommen’.
De implicatie was dat Venezuela ‘nucleaire terroristen’ herbergde. Uit de
feiten bleek echter dat deze misnoegde nucleaire wetenschapper helemaal geen connectie
had met Venezuela.”
“Dit doet ons terugdenken aan de niet-aflatende aanvallen op Chávez, telkens
weer met die eigenaardige kwaadwilligheid tegenover mensen die anders denken
dan de ‘enige juiste manier’ van het westen. In 2006 beschuldigde de Britse Channel 4 News de Venezolaanse president er effectief van dat hij aan het plannen was om samen met Iran kernwapens te maken, een absurde fantasie.”
“De correspondent van Channel 4 in Washington, Jonathan Rugman, bespotte het beleid om armoede uit te roeien en stelde Chávez voor als een sinistere hansworst, terwijl hij Donald Rumsfeld, een oorlogscrimineel, ongehinderd toeliet hem te vergelijken met Hitler. De BBC is niet anders…”
“Onderzoekers van de University of West
England hebben over een periode van tien jaar de systematische partijdigheid bestudeerd
van de BBC bij hun berichtgeving over Venezuela . Ze hebben 304 berichten van
de BBC bekeken en stelden vast dat slechts drie hiervan verwezen naar één van
de positieve beleidsmaatregelen van de regering.”
“Voor de BBC bestaan de
democratische initiatieven, de wetgeving inzake mensenrechten, de voedselprogramma’s,
de initiatieven voor gezondheidszorg en de programma’s voor armoedebestrijding
van Venezuela niet. De Misión Robinson, het grootste alfabetiseringsprogramma
in de menselijke geschiedenis, kreeg amper enige vermelding.”
“Deze hevige censuur door selectieve weglating
sluit aan bij volstrekte verzinsels, zoals de beschuldigingen dat de
Venezolaanse regering een bende drugsdealers zouden zijn. Niets hiervan is
nieuw. Kijk maar naar hoe Cuba over de jaren heen onjuist werd voorgesteld en
aangevallen. Reporters Without Borders heeft zojuist zijn wereldwijde ranking van 2014 van landen op basis van aanspraak op persvrijheid uitgebracht .
De VS staat op de 49ste plaats, achter Malta, Niger, Burkina Faso en
El Salvador.”
Waarom zou nu het perfecte
moment zijn, op internationaal vlak, om te ijveren voor een staatsgreep? Indien
het voornaamste probleem zou zijn dat Venezuela een voorbeeld is dat zich zou
kunnen verspreiden, is de toenemende steun van de publieke opinie in Europa (voor
de Venezolaanse regering) dan een extra katalysator voor de Amerikaanse
reactie?
“Het is belangrijk om te beseffen
dat Washington geregeerd wordt door echte extremisten, die in Washington ooit
gekend waren als ‘de gekken’. Dit is al het geval van voor 9/11. Enkelen daarvan
zijn echte fascisten. Het opleggen van de Amerikaanse dominantie is hun
onverholen doelstelling. Zoals de gebeurtenissen in Oekraïne aantonen, zijn zij
bereid om daarvoor een kernwapenoorlog met Rusland te riskeren. Deze mensen zouden de
gemeenschappelijke vijand moeten zijn van ieder normaal mens.”
“In Venezuela willen ze een staatsgreep,
zodat een aantal van ‘s werelds meest belangrijke sociale hervormingen, zoals
in Ecuador en Bolivia, kunnen worden teruggedraaid. Ze hebben de hoop van de
gewone mens in Honduras verpletterd [4].
De huidige samenzwering tussen de VS en Saoedi-Arabië om de prijs van olie te
verlagen, is bedoeld om een nog meer spectaculaire omwenteling in Venezuela en
Rusland uit te lokken.”
Wat denk je dat de beste
aanpak is om deze Amerikaanse handelswijze, ook die van de Venezolaanse elite, tegenover de Bolivarianen te counteren [5]?
“De meerderheid van de
Venezolaanse bevolking, en hun regering, moeten de waarheid aan de wereld
vertellen over de aanvallen op hun land. Er is een beweging aan de gang over de
hele wereld en veel mensen zijn aan het luisteren. Ze willen geen continue
instabiliteit, geen continue armoede, geen continue oorlog, geen continue overheersing
van de meerderheid door de enkele machtigen.”
“Ze moeten hun voornaamste vijand
identificeren. Kijk naar de internationale polls die vragen welk land de
grootste bedreiging vormt voor de menselijkheid. De meerderheid van de mensheid
wijst overweldigend de VS en zijn talrijke terreur- en omverwerpingscampagnes
aan als de grootste bedreiging.”
Wat is volgens jou de directe verantwoordelijkheid van linkse sympathisanten buiten Venezuela,
en dan voornamelijk progressieve stemmen in de VS?
“Je moet je de vraag stellen:
wie zijn die zogenaamde ‘linksen’?
Zijn dat de miljoenen liberaal denkende Noord-Amerikanen die
door de misleidende verkiezing van Obama verleid werden en door zijn
criminalisering van vrijheid van informatie en dissidentie monddood worden
gemaakt? Zijn dat zij die geloven wat er hun verteld wordt door de New York
Times, de Washington Post, de Guardian, de BBC?”
“Dit is een belangrijke vraag. De term
‘linksen’ is nog nooit een meer betwiste en verkeerd gebruikte term geweest.
Mijn gevoel is dat de mensen die in de marge van de maatschappij leven en
strijden tegen de door de VS gesteunde krachten in Latijns-Amerika, de echte
betekenis van het woord ‘links’ begrijpen, net zoals ze hun gemeenschappelijke
vijand identificeren.”
“Als we hun principes delen en een deel van hun moed
overnemen, dan moeten we directe actie ondernemen in onze eigen landen. Ik zou
voorstellen om te beginnen met de propagandisten in de media aan te pakken. Ja,
dat is onze verantwoordelijkheid en dat is nooit dringender geweest dan nu.”
The struggle of Venezuela against ‘a common enemy‘, een interview met John Pilgers door Michael Albert, werd vertaald door Bavo Vanoost. Overname kan voor niet-commerciële doeleinden.
[1] De oostelijke wijken van de hoofdstad Caracas worden hoofdzakelijk
bewoond door welvarende upper middle class en upper class Venezolanen. Deze
wijken zijn het centrum van de door Venezolaanse oligarchen gefinancierde
‘spontane’ opstanden tegen de verkozen regering.
[2] De staatsgreep van 11 april 2002 tegen president Hugo Chávez hield
slechts 48 uur stand.
[3] Officieel is dit een Amerikaanse onafhankelijke ngo die stelt te
ijveren voor de promotie van democratie in de wereld, in werkelijkheid een CIA-frontorganisatie.
[4] Op 28 juni 2009 werd met steun van de VS verkozen president Manuel
Zelaya, een gematigd sociaaldemocraat, van Honduras afgezet. Sindsdien is het land terug ten prooi aan de
klassieke repressie die heel Latijns-Amerika al teisterde in de jaren 1970 en
1980: doodseskaders, moorden op journalisten, syndicalisten, strijders voor de
mensenrechten.
[5] De ‘Bolivarianen’ zijn de medestanders van de regeringen van Chávez en
Maduro (genoemd naar Simon Bolívar, één van de historische leiders van de
onafhankelijkheidsstrijd tegen de Spaanse kolonisator).
