In Italië bereidt Silvio Berlusconi, zo net als senator geschrapt, de verkiezingen voor die hij verwacht binnen ten laatste 6 maanden. Hij heeft er een veroordeling opzitten wegens fraude en verloor daardoor zijn plaats in het parlement. Zoals Grillo voorzitter kan zijn van M5S kan Berlusconi echter voorzitter zijn van Forza Italiä (FI), een vroegere partij die later vervangen werd door PDL, en waarvan hij de naam nu opnieuw oprakelt.
Berlusconi’s campagne zal duidelijk tweeledig zijn: inzet van de audiovisuele media en lokale acties op het terrein. Te Rome werd deel 2, de lokale actie, gelanceerd, onder het motto: Club Forza Silvio. Voor de verzameling voorzitters van reeds bestaande clubs uit vorige jaren heeft Berlusconi een berekening gemaakt: Italië telt 47.000.000 kiesgerechtigden in Italië en 3.000.000 buiten Italië. De 47.000.000 in Italië deelde hij op in 10.000.000 voor de PD, 10.000.000 voor Grillo en 10.000.000 voor centrum-rechts. Daarnaast ziet hij 3.000.000 stemmers voor kleine partijen, en 14.000.000 onbeslisten.
In zijn speech heeft Berlusconi de club-voorzitters opgeroepen om zich vooral te richten tot de laatste twee groepen: de onbeslisten en de kiezers voor kleine partijen. Hij gaat ervan uit dat hij een flink deel van de 10.000.000 centrum-rechtsen van zelf wel binnen haalt. Het komt er hem nu op aan om op zijn beurt nu minstens op 10.000.000 stemmers uit te komen binnen 6 maanden: 5.000.000 moet hij er kunnen halen uit het bestaande centrum-rechts, een nieuwe 5.000.000 moeten gevonden kunnen worden… bij de 17.000.000 onbeslisten en kiezers van kleine partijen.
De campagne zal er als volgt uitzien: het aantal clubs moet aangroeien tot 8.000, dit wil zeggen 1 per gemeente. De club-voorzitters moeten militanten tot (gratis) clublidmaatschap bewegen, waarna ze zich engageren om elk een 150 kandidaten voor lijstvorming aan te spreken die eventueel op andere lijsten zouden kunnen gaan staan, om hen te overtuigen eerder op een lijst van FI te gaan staan. Dit zal een verschuiving van kiezers met zich meebrengen, eventueel onbeslisten over de drempel halen om voor een van die mensen te stemmen.
Voor de leden van Club Forza Silvio voorziet Berlusconi in lidmaatschap in een “digitale universiteit”, waarbij ze dagelijks gebriefd worden en ook een dagelijkse nieuwsbrief (Il Mattinale) ontvangen die er hen van ontslaat om andere kranten te lezen (zegt Berlusconi zelf), want alle belangrijke politieke items zullen er kort behandeld staan, met het antwoord erbij. Ook wordt er een gratis “linea azzurra” (een soort groene telefoon) ingelegd waar men 24 uur op 24 uur kan naartoe bellen.
Op de vraag – die hij zichzelf stelt – waarom hij, die 20 jaar lang op het beleid gewogen heeft en het zelfs bepaald heeft, nu plots wèl het antwoord zou bieden, luidt het antwoord dat hij in het verleden altijd met een coalitie heeft moeten werken, en dat hij het nu verdient om het eens alléén te mogen proberen: de realisatie van het echte liberalisme.
De club-leden worden door hem “missionarii di libertà’ genoemd. En Berlusconi verwijst naar Erasmus van Rotterdam: zijn belofte dat hij de verkiezingen zal winnen kan op zotheid lijken, maar… als het dat al zou zijn… dan is het de zotheid van de visionair.
Aan het eind: overdonderend applaus bij het publiek.
Eén ding is duidelijk: als beleidmaker op het politieke forum is Berlusconi een ramp, maar als campagnebeest steekt hij met kop en schouder boven de rest.
