Wordt het niet lichtjes aan tijd om wat GAS terug te nemen met al die boetes en verbeteringstrajecten voor kinderen en jongeren?  Mogen kinderen nog al spelend leren door fouten te maken en dingen verkeerd te doen zonder dat dit buitenmaats bestraft wordt?  De recente voorbeelden wijzen een andere richting uit.  Maar hoe staan wij hier als mens en maatschappij tegenover?

Met veel plezier denk ik terug aan de schaarse winters met sneeuw uit mijn jeugd.  Want sneeuw zorgde ervoor dat de wereld eventjes anders draaide.  We konden niet naar school. We mochten ondanks de koude buiten spelen.  Sleeën op een vuilniszak, een sneeuwman maken EN oorlog spelen, niet met wapens maar met sneeuwballen.  Als we dan toch naar school konden, zorgde de sneeuw ook daar voor spanning op de speelplaats.  Twee kampen werden gevormd; het kamp van de mussen en het kamp van de boeren.  De speelplaats werd namelijk gedeeld door een ASO-school (de mussen) en een tuinbouwschool (de boeren).  De sneeuw was het enige moment dat er effectief contact mogelijk was tussen beide scholen. 

Natuurlijk viel er hier en daar wat collateral damage in de strijd.  Getuige een blauw oog van ondergetekende niet in mijn kindertijd maar op de leeftijd van 29 jaar.  De sneeuwval wekte het kind in ons naar boven en dit mondde uit in een sneeuwbalgevecht met vrienden, waarbij een vriendin een sneeuwbal in mijn oog mikte.  Ik zeg nu wel wekte het kind in ons naar boven, maar dit komt omdat ik misschien nog kind mocht zijn vroeger.  Nu worden kinderen op een heel angstige en beschermende manier opgevoed, met heel veel regels en ook verboden.  Maar zorgen deze er niet voor dat kinderen geen kinderen meer mogen zijn?  Zal een kind van nu later kunnen zeggen dat iets het kind in hem wakker maakt? 

We kunnen natuurlijk opnieuw een oproep doen naar Pascal Smets of naar alle gemeentelijke schepenen van jeugd.  Want die GAS-boetes zijn gemeente-niveau en elke gemeente is vrij om de regels daarrond te bepalen.  Wat dus met zich meebrengt dat er in elke gemeente andere wetten zijn en er dus geen transparantie meer is.  Dus eigenlijk weet je niet op het moment of je iets verkeerds aan het doen bent in die gemeente.  Wetgeving is flou en onduidelijk.  Veel hangt af van de goodwill van de persoon op dat moment.  

Maar moeten we eerst en vooral niet naar onszelf kijken?  Paul Verhaeghe zegt dat hij gelooft dat de verandering van onderuit zal gebeuren en georganiseerd worden.  Daarom moeten we ons misschien niet richten tot de schepenen, ministers of andere gezagsdragers.  Want zij blijven volgens het systeem redeneren omdat zij nog het meest van al er in gevangen zitten.  Daarom moeten we de burger op zijn eigen verantwoordelijkheid wijzen.   Mensen moeten weer samen gebracht worden.  Om te praten met elkaar.  Om op die manier weer naar elkaar te luisteren en opnieuw samen te horen naar en vooral bij elkaar.  We moeten mensen mobiliseren rond een “gemeenschap”-pelijk doel om opnieuw die gemeen-schap te organiseren naar een “samen”-leving zonder angst, omdat we weten dat er een netwerk is om op terug te vallen.  Voorbeelden hiervan kan men vinden in de volgende documentaire: http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2012-2013/gat-in-de-markt.html.  

Ons eisenpakket is als volgt:

• Een debat over duidelijkheid betreffende de mogelijke overtredingen.  Wat vinden we zelf dat kan en niet kan?  Hoe tolerant zijn we met elkaar?  Mensen samenbrengen om na te denken over onze gemeenschap en hierdoor ook die gemeenschap vorm te geven.
• Door sociale cohesie een begrenzing stellen aan de nood van een politiestaat. Een common sense bereiken over wat kan en niet.
• Paal en perk stellen aan de post-dutroux maatschappij waar alles overbeschermend is en waar kinderen opgevoed worden in een angstklimaat.
• We moeten ons vragen stellen over onze sterk geïndividualiseerde maatschappij waar er geen plaats meer is voor menselijkheid, waar mensen problemen niet meer kunnen oplossen buiten de rechtbank.

Het draait om een gebrek aan gemeen-schap, samen-horigheid en een uit de hand gelopen individualisering.  Waarbij we steeds onze rechten voor die van anderen nemen.  Hierdoor is verdraagzaamheid niet meer mogelijk en worden kinderen gezien als wezens die het individu bedreigen.  Crèches worden gesloten wegens pamperoverlast, speelpleinen wegens geluidsoverlast, hangjongeren worden bedreigende bendes, spelende kinderen worden gezien als bedreigend door met sneeuwballen te gooien…

Angst is hier de gemeenschappelijke noemer, we hebben schrik van onze jongeren, hebben schrik voor onze jongeren en nog het meest van al in de plaats van onze jongeren. 

Daarom deze oproep: laat kinderen nog wat kinderen zijn.  Ze zullen nog genoeg verantwoordelijkheid moeten opnemen in hun volwassen leven.  Zelfs verantwoordelijkheid over dingen die wij als volwassene nu ook verkeerd doen en gedaan hebben, getuige daarvan de bankencrisis en de klimaatsverandering.