En wat stellen deze waarschijnlijke behoeftige ondertekenaars voor?
– Uiteraard het ‘ontvetten’ van de staat: 60 miljard euro gespreid over vijf jaar;
– Uiteraard het smeren van de bedrijven: de arbeidskosten voor hen verlagen met minstens 30 miljard euro de komende twee jaar;
– Het verhogen van de BTW van 19,6 procent naar 21 procent;
– Het verlagen van de belastingen voor de bedrijven en hen verzekeren van een stabiele en fiscaal vriendelijke omgeving;
– Het organiseren van een sociale dialoog die de bedrijven moet toelaten zich beter aan te passen en de economische fluctuaties …
Wat niet in de 60 miljard euro bezuinigingen is inbegrepen is “het verder zetten van de toenadering tussen bedrijfsleven en openbaar wetenschappelijk onderzoek”. Want van dat overheidsmanna willen ze graag blijven profiteren. Ook wordt de regering aangemaand pragmatisch te blijven over de CO2-uitstoot en de nucleaire energie enzovoort, en zo verder.
Wat een prachtig initiatief moet het Internationaal Monetair Fonds (IMF) gedacht hebben. En daar spuide de baas van het IMF, Christine Lagarde, haar ideeën op het elan van haar eigen sympathieke zelf.
Het zeer ongebonden dagblad De Standaard (1) liet zich in ieder geval niet onbetuigd! In haar editie van woensdag 31 oktober krijgt de ‘topvrouw’, de voorpagina: ‘Loonindex is voorbijgestreefd’. En verder worden er nog enkel paginagrote foto’s van deze ‘welkome verfrissing’ (sic) gepubliceerd. En deze ‘witte engel’ (resic) eist “actie nu, alsjeblieft”. Toevallig op het moment dat de regering-Di Rupo in een bezuinigingsonderhandeling zit met het oog op de begroting voor 2013.
Mevrouw Lagarde pleit dus niet voor een indexsprong, maar voor de afschaffing van dit unieke sociale systeem in België. Tegelijkertijd maakt “de topvrouw van het IMF zich ook sterk dat de financiële markten ‘opnieuw geloven in de robuustheid van België als economie’. Zo wijst ze er onder meer op dat de tienjarige rente op Belgisch staatspapier historisch laag staat”. Dat die historisch lage rente er komt ondanks of dankzij het bestaan van die automatische indexering, daar vallen engelen blijkbaar niet over …
Maar voor De Standaard moet er in de huidige politieke context meer uit te halen zijn om de ‘rigiditeit van de arbeidsmarkt’ te doorbreken.
In zijn redactioneel herhaalt Guy Tegenbos een reeks Belgische problemen, weliswaar te lezen door een patronale bril:
– werkloosheidsuitkeringen waaraan geen einde komt;
– te vroeg stoppen met werken;
– ziekte-uitkeringen waaraan geen activering gekoppeld wordt;
– loonschalen die anciënniteit belonen en niet de mensen die goed werk leveren;
– de productiviteit die ‘elders’ sneller groeit;
– het is niet verbazend dat oudere werknemers worden afgedankt omdat ze te duur zijn;
– hoge opzegtermijnen en hoge ontslagvergoedingen (zou hij de bonussen bedoelen van al die ‘goed werk’ leverende beheerders en CEO’s?) werken remmend;
– verschillende statuten (ambtenaar, arbeider, bediende) werken verlammend …
En zoals de auteur zelf zegt: de reeks (zijn reeks en alsook die van sommige politieke partijen) is eindeloos.
Al meer dan een halve eeuw wordt er een patronale haatcampagne gevoerd (vroeger werd de fakkel gedragen door het Verbond van Belgische Ondernemingen, VBO) tegen de automatische indexering van de lonen én de sociale uitkeringen! (dat laatste wordt al eens vergeten). Gaat deze regeling nu, onder een socialistische premier, op de schop?
Ondertussen worden in Nederland maatregelen getroffen waarbij de zieken, de werklozen en het overheidsapparaat worden getroffen. Terwijl de hoogste belastingschaal daalt van 52 naar 49 procent.
Toch ontroerend om te zien hoe internationaal maatregelen worden genomen en gepropageerd om bij een crisis veroorzaakt door een losgeslagen systeem niet de veroorzakers van die crisis te treffen, maar de slachtoffers ervan.
Frank Maerten
Frank Maerten is een gepensioneerde leerkracht van het stedelijk onderwijs in Antwerpen. Hij was ook vakbondsafgevaardigde voor ACOD-Onderwijs.
Voetnoot
(1) Ter herinnering: De Standaard is een onderdeel van de mediagroep Corelio. De groep heeft als dochterbedrijven onder andere Corelio Publishing (voorheen VUM), Corelio Printing, Editions de L’Avenir, Passe-Partout, Ackroyd Publications en Minoc Business Press. Corelio heeft ook participaties in audiovisuele media, zoals de televisieproductiehuizen Woestijnvis en Caviar. In 2011 nam Corelio deel aan de overname van VT4/Vijftv van het Duitse ProSiebenSat1. Corelio participeert voor 1/3 in de holding De Vijver die beide zenders, Woestijnvis en het weekblad Humo onder zich krijgt.
