Nieuws, België, Analyse -

Het marxisme volgens de Belgische werkgevers

Er waart een spook door België. Het beleid van de regering-Di Rupo en dus ook van ministers als Vincent Vanquickenborne en Didier Reynders is niet socialistisch, maar regelrecht marxistisch. Dat vindt ceo Luc Bertrand van Ackermans & van Haaren. Verschillende andere ondernemers treden hem bij. Hieronder kan u kennis maken met de realiteit van de marxistische hel aan de Noordzee.

woensdag 26 september 2012 17:34
Spread the love

Dat ondernemers niet hoog oplopen met ons land, kunnen we elk jaar aflezen uit het competitiviteitsrapport van het Wereld Economisch Forum. Dat rapport is gebaseerd op een veertigtal door de Vlerick Management School geselecteerde ondernemers en plaatst België altijd in de middenmoot ondanks ons kwaliteitsvol onderwijs en onze uitstekende gezondheidszorg.

Als het over onze belastingsysteem gaat, staan we volgens de Vlerick-ondernemers op de 140ste plaats (op 144). Veel lager dan Frankrijk. Wat die rijke Fransen dan allemaal komen zoeken in Ukkel en omstreken is niet helemaal duidelijk. 

Misnoegde werkgevers

Maar nu schakelen de misnoegde werkgevers nog een versnelling hoger en wordt de aanval geopend op wat zij de marxistische regering van Di Rupo noemen. Dat het sociaal overleg over een nieuw loonakkoord binnenkort begint en dat de vakbonden van plan zijn te pleiten voor een verschuiving van de lasten (minder op arbeid, meer op vermogens) is niet vreemd aan die plots ideologische ijver.

Aangezien de werkgevers weinig moeite doen om hun stelling te onderbouwen, doen wij dat dan maar. Hieronder een reeks feiten en cijfers over België. Neem er uw beduimelde versie van het Communistisch Manifest bij en oordeel zelf of de werkgevers gelijk hebben.

De harde cijfers 

– 91.000 langdurig werklozen zullen vanaf 1 november 2012 hun uitkering fasegewijs zien verminderen tot een strikt minimum, ver beneden de armoedenormen. Volgens het Centrum voor Sociaal Beleid (CSB) heeft een gezin met twee kinderen 2.022 euro nodig om menswaardig te leven. Na de hervorming van de werkloosheidsuitkeringen van de regering-Di Rupo houdt een langdurig werkloos gezin nog 1.446 euro per maand over (kinderbijslag incluis). Dat is 28,5 procent minder dan nodig is om menswaardig te leven.

– Nog voor die hervorming van de regering-Di Rupo leeft 14,6 procent van de Belgische bevolking onder deze armoedegrens. Voor jongeren tussen 0 en 15 jaar is dat zelfs 18,5 procent.

– Dat komt onder meer doordat de uitkeringen de voorbije decennia hard daalden. De werkloosheidsuitkering daalde van 47,8 (procent van het vroegere loon) in 1980 naar 28,3 in 2008 met een dieptepunt van 26,0 in 2000. De invaliditeitsuitkering daalde nog steiler: van 44,6 in 1980 naar 32,5 in 2008.

Inkomensongelijkheid en werkloosheid

– De gini-coëfficiënt meet de inkomensongelijkheid in een land. Hoe dichter het cijfer bij 1 komt, hoe groter de ongelijkheid. Het cijfer voor ons land is in de voorbije 20 jaar sterk gestegen: van 0,319 in 1990 naar 0,382 in 2008 volgens het ministerie van Financiën (gebaseerd op de belastingaangiften). Van top naar middenmoot onder de rijkere landen.

– De regering-Di Rupo maakte ook de toegang tot het brugpensioen strenger. Het aantal bruggepensioneerden daalt daardoor, maar het aantal oudere werklozen stijgt: in de laatste 14 maanden werden liefst 36.147 50-plussers gewoon werkloos. Het aantal “oudere werklozen” is al veel groter (180.000 eenheden) dan het aantal bruggepensioneerden (111.000 eenheden). Hun aantal groeit meer dan dubbel zo snel aan als het aantal bruggepensioneerden. Wie vroeger bruggepensioneerd zou geweest zijn, is nu gewoon werkloos.

– Amper 6 procent van de nieuwe aanwervingen betreft 50-plussers, amper 2 procent zijn 55-plussers. “Wat betreft hertewerkstellingskansen van 50-plussers is België hekkensluiter van Europa”, aldus professor Luc Sels.

75 procent meer winst 

– De Nationale Bank maakte bekend dat de bedrijfswinsten in ons land tussen 2000 en 2009 van 47 miljard naar 82 miljard
stegen. Dat is 35 miljard meer winst, een stijging met 75 procent. Minder dan een derde van die extra winst werd geïnvesteerd.
Bijna een derde ging cash naar de aandeelhouders. Die ontvingen in 2009 26 miljard euro dividenden, drie keer meer dan
in 2000.

– De totale loonsubsidie vanuit de overheid aan de bedrijven steeg van 1,3 miljard euro in 1996 naar bijna 9 miljard euro vandaag. Die subsidies zijn heel ongelijk verdeeld. Voor Bert De Graeve wordt 66 keer meer patronale bijdrageverlaging gegeven dan voor zijn arbeiders. Wil de regering daarmee de werkgelegenheid van ceo’s stimuleren?

Itinera en vennootschapsbelasting

– Het werkelijke tarief in de vennootschapsbelasting is gehalveerd, van 19,9 procent in 2001 naar 9,8 procent in 2009. En dat zijn voor één keer geen cijfers van de PVDA, maar van Itinera. Was die belastingdruk stabiel gebleven, dan was er 9,28 milard euro meer in het laatje gekomen. Dat komt neer op 800 euro per Belg of 3200 per gezin met twee kinderen of 60.000 sociale woningen. Daarmee zouden de wachtenlijsten voor sociale woningen in twee jaar weggewerkt kunnen worden.

– De gemiddelde belastingvoet voor een loontrekkende was in 2009 niet minder dan 17,9 procent. Ofwel bijna dubbel zoveel als voor bedrijven.

– De cijfers over de vennootschapsbelasting slaan op gemiddelden. Zelfs binnen de bedrijfswereld is er sprake van een klassenstrijd. Kmo’s betalen volgens het weekblad Trends 21,8 procent. De multinationals uit een steekproef van VKW Metena betalen nog geen 5 procent.

Deze en nog veel meer gegevens vindt u in de zomerblogs van de studiediensten van de vakbonden ACV en ABVV:

ACV-blog: https://www.dewereldmorgen.be/blogs/ACV%20Zomerblog

ABVV-blog: https://www.dewereldmorgen.be/people/abvv-zomerblog

take down
the paywall
steun ons nu!