Het verminkte brein slaapt naast het slapen springt op met stekende ogen. Op het open veld snijdt en kapt het bloemen in rechte lijnen.  

Een kap over het hoofd, voelt zich geborgen en veilig een afgekapte hand streelt het voorhoofd, bespiedt door de vingers het naakte gezicht de kromming van het verminkte brein ziet het grootse leven, de zijkanten daarvan ziet hij niet.  

De felle zweepslagen zwiept de huid in flarden hoe meer het kermt hoe meer het brein volloopt. Hij wil het niet zien, horen en voelen hij geraakt in het paradijs, de appel wordt geschild. Alles op een rij, in de kist in de kast. Het huis.

Zijn leven is de grijze mars, hij is niet conservatief, hij is creatief, zijn brein dobbert in een saus van geweld, hij is een held en uitvoerder van zijn brein en ontspoort door de wissel zoals een trein van het spoor dendert.