De verjaringstermijn op feiten van seksueel kindermisbruik valt permanent weg. Seks met kinderen is vanaf nu een onverjaarbare misdaad. Een consensus in de Belgische politiek, het leek onmogelijk. Als overlever van seksueel kindermisbruik valt een enorme last me van de schouders. Zie je wel, ze nemen mijn verleden wél ernstig. Het maakt wél uit. Ze geloven me!
Door de verjaringstermijn kon ik nergens terecht, want ja, mijn verkrachters waren geen priester. Klacht indienen betekende automatische seponering. Gewoon nog een dossier voor de archiefkast, had ik maar sneller moed moeten hebben. Het wegnemen van de verjaringstermijn zet nu bestaande hulpkanalen open voor iedereen die aangifte doet. Hoe lang men er ook over doen moet om de correcte woorden te vinden: de zaak is waardevol.
Krant 1981: Pleidooi voor meer vrijheid “Pedofiele ervaring kind vaak positief”
Ergens blijft het vreemd dat dit fenomeen wetenschappelijk niet correcter is begrepen. Er zijn weinig andere menselijke fenomenen waar meer videobeelden van te vinden zijn dan van seksueel kindermisbruik. Het aanbod opgenomen beelden is verdrievoudigd in de laatste vijf jaar, en het is heus niet dat er in het verleden beelden te kort waren. Kinderporno bestaat echter niet. Je kan geen seks hebben met een kind want kinderen zijn niet geslachtsrijp. Enkel in de hoofden van die producenten is het porno, is het “maar seks”. Ik was ziedend op de maatschappij want ze hadden geen tijd om te luisterden naar mijn verhaal. Waren mijn verkrachtingen dan onbelangrijk? Stil maar, het is al zolang geleden…
Ik schreeuwde mijn onbegrepen onschuld uit bij mijn therapeut, maar scheeuwen helpt je niet vooruit. Het is echt ikzelf die dat verpletterende kruis dien te dragen. Maar nu draag ik het niet meer alleen. Nu neemt ook onze maatschappij de moeite om die klootzak zijn naam op te schrijven als ik hem kom aangeven. Vanaf nu nemen ze de tijd om mijn verhaal te beluisteren, ook al is het zo lang geleden. Vanaf nu is mijn misbruik ook een zaak voor de maatschappij en niet enkel mijn zaak. Vanaf nu ben ook ik een statistiek. Vanaf nu tel ik mee.
Als men de maatschappij wil stabiliseren moet je met de mensen beginnen. Daarom kan je geen commissie oprichten die erkenning geeft aan slachtoffers van seksueel kindermisbruik, maar volhouden dat de verhaalde feiten niet ernstig genoeg zijn om een levenslange impact na te laten. Als je onze aangifte opneemt en onze verhalen aanhoort kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat deze feiten een rouwproces betekenen die ruimer is dan de standaard maximum drie maand slachtofferhulp. Er zijn mensen nodig die je niet loslaten.
Er is gespecialiseerde hulp nodig om verworven overlevingstechnieken af te leren. Het creëren van een artificieel zorgnetwerk met multidisciplinaire actoren vormt voor veel slachtoffers van seksueel kindermisbruik een alternatief voor de veilige haven die hen vroeger ontzegd is geweest. Eens men als kind-slachtoffer stapsgewijs kan ervaren in interpersoonlijk contact dat men als nu-volwassene alsnog voor zichzelf een veilige koers kan leren varen, vervalt ook hun overtuiging dat ze sowieso opnieuw in een tsunami terecht zullen komen. Dankzij de correcte ondersteuning leren slachtoffers wat je in een stabiele jeugd verwerft, en leren ze af wat hen nog altijd instabiel maakt. Herstellen kan, met hulp.
Daarom dient er, naast de comissies in de sport, kerk, enz., ook een comissie opgericht te worden voor niet-geïnstitutionaliseerde feiten: daders die niet in de sport, jeugd, kerk of instelling werkten. Alle slachtoffers van de babysit, de dronklappen op een kermis of, niet te vergeten, alle slachtoffers van incest. Allemaal slachtoffers die door de verjaringstermijn alles wel privé moesten blijven houden. Hou het in de famillie; verzadigd in “gemoedsrust”.
Vandaag ben ik niet meer ziedend, ik ben dankbaar. Vandaag ervaar ik hoe mens-zijn werkt. Hulp krijgen als je die vraagt van mensen die willen helpen, dat werkt. Iemand als mens behandelen nadat anderen dat niet deden, dat werkt. Luisteren naar iemand als die beluisterd wenst te worden, dat werkt. Uiteindelijk leer je de maatschappij een stuk sneller omarmen als die gelooft in wie je bent. Ik dank hen die mijn menselijkheid erkennen, want vandaag herken ik jullie menselijkheid. Ik dank al die mensen die dagdagelijks onze mensenrechten in de praktijk omzetten en verdedigen. Ik dank de politici die de verjaringstermijn op feiten van seksueel kindermisbruik weggewerkt hebben. Als mensen je ontmenselijkt hebben is het vaak lang zoeken naar de normen en waarden die je tot mens verheffen. Vandaag getuig ik: het zijn de mensenrechten die de mensen rechten. Dank je.
Marijn Depraetere
bron: https://www.s-p-a.be/artikel/afschaffen-verjaring-seksueel-misbruik-minderjarig/
