In Duitsland zitten de groenen mee in de regeringscoalitie.
Waren het niet de duitse groenen die zich verzet hebben tegen de oplevering van Nord Stream 2, de gaspijplijn die levensnoodzakelijk is voor de duitse economie? (Zie o.a. “Waarom Europa zo vanzelfsprekend zijn zelfvernietiging goedkeurt” ). In de plaats komt er o.a. veel duurder amerikaans gas gewonnen door zwaar milieuvervuilende fracking.
De duitse groenen verzetten zich dezer dagen ook niet tegen de uitbreiding van de bruinkoolmijn in Lützerath (een beslissing die genomen werd voor zij in de regering kwamen). Bruinkool opgeven voor veel minder milieubelastend aardgas zou nochtans een zeer logische groene keuze zijn.
Bovendien zijn de Groenen thans de meest oorlogszuchtige partij in Duitsland. De tijden van het pacifisme zijn lang vervlogen.
Voor wie niet meer kan volgen, volgen hierna drie artikels, oogopeners, over hoe de groenen zich in de loop der jaren getransformeerd hebben van duiven tot haviken en deel geworden zijn van ‘Het Systeem’.
Twee van deze artikelen dateren al van vóór de laatste duitse verkiezingen, waarbij de groenen mede als winnaars uit de bus kwamen.

1 – Washington’s groene spruitjes in Europa

Door DIANA JOHNSTONE in Parijs
Bron: Consortium News, 3 mei 2021
Vertaald uit het engels

De Duitse Groene Partij maakt kans om deel uit te maken van de regeringscoalitie na de verkiezingen van september, nadat ze haar wortels de rug heeft toegekeerd, teneinde Washington’s spel te spelen.

De kern van het Amerikaanse imperium is de overheersing van Europa, direct via de NAVO en indirect via een web van verdragen, instellingen en eliteorganisaties die beleidsconsensus ontwikkelen en opkomende leiders in Europese landen selecteren. De alomtegenwoordige Amerikaanse invloed heeft geleid tot een drastisch verslechterde relatie tussen West-Europese landen en Rusland.

Rusland is een groot land met een belangrijke plaats in de Europese geschiedenis en cultuur. Washington’s doel is om Rusland uit Europa te verdrijven om zijn eigen overheersing van de rest van het continent veilig te stellen.

Dit beleid houdt in het creëren van vijandelijkheden waar die niet bestaan en het verstoren van wat vruchtbare betrekkingen tussen Rusland en het Westen zouden moeten zijn.

Het is voor alle serieuze waarnemers vrij duidelijk dat handel tussen het grondstoffenrijke Rusland en het hooggeïndustrialiseerde Duitsland een natuurlijke match is, voordelig voor beide – en niet in de laatste plaats voor Duitsland. Een symbool van die vruchtbare samenwerking is de Nord Stream 2-pijpleiding, die nu bijna voltooid is en die Duitsland en andere Europese klanten tegen redelijke prijzen van het broodnodige aardgas zal voorzien.

De VS zijn vastbesloten om de voltooiing en werking van Nord Stream 2 te blokkeren. De voor de hand liggende motieven zijn het blokkeren van “Russische invloed”, het verkopen van duurder amerikaans fracking-gas aan Duitsland en uiteindelijk het afzwakken van de steun voor Poetin in de hoop hem te vervangen door een amerikaanse marionet, zoals de zatlap Boris Jeltsin die Rusland in de jaren negentig ruïneerde.

Maar voor die europeanen die er de voorkeur aan geven Nord Stream af te wijzen op basis van hoogdravende morele argumenten is er een overvloed aan grotendeels fictieve voorwendsels voorhanden: de stemming van de Krim om zich weer bij Rusland aan te sluiten (ten onrechte afgeschilderd als een militaire annexatie); de ongelooflijke saga van de niet-vergiftiging van Alexei Navalny; en het laatste: een obscure explosie in Tsjechië in 2014 die plotseling wordt toegeschreven aan dezelfde twee Russische spionnen die naar verluidt de Skripals in Salisbury in 2018 niet hebben vergiftigd.

Volgens de liberale doctrine die de kapitalistische ‘vrije markt’ rechtvaardigt, leidt economisch eigenbelang mensen tot het maken van rationele keuzes. Hieruit volgt dat veel redelijke waarnemers hun hoop op effectief verzet tegen het beleid van Washington om Rusland te isoleren hebben gevestigd op het eigenbelang van Duitse politici en vooral van Duitse bedrijfsleiders.

Duitse verkiezingen in september: pragmatisme versus eigengerechtigheid

In september (2021) houden de Duitsers parlementsverkiezingen die zullen beslissen wie de volgende bondskanselier wordt als opvolger van Angela Merkel. Wat het buitenlands beleid betreft, zal de keuze gaan tussen pragmatisme en morele aanstellerij, en het is nu niet duidelijk welke trend het zal halen.

Agressieve zelfingenomenheid heeft haar kandidaat, Annalena Baerbock, door de Groene Partij aangewezen om de volgende kanselier te worden. Baerbock heeft zich intussen al van haar moreel meest hoogstaande kant laten kennen door Rusland uit te schelden.

Baerbock is 40 jaar oud, ongeveer een jaar jonger dan de Groene Partij zelf. Ze is de moeder van twee kleine kinderen. Een voormalig kampioen trampolinespringen, die zelfs lacht als ze spreekt – een zuiver beeld van een gelukkige, onschuldige, geschikte kandidaat. Ze leerde vloeiend Engels in Florida tijdens een middelbare schooluitwisseling, studeerde internationaal recht aan de London School of Economics en pleit (verrassing, oh verrassing) voor een sterk partnerschap met de regering-Biden om het klimaat en de wereld in het algemeen te redden.

Direct nadat Baerbock was geselecteerd als groene kandidaat, toonde een Kantar-peiling aan dat ze met 28 procent aan de kop stond van een breed scala aan kandidaten, net voor Merkels Christen-Democratische Partij (CDU) met 27 procent. Maar verrassender was een peiling onder 1500 bedrijfsleiders van het zakenweekblad Wirtschafts Woche, waaruit bleek dat Annalena Baerbock verreweg hun favoriet was.

Resultaten van de peiling (Wirtschafts Woche):
Annalena Baerbock: 26.5%
Christian Lindner, FDP: 16.2%
Armin Laschet, CDU: 14.3%
Olaf Scholz, SPD: 10.5%
onbeslist: 32.5%

Het is logisch dat de liberale FDP (Vrije Democratische Partij) goed scoort bij bedrijfsleiders. Christian Lindner pleit ook voor harde sancties tegen Rusland, wat aangeeft dat bedrijfsleiders de voorkeur geven aan de twee meest anti-Russischgezinden van de groep. Natuurlijk kunnen ze in de eerste plaats worden gemotiveerd door binnenlandse thema’s.

De CDU-kandidaat, Armin Laschet, is daarentegen een redelijk gematigde, die pleit voor vriendschappelijke betrekkingen met Rusland. Maar hij zou persoonlijk charisma missen.

Twee andere partijen werden genoemd in de Kantar-peiling. Die Linke, of ‘De Linkse Partij’ scoorde 7 procent. De bekendste leden, Sahra Wagenknecht en haar man Oskar Lafontaine, zijn scherp in hun kritiek op de NAVO en het agressieve Amerikaanse buitenlandbeleid. Maar partijleiders van Die Linke, die hopen op een plaatsje (dat ze waarschijnlijk niet zullen krijgen) in één of andere theoretische linkse coalitie schrikken terug voor dergelijke diskwalificerende standpunten.

De partij “Alternative für Deutschland” (AfD) is voorstander van het normaliseren van de betrekkingen met Rusland, maar aangezien ze als uiterst rechts wordt bestempeld, zou geen enkele andere partij het aandurven de AfD in een coalitie op te nemen.

Duitse regeringen worden samengesteld door coalities. De Groenen hebben zichzelf gepositioneerd om in een linkse (hun oorsprong) of zelfs in een rechtse coalitie mee in te stappen. De historische achteruitgang van de sociaal-democraten (SPD) en de zwakte van Die Linke maken de vooruitzichten van een groene coalitie met de CDU waarschijnlijker. Zo’n coalitie kan de SPD of de FDP omvatten, afhankelijk van de stemming.

In het ene westerse land na het andere ontstaat er verzet tegen het vijandige NAVO-beleid, zowel aan de linker- of rechtermarge van het politieke spectrum. De beide uiteinden zijn echter afgescheiden door te veel andere kwesties, zodat het wel onmogelijk is om ooit de krachten te bundelen. Bijgevolg domineert het conformistische centrum. Aangezien de traditioneel dominante CDU en SPD hun steun hebben verloren, doen de Groenen met succes een gooi om dat centrum in te vullen.

Het groene programma: R2P en de Grote Reset

Baerbock is een perfect product van de transatlantische selectie van leiders. Naast het op en neer springen op de trampoline, is haar professionele interesse altijd uitgegaan naar internationale betrekkingen vanuit een Anglo-Amerikaanse invalshoek, waaronder ook haar master in internationaal recht aan de LSE in Londen.

Zij is ingewijd geweest in transatlantisch bestuur door haar lidmaatschap van verenigingen zoals het Duitse Marshallfonds, het Young Leaders-programma van het Wereld Economisch Forum en het Europa/Transatlantische bestuur van de Heinrich Böll Stichting van de Groene Partij.

Op basis daarvan is ze snel opgeklommen tot de leiding van de Groene Partij, met heel weinig politieke en zelfs geen bestuurlijke ervaring.

De Groenen zijn in perfecte harmonie met de nieuwe ideologische kruistocht van de regering-Biden om de wereld naar Amerikaans model te herscheppen. In navolging van ‘Russiagate‘, beschuldigen de Groenen, zonder enig bewijs, Rusland van kwaadwillende inmenging in Europa. Intussen zien ze geen graten in hun eigen goedaardige inmenging in het Russische binnenlands beleid namens één of andere theoretische ‘democratische oppositie’.

“Rusland is steeds meer een autoritaire staat geworden en ondermijnt steeds meer de democratie en stabiliteit in de EU en in de gemeenschappelijke buurlanden”, stelt hun verkiezingsprogramma. Tegelijkertijd willen de Groenen “de uitwisseling ondersteunen en intensiveren” met de democratische beweging in Rusland, die volgens hen “steeds sterker opkomt voor mensenrechten, democratie en de rechtsstaat”.

De Groenen pleiten voor strenge sancties tegen Rusland en een volledige stopzetting van Nord Stream 2: “Het Nord Stream 2-project is niet alleen schadelijk in termen van klimaat- en energiebeleid, maar ook geostrategisch – vooral voor de situatie in Oekraïne – en moet daarom worden gestopt.”

De Groenen eisen ook dat de Russische regering haar toezeggingen uit het Minsk-akkoord om een einde te maken aan het conflict in Oost-Oekraïne nakomt, en negeren het feit dat het de weigering van de regering van Kiev is om de akkoorden uit te voeren die een oplossing in de weg staat.

Baerbock is helemaal voor ‘humanitaire interventie’. De Groenen stellen daarom voor de regels van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te wijzigen om het mogelijk te maken het vetorecht van de grote mogendheden (in de handen van de VS, Rusland, China, het VK en Frankrijk) te omzeilen en om militaire interventies te gebruiken om “genocides te stoppen”. Haar enthousiasme voor R2P (“Responsibility to Protect” of de “verantwoordelijkheid om te beschermen”, zo doeltreffend gebruikt in Libië om dat land te vernietigen) zal ongetwijfeld als muziek in de oren klinken in een Biden-regering waar de voormalige Amerikaanse ambassadeur bij de VN Samantha Power naarstig op zoek is naar slachtoffers om te ‘redden’.

Onnodig te zeggen dat de Groenen het milieu niet zijn vergeten en “klimaatneutraliteit” zien als de “grote kans voor Duitsland als industriële locatie”. De ontwikkeling van “klimaatbeschermingstechnologieën” zou “een impuls moeten geven aan nieuwe investeringen”. Hun programma roept op tot de creatie van een “digitale euro”, veilige mobiele “digitale identiteiten” en “digitale administratieve diensten”.

Het groene economische programma lijkt inderdaad heel erg op de ‘Grote Reset’ die wordt bepleit door het Wereld Economisch Forum in Davos, met een nieuwe economie waarin klimaatverandering, kunstmatige intelligentie en digitalisering van alles en nog wat centraal staan. Het internationale kapitalisme heeft innovatie nodig om productieve investeringen te stimuleren, en klimaatverandering biedt die stimulans. Als ‘jonge leider’ van het World Economic Forum heeft Baerbock deze les zeker geleerd.

Joschka Fischer, Kampioen kazakkeerder

Veertig jaar geleden riepen de Duitse Groenen op tot een einde aan de Koude Oorlog en veroordeelden ze de ‘vijandbeelden’, de negatieve stereotypen die op de voormalige vijanden van Duitsland werden opgekleefd. Tegenwoordig promoten de Groenen zelf ‘vijandige beelden’ van de Russen en leveren ze de belangrijkste bijdrage aan de nieuwe Koude Oorlog.

Baerbock heeft de groene idealen niet hoeven te verraden – 22 jaar geleden, voordat ze bij de partij kwam, waren ze al grondig verraden door Joschka Fischer

Fischer was een rad pratende voormalige radicaal die de ‘realistische’ vleugel (‘die Realos‘) van de Duitse Groenen leidde. Zijn benoeming tot Duitse minister van Buitenlandse Zaken in 1998 werd enthousiast onthaald door Amerikaanse topambtenaren, ondanks het feit dat hij zijn middelbare school nooit afgemaakt had en zijn jeugd had doorgebracht als linkse straatvechter in Frankfurt, niet ver van Amerikaanse bases.

In maart 1999 bewees minister van Buitenlandse Zaken Fischer zijn waarde door Duitsland en zijn “pacifistische” Groene Partij te laten deelnemen aan de NAVO-bombardementen op Joegoslavië. Een windvaan is in dergelijke omstandigheden bijzonder waardevol. Veel principiëel anti-oorlogsgezinde groenen verlieten de partij, maar opportunisten stroomden eveneens binnen. Fischer wist de juiste snaar te raken: zijn reden om oorlog te voeren was “nooit meer Auschwitz!” – volkomen irrelevant voor de problemen van Kosovo, maar moreel intimiderend.

Van zijn mentor, de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, leerde Fischer de kunst van de draaideur en in 2007 stapte hij in de adviesbranche met een eigen bedrijf. Hij adviseerde bedrijven over hoe ze zich moesten verhouden tot de politieke omstandigheden in verschillende landen. Opportunisme kan een kunst zijn. Hij verzamelde ook lucratieve spreekbeurten en eredoctoraten van universiteiten over de hele wereld – hij die nooit zijn middelbare schooldiploma behaalde. Van zijn jeugdige kraakpand is hij uiteindelijk aanbeland in een luxe villa in het beste deel van Berlijn, samen met de vijfde van zijn reeks aantrekkelijke echtgenotes.

Naarmate hij rijker werd, nam Fischer afstand van de politiek en de Groenen, maar de kandidatuur van Baerbock lijkt zijn interesse nieuw leven in te blazen. Op 24 april (2021) publiceerde Der Spiegel een gezamenlijk interview met Fischer en de vooraanstaande FDP-politicus Alexander Graf Lambsdorff, getiteld “We moeten Rusland raken waar het echt pijn doet.” Fischer liet doorschemeren dat zijn ontmoeting met Lambsdorff een voorafschaduwing was van de mogelijke integratie van de FDP in een Groene coalitie.

Ondertussen in Frankrijk

Aan de overkant van de Rijn in Frankrijk hebben ook de Franse Groenen, “Europe Ecologie les Verts” (EELV), geprofiteerd van de ontgoocheling door de gevestigde partijen, met name de verdwijnende socialisten en de verzwakte republikeinen. De Groenen hebben verschillende burgemeesterssjerpen te danken aan de lage opkomstcijfers door de pandemie. Ze hebben voor enige opschudding gezorgd door kerstbomen te veroordelen (als slachtoffers van het omhakken); door de sponsoring van een aeroclub stop te zetten omdat kinderen niet langer mogen dromen van vliegen (slecht voor het milieu); en door twee en een half miljoen euro aan openbare middelen bij te dragen aan de bouw van een gigantische moskee in Straatsburg, gesponsord door de Turkse president Recep Tayyip Erdogan om de islam in Europa te promoten (terwijl Straatsburg al een half dozijn kleine moskeeën heeft die de Turkse immigrantenbevolking bedienen).

De EELV-kandidaat voor de Franse presidentsverkiezingen in 2022, Yannick Jadot, is geïnspireerd door de huidige populariteit van Baerbock om groots te denken. In een column van 13 april (2021) in Le Monde schreef Jadot:

“De komst van de Groenen aan de macht in Duitsland in de herfst van 2021, in combinatie met die van de ecologistes in Frankrijk in 2022, zal bijdragen aan het scheppen van de voorwaarden voor de opkomst van [een sterk Europees] buitenlands beleid en een gemeenschappelijke defensie …”

Jadot noemde zijn opiniestuk: “Autoritaire regimes begrijpen niets anders dan de krachtsverhoudingen”. ‘Alles wat ze begrijpen is geweld’ is het oude cliché dat je altijd hoort uit de mond van die machten die er zelf de voorkeur aan geven geweld te gebruiken.

Jadot klaagt over “de groeiende agressiviteit van de autoritaire regimes in China, Rusland en zelfs Turkije” en het feit dat ze “onze democratieën verzwakken door nepnieuws te verspreiden” of “onze belangrijkste ondernemingen opkopen”. (Dit is een dijenkletser, aangezien het welbekend is hoe de VS tussenbeide kwamen tegen de Franse kernenergieproducent Alstom teneinde de verkoop ervan aan General Electric te vergemakkelijken. (Zie The American Trap, door Frédéric Pierucci.)

Eén ding dat de Franse en Duitse Groenen gemeen hebben, is Daniel Cohn-Bendit, die in en uit beide partijen is gestapt en hen beiden in de armen van de NAVO en Washington duwde. Maar een verschil tussen hen is dat terwijl de Duitse Groenen zich in een positie bevinden om in een coalitie te stappen, hetzij met rechts of met links, de Franse Groenen zich nog steeds identificeren met links, en dat links zeer kleine kansen heeft om de volgende Franse presidentsverkiezingen te winnen, zelfs met een kakigroene koploper.

Biden heeft aangekondigd dat de 21e eeuw de eeuw is van de concurrentie tussen de Verenigde Staten en China. Voor de VS draait alles om concurrentie, nooit om samenwerking. Europa doet niet mee in dit verhaal; het is lang geleden al afgevallen. De rol van Europa is om het nalopertje te zijn, zodat de Verenigde Staten de leider kunnen zijn. De Europese Groenen streven ernaar de nalopers te leiden, ongeacht waar Washington ze heen leidt.

Diana Johnstone was van 1989 tot 1996 perssecretaris van de Groenen (The Green Group) in het Europees Parlement. In haar nieuwste boek, “Circle in the Darkness: Memoirs of a World Watcher” (Clarity Press, 2020), vertelt ze over belangrijke episodes in de transformatie van de Duitse Groene Partij van een vredes- naar een oorlogspartij. Haar andere boeken zijn “Fools’ Crusade: Yugoslavia, NATO and Western Delusions” (Pluto/Monthly Review) en in co-auteurschap met haar vader, Paul H. Johnstone, “From MAD to Madness: Inside Pentagon Nuclear War Planning” (Clarity Press).

Bron: consortiumnews.com, Volume 26, Number 123—Monday, May 3, 2021
https://consortiumnews.com/2021/05/03/diana-johnstone-washingtons-green-branches-in-europe/