Een gesprek na een vergadering over openbare ruimte. Ik raak aan de praat met twee architecten en iemand uit het beleid.
Dat ons milieubeleid faalt, geef ik aan. En dat we beter niet nog meer asfalt laten gieten, en al zeker niet in milieugebied.
‘Ja maar’, zegt de ene architect prompt, ‘het gaat toch maar om twee rijvakken; wat is dat nu? En dan kunnen wij daar enkele degelijke woongebieden bij realiseren.’
Het gaat over een bestaande rijweg, waarvoor onze overheid een nieuw tracé heeft uitgedacht. De omlegging van de N42 zou zorgen -als er geen files zijn!- voor een sneller traject tussen Geraardsbergen en Wetteren. Zou. Want de luttele gewonnen tijd verliezen autorijders in de opstroppingen aan begin en eind van die express-weg. Die omlegging is daarom des te meer irrelevant en compleet zinloos.
Intussen toont de huidige internationale milieu-conferentie trieste cijfers. Als we nog iets van een leefbaar klimaat willen moet het tij keren. En niet in het minst in Vlaanderen. De gemeten resultaten van klimaat-maatregels zijn ook hier beschamend laag.
‘En dus kunnen we ons die extra asfaltlaag zelfs niet permitteren!’, herhaal ik.
‘Maar dat fietsnetwerk, dat is wel positief hé, Wim’, probeert de bouwheer me te omzeilen. Hij heeft het over een lokaal fietsnetwerk dat in opbouw zou zijn.
‘Ha’, zeg ik, ‘dat klopt. We zullen het direct ‘s testen: wie van jullie is hier met de fiets?’ De drie gesprekspartners wonen op resp. 3, 4 en 5 kilometer van onze praatplek.
Ze verstommen en kijken even blind voor zich uit.
‘Want’, ga ik verder, ‘wat is het verschil met een stad als Gent waar die afstanden wel per fiets kunnen? ‘t Zijn net dezelfde kilometers. Waarom zou je dat in de Arteveldestad wel een fietsbare afstand vinden en niet in een stadsgemeente als de onze?’ De drie heerschappen beginnen weer te grommen. Ze sommen wat goedkope excuses op. Dat rechte wegen minder vervuilend zijn, en zeker als daar elektrische auto’ s op rijden. Kan deels juist zijn, maar dat lost het mobiliteitsprobleem niet op. En dat zijn opgeschoten zonen niet aan te zetten zijn tot fietsen. Nogal wiedes: wanneer hij hen van kleins af overal heen getaxied heeft, weten ze niet beter. Tussendoor doet-ie ook nog een uithaal naar superdiverse samenleving. Een ontwijkmaneuver alla ‘Oei, pas op, een hoofddoek!’. ‘n Platvoerse truck waar onze nieuwsmedia bol van staan.
Het is al te makkelijk om te blijven vingerwijzen zonder zelf ook maar oogkleppen te willen afdoen. Of ze al zien zou tenminste een eerste stap kunnen zijn.
In plaats daarvan verlaten de drie hooghartig verontwaardigd het café. Achteloos stappen ze elk in hun wagen, zonder blikken of blozen na enkele stevige biertjes.
Meer bezorgd om die extra laag asfalt dan om fietsers.
Dan wordt die klimaattop zeker een flop.
