De Cono Sur in Latijns-Amerika is al sinds jaar en dag een links bastion, toch hebben deze landen van de Mercosur, zo heet het samenwerkingverband in de Cono Sur een geschiedenis van dictatuur en rechts-extremisme. Tegenwoordig is er eigenlijk sprake van verregaande samenwerking zowel op energetisch, monetair, diplomatisch als economische vlak.
Vandaag zijn er twee linkse presidenten aan de macht in de Cono Sur, Fernández en Lula. Hun agenda is zeer complex toch besloten zij van samen te werken. Op energetisch vlak moeten er nieuwe afspraken komen rond de dam van Itaipú, op monaitair vlak willen ze de sucre invoeren of de gemeenschappelijke munt, op diplomatiek vlak moeten ze zoveel mogelijk zien te profiteren van de handelsoorlog tussen China en de VS en op economische vlak moet er een samenwerking komen met Europa.
Toch zijn deze presidenten reuzen op lemen voeten, zowel Lula als Fernández staan zwaar onder druk in het eigen land. Fernández wordt tegengehouden om zich voor een tweede maal kandidaat te stellen voor het presidentschap en Lula vindt maar geen coalitie die zijn ideeën wil uitvoeren. Natuurlijk zijn er nog Paraguay en Uruguay, maar dat is voor een ander artikel.
Na de Monroe Doctrine, waarmee de VS Latijns-Amerika steeds meer als de achtertuin van haar land begon te beschouwen, is de huidige situatie dat China haar rol heeft overgenomen. Toch wat ontvangen werd als een ‘cuento chino’ of een chinees sprookje is voor veel Latino’s iets dat ontastbaar is.
In deze wereld die bestaat uit China en de Verenigde Staten moet de Cono Sur haar handelsbalans zien positief te houden. Waarom niet met een tango, en dit is nu precies wat de twee oudjes doen… Lula moest naar China voor vredesgesprekken over Oekraïne, handelsrelaties en investeringen, maar hij had een longonsteking en kon niet gaan. Fernández is momenteel in de VS, waar hij met President Biden een gesprek zal hebben over de relaties tussen China en Argentinië, inversteerdersvertrouwen,…
Het lijkt er dus op dat Lula en Fernández elkaar nodig hebben voor hun eigen agenda, terwijl Lula Fernández niet eens herkende toen hij de vekiezingen won, een echte tango-diplomatie dus.
