Er broeit wat tussen Oekraïne en Rusland waardoor de woordvoerder van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad wanhopig probeert het Amerikaanse publiek voor te bereiden op belangrijke ontwikkelingen.
Door Scott Ritter, 31 oktober 2023,
Bron: SCOTT RITTER: John Kirby v. Russian Military
De regering-Biden heeft dezer dagen heel wat om handen als het om Rusland gaat.
De Gaza-oorlog van 2023 heeft de aandacht afgeleid van een inspanning in Oekraïne die op niets is uitgedraaid. Een rampzalig, door de NAVO gesponsord, Oekraïens tegenoffensief is stilgevallen, met bijna 100 procent aan verliezen, zowel wat betreft de ingezette manschappen als het materieel.
(De NAVO heeft voor deze inspanning een strijdmacht van 90.000 Oekraïense soldaten getraind en hen van ongeveer 300 tanks voorzien. Rusland heeft cijfers gepubliceerd die het aantal Oekraïense slachtoffers sinds het begin van het tegenoffensief op zo’n 90.000 doden en gewonden schatten, terwijl zo’n 300 tanks werden vernietigd.)
Rusland heeft een offensieve houding aangenomen; een eerste indruk van het slagveld is dat het land in de eerste paar weken van zijn aanvallen meer succes boekt dan Oekraïne tijdens zijn vijf maanden durende tegenoffensief.
Om één en ander nog erger te maken publiceerde US News and World Report zojuist de ranglijst van de machtigste legers ter wereld en daarin verdreef Rusland de Verenigde Staten van de nummer 1-positie.
In tijden als deze wendt het Witte Huis zich tot zijn spindoctors om het narratief te manipuleren, en er is geen betere beoefenaar van de kunst van het manipuleren in de stal van het Witte Huis dan de woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad, John Kirby.
“Ik wil, als u mij dat toestaat, gewoon een paar minuten de tijd nemen,” zei Kirby op 26 oktober tegen de pers, “om u op de hoogte te houden van de situatie op het slagveld in Oekraïne.”
Het leek erop dat Rusland in de aanval was, nadat het, zo merkte Kirby op, een hernieuwd offensief lanceerde in Oost-Oekraïne “over meerdere linies heen”, inclusief rond Avdiivka, Lyman en Koepiansk. Dit offensief, zo zei Kirby,
“…was geen verrassing. We hebben dit zien opbouwen en aankomen. En we hebben gewaarschuwd dat president Poetin er nog steeds op uit is Oekraïne te veroveren en we hebben ervoor gezorgd dat Oekraïne over de uitrusting beschikt die het nodig heeft om zijn grondgebied te verdedigen.”
Kirby’s deuntje in juni 2022 was anders. Toen zei Kirby:
“Ze [Oekraïne] krijgen zoveel als we kunnen verzenden, zo snel als we het kunnen verzenden. […] We zullen ons inzetten om de strijdkrachten van Oekraïne te helpen zichzelf te verdedigen en te proberen het grondgebied terug te veroveren, vooral in het oosten en het zuiden, dat ze nu proberen terug te nemen.”
John Kirby, 2021. (DoD, Lisa Ferdinando)
Nu wordt er niet meer gesproken over het terugnemen van grondgebied door Oekraïne. In plaats daarvan benadrukte Kirby dat een nieuw steunpakket, dat voornamelijk bestond uit luchtverdediging, antitankraketten en artilleriemunitie, Oekraïne in staat stelde “om stand te houden – ter verdediging tegen dit offensief, waarbij met succes Russische tankcolonnes die oprukten naar Avdiivka werden afgeweerd.”
De Russen, zo merkte Kirby al snel op, hadden “aanzienlijke verliezen geleden bij deze aanvalspoging van hen, waaronder minstens 125 gepantserde voertuigen rond Avdiivka en meer dan een bataljon aan uitrusting.”
Ondanks deze tegenslag – waarvoor Kirby geen bewijs leverde, werd van Rusland verwacht dat het de Oekraïense linies zou blijven aanvallen. “Dit is een dynamisch conflict,” zei Kirby, “en we moeten niet vergeten dat Rusland nog steeds enige offensieve capaciteit heeft en in de komende maanden mogelijk nog wat tactische winst kan boeken.”
Het verschil tussen “Oekraïne gaat verloren terrein heroveren” en “Rusland is in de aanval en kan nog wat tactische winst boeken” is van een orde van grootte waar je niet zomaar naast kan kijken.
Er gebeurt iets op het terrein tussen Oekraïne en Rusland, waardoor Kirby wanhopig probeert het Amerikaanse publiek voor te bereiden op enkele belangrijke ontwikkelingen op het slagveld die exclusief in het voordeel van Rusland zijn.
Na een mislukt tegenoffensief
Proberen deze winsten te minimaliseren omdat ze ‘tactisch’ van aard zijn, verandert niets aan het feit dat ze plaatsvinden in de nasleep van een mislukt tegenoffensief dat werd gesteund door de collectieve militaire en economische macht van de VS, de NAVO en de Europese Unie.
De overgang van een groot tegenoffensief dat bedoeld was om het grootste deel, zo niet al het door Rusland geannexeerde grondgebied te heroveren, naar een defensieve houding waarin van Rusland wordt verwacht dat het nog meer grondgebied zal veroveren, kan niet worden afgeschreven als ‘tactisch’ van aard. Dit is een strategische omslag die heel goed het uiteindelijke traject zou kunnen schetsen voor beide partijen in het conflict.
Vladimir Trukhan is een reservekolonel in het Russische leger, verbonden aan het Centrale Militaire District van Rusland, en is onlangs teruggekeerd van de frontlinie van de Speciale Militaire Operatie. Hij zegt dat de situatie op het slagveld veel erger is dan wat Kirby heeft geschetst.
In een uitgebreid interview op mijn ‘Ask the Inspector’-podcast eerder deze maand merkte Trukhan op dat de Russen in Avdiivka niet op zoek zijn naar ‘tactische winst’, maar eerder naar operationele controle over het slagveld, bedoeld om een gedeeltelijke omsingeling te creëren om het vleesmolen-scenario dat zich eerder dit jaar in en rond Bakhmut afspeelde, te herhalen.
De omsingeling van Avdiivka is volgens Trukhan niet het doel. Het Russische doel is om het Oekraïense commando voor een dilemma te plaatsen: het opgeven van Avdiivka zou kunnen leiden tot de instorting van het moreel onder de Oekraïense verdediging en stand houden zou leiden tot een groot verlies aan mensenlevens als gevolg van de moeilijkheden die gepaard gaan met de versterking van het garnizoen.
In Bakhmut konden de Russen meer dan 70.000 Oekraïense soldaten doden, verwonden of gevangen nemen, wat ongeveer overeenkomt met het aantal troepen dat door de NAVO verzameld en getraind was om het tegenoffensief uit te voeren.
Een poging om Avdiivka vast te houden zou fataal kunnen zijn voor de gehele Oekraïense defensie-inspanning, aangezien de Oekraïense reserves uitgeput zijn en Oekraïne gedwongen wordt om troepen van elders op de contactlijn over te plaatsen, waardoor extra aanvalskansen voor de Russische soldaten ontstaan.
Kirby noemde Koepiansk als een ander gebied waar Rusland enig “tactisch” succes kon boeken op het slagveld. De slag bij Koepiansk is een manifestatie van de Russische operationele kunst, een voorbeeld waar Rusland in staat was om een gebrek aan mankracht aan de kant van Oekraïne uit te buiten door offensieve operaties te starten in gebieden van het slagveld waar Oekraïense troepen waren uitgedund om extra mankracht te leveren aan de speciale militaire operatie.
Nog een gedeeltelijke omsingeling
In Koepiansk probeert Rusland nog een gedeeltelijke omsingeling op te zetten, een nieuwe Bakhmut-achtige ‘vleesmolen’, die Oekraïne zal dwingen zich terug te trekken of troepen in te zetten die het niet heeft, waardoor een andere locatie aan het front wordt blootgesteld aan Russische offensieve operaties.
En zo herhaalt de cyclus zich, totdat er een algemene ineenstorting plaatsvindt langs de Oekraïense zijde van de contactlijn.
Maar dit is niet het belangrijkste aspect van wat er in Koepiansk gebeurt. In tegenstelling tot de nederlaag van het Oekraïense tegenoffensief in Zaporizja en de bijna-omsingeling van Bakhmut en Avdiivka – die allemaal werden uitgevochten op grondgebied dat door Rusland werd opgeëist en als zodanig het gestelde doel van president Vladimir Poetin vervulden om al het Russische land te bevrijden – is Koepiansk ontegensprekelijk gelegen op Oekraïens grondgebied, onderdeel van de oblast Charkov.
Hoewel Rusland na zijn terugtrekking in de herfst van 2022 een militaire aanwezigheid in de oblast Charkov had behouden, was deze aanwezigheid meer bedoeld om het noordelijke grondgebied van de Republiek Loegansk veilig te stellen dan om als springplank te dienen voor Russische offensieve operaties.
Als Oekraïne een onderhandelde oplossing voor het conflict had gezocht, merkt Trukhan op, dan zou Rusland zich hebben teruggetrokken uit het grondgebied van Oekraïne. Omdat Oekraïne ervoor heeft gekozen om door te vechten, is Rusland in het offensief gegaan op het grondgebied van Oekraïne.
Dit is een signaal van Moskou dat Rusland – om de veiligheid en zekerheid van de etnische Russen in Oost-Oekraïne te waarborgen – operaties zou starten die ertoe zouden kunnen leiden dat Oekraïne nog eens vijf bijkomende oblasten aan Russische controle zou verliezen.
Dit is een nieuw, cruciaal keerpunt in het conflict en dit is van strategisch belang.
John Kirby kan proberen het Russische offensief in Koepiansk af te doen als weinig meer dan een ‘tactisch’ succes. Het is daarentegen een moment dat het conflict grondig verandert.
Top van de militaire ranglijst
Door zich te concentreren op de Speciale Militaire Operatie ziet Kirby door de bomen het bos niet meer. US News and World Report doet dat daarentegen wel.
Op de een of andere manier heeft Rusland – waarvan het leger volgens westerse media en Kirby verschrikkelijke verliezen heeft geleden die geleid hebben tot operationele verlamming als gevolg van een slecht moreel, ondoeltreffend leiderschap en onvoldoende logistiek – de Verenigde Staten overtroffen als het machtigste leger ter wereld.
Deze rangschikking logenstraft niet alleen het idee van Russische incompetentie in zijn conflict tegen Oekraïne, maar weerspiegelt ook de realiteit – grotendeels genegeerd in het Westen – dat terwijl Rusland zijn speciale militaire operatie met succes voortzet het tegelijkertijd ook zijn militaire getalsterkte opdrijft van 900.000 tot 1,5 miljoen soldaten, matrozen, piloten en mariniers in actieve dienst.
Dit vereist niet alleen een enorme rekruteringsinspanning – tegelijk met de gevechten in Oekraïne – maar ook een enorme inspanning van de kant van het Russische militair-industriële complex, dat niet alleen wapens moet leveren aan de Russische strijdkrachten die tegen Oekraïne vechten, maar ook uitrusting en logistieke ondersteuning moet voorzien voor een extra troepenmacht van 600.000 man.
Al die nieuwe mannen in uniform, bovenop de 300.000 gemobiliseerde reservisten en 300.000 vrijwilligers voor de Speciale Militaire Operatie – dat is een toename van 1,2 miljoen mannen onder de wapens. Terwijl worstelt het NAVO-collectief om een snelle reactiemacht van 300.000 man samen te stellen en zitten de Verenigde Staten zo’n 15.000 rekruten achter op de doelstelling van 60.000 rekruteringen.
De Congressional Commission on the Strategic Posture of the United States heeft onlangs een eindrapport gepubliceerd waarin wordt vastgesteld dat de Verenigde Staten de omvang van hun conventionele militaire macht dramatisch moeten vergroten.
De vraag hoe dit moet aangepakt worden, afgezien van het toewijzen van geld, wordt niet beantwoord. Maar zelfs een bescheiden toename van 150.000 man in een tijd waarin het Amerikaanse leger niet in staat is voldoende mankracht te rekruteren om de huidige strijdkrachtenstructuur in stand te houden, lijkt een onmogelijke opdracht.
Naast de scheve vergelijkingen van competentie als het gaat om het rekruteren en in stand houden van grote aantallen nieuwe militaire formaties, werd op de werkelijke betekenis van wat Rusland doet gezinspeeld door kolonel Trukhan, die erop wees dat de uitbreiding van de Russische militaire capaciteit een hogere prioriteit heeft dan het uitvoeren van militaire operaties in het kader van de SMO.
Wat dit betekent is dat in een tijd waarin het collectieve Westen – de VS, de NAVO en de Europese Unie – worstelt met het vinden van een manier om de Oekraïense oorlogsinspanningen aan te houden, Rusland het strategische initiatief in de SMO heeft gegrepen, terwijl tegelijkertijd het belang van de SMO naar het tweede plan is verschoven.
De primaire focus van Rusland is het opbouwen van een leger dat in staat is om de gecombineerde krachten van het Westen te weerstaan en te verslaan. De inspanningen van Rusland omvatten de creatie van nieuwe eenheden, uitgerust met moderne uitrusting en ondersteund door de output van de Russische defensie-industrie.
Het Westen worstelt ondertussen met het transformeren van een leger dat grotendeels op papier of in de verbeelding van zijn leiders bestaat, in iets dat in staat is naar het slagveld te trekken in geval van een grootschalige grondoorlog in Europa.
Het Russische leger is vandaag de dag door de strijd gehard en op de proef gesteld en beschikt over talloze tactische en operationele lessen die het in de loop van meer dan 600 dagen van gevechten op de harde manier heeft geleerd.
De legers van het collectieve Westen hebben intussen moeite om uit de kazernes te komen, zijn georganiseerd en uitgerust volgens de pre-SMO-normen en kunnen zichzelf nauwelijks twee weken staande houden in het geval van grootschalige gevechten.
John Kirby kan de hele dag informatie verdraaien, maar hij kan deze realiteit nooit verstoppen: Rusland wint de oorlog in Oekraïne en domineert de VS en de NAVO in termen van algehele militaire kracht. Dankzij Vladimir Trukhan krijgen we enig betekenisvol inzicht in de realiteit van het Russische leger, inzicht dat de bevindingen van US News and World Report ondersteunt dat Rusland, en niet de Verenigde Staten, het machtigste leger ter wereld heeft.
Bron:
Scott Ritter is een voormalige inlichtingenofficier van het Amerikaanse Korps Mariniers die in de voormalige Sovjet-Unie diende om toe te zien op de uitvoering van wapenbeheersingsverdragen. In de Perzische Golf tijdens Operatie Desert Storm en in Irak hield hij toezicht op de ontwapening van massavernietigingswapens. Zijn meest recente boek is Disarmament in the Time of Perestroika, uitgegeven door Clarity Press.
Herpublicatie toegelaten mits verwijzing naar Strategic Culture online journal
John Kirby, meester-propagandaverkoper van het Witte Huis…
Deze dateert uit 2017: John Kirby vs Gayane Chichakyan van RT-USA en Matt Lee (AP).
