(1) dat geloof ik graag. Je mist het vrije, improviserende, dagelijkse manier van leven waarin je kan doen wat je wil, wanneer je wil en waar je wil, zonder enige vorm van moeten (tenzij je werken als moeten beschouwd) en bij TV makers is werken dan nog relatief.

(2) Dit neem ik met een dikke korrel zout want thuis wacht hem zijn vriendin om in de armen te vliegen en eindelijk zijn huidhonger kan bevredigen, terug uren op een terrasje zitten genieten van een drankje en de zon, gedaan met het verplicht moeten luisteren naar mensen die je na die maand toch niet meer zal zien -misschien zelfs bent beu gezien- en wat ik als het belangrijkste zie: hij wist in het begin van die maand al dat hij na 31 dagen terug naar zijn eigen stulpje kon. Wees maar zeker dat het vooruitzicht een houvast is geweest. Hij hoefde niet te hunkeren, want na een maand ging hij toch naar zijn vriendin.

Als WZC bewoner ga je niet meer naar huis, hoogstens op bezoek (als je daar met je rolwagen binnen kan EN naar het toilet.)

Als je nog mobiel te zijn op hogere leeftijd (te kunnen stappen) heb je geluk want dan kan je quasi overal naartoe.

Mijn bedenking gaat dus over het tijdelijke. ECHTE bewoners van WZC’s kunnen nog zoveel hunkeren als ze willen. Naar huis gaan, voorgoed, is er niet meer bij. Zo creëer je een verkeerd beeld

Stel dat je behoefte hebt aan seks (ik noem maar 1 zaak), hoe doe je dat op een eenpersoonsbed in een WZC kamer? Of toen je nog zelfstandig was thuis en er bleef iemand slapen (wat prettig is ‘s morgens en misschien ‘s nachts ook nog) … dat kan/mag zelfs gewoon niet.

DAT is mijn kritiek op Bompa Bockie: het vooruitzicht van “Volgende maand ben ik toch weer thuis”. Als niet WZC bewoner kan je plannen maken. Veel mensen die in een WZC verblijven, wachten dagelijks op bezoek, en dat bezoek komt vaak niet, maar je hebt wel de hele dag aan de lift of in de inkomhal gezeten, hopend dat er iemand voor jou komt en dan ga je om 17u weer naar de refter om verder te doen wat je alle dagen doet … eten en WACHTEN op het volgende.

Wat we vooral niet te zien kregen waren (al dan niet ernstige) conflicten tussen bewoners enerzijds en bewoners met personeel anderzijds.

Conflicten zijn er dagelijks (behalve tijdens een maand dat er een TV-cameraploeg rondloopt).

Ik noem er enkele:

– Je krijgt nooit de kans om eens de hele dag in bed te liggen als je er een keer behoefte aan het. De regel is: je moet elke dag opstaan want anders word je vadsig.

– Als het eten niet goed is klaargemaakt (te zout, te flauw, te koud, …) en je zegt er iets over tegen de verpleging, dan halen die meestal hun schouders op, want het komt van de keuken en niet van hen. (personeel mag niet eten van maaltijden die voorbestemd zijn voor de bewoners, incl. voorproeven blijkbaar. M.a.w. woorden de verzorging weet niet wat ze uitdelen.

– Als je niets zegt over de kwaliteit van het eten/zorg/beleid/activiteit/(on-)gezelligeid in het rusthuis, of zwijgt over gelijk wat, dus niet kritisch over het gepresteerde, wordt er verondersteld dat het OKAY is, terwijl de meesten niets zeggen omdat ze afhankelijk zijn het personeel en een conflict hebben met iemand die je intiem verzorgd … dat is not done want het zou wel eens verkeerd kunnen begrepen worden. Er is een regelmatige bijeenkomst (bewonersraad genoemd) waar iedereen welkom is, maar of dat werkt, is afhankelijk van de beleidsvoerders en hun gevoel van initiatief en hun engagement in het WZC.

– Bijna elk WZC kampt met personeelstekort. Er is een gebrek aan verpleeg- en zorgkundigen. De normen voor het aantal personeelsleden liggen zo laag dat de arme verpleeg- en zorgkundigen niet rondgeraken met hun werk tijdens hun shift (zeggen ze). Vooral de nachtdiensten zijn onderbezet. 1 personeelslid (M/V) voor een hele nacht (voor meer dan 50 bewoners zoals hier bij mij) vind ik onverantwoord. In geval van nood (brand of zo) kan 1 man/vrouw het niet aan, en dan nog gezwegen over ontsnappen (let op de bordjes in de lift: “DE LIFT NIET GEBRUIKEN IN GEVAL VAN BRAND”). Leg mij eens uit hoe je jezelf dan wel moet redden als je in een rolstoel zit op een kamer op de vierde verdieping of godbeterd, ‘s nacht en je mag de lift niet gebruiken? De bedden kan je uit de kamer rijden met de resident er in, tot aan de lift, vanaf daar is het ieder voor zichzelf of een gewelddadige dood tegemoet.

– Maar conflicten dus: als je iemands gezicht niet kan zien kan je niet weglopen, maar ben je haast verplicht om die mens toe te laten in je leven (terwijl je misschien veel liever op je eigen bent).

– Ik ken een WZC met eerbare bedoelingen -sorry, ze bedoelen het allemaal goed- namelijk het sociaal contact bevorderen. Dat is goed bedoeld, maar dat pakt niet voor iedereen. Er zijn mensen die gaan werken om geld te verdienen en niet zozeer interesse hebben in wat er rond hen gebeurt. Dat kan en na hun 8 uren job kunnen ze weer weg. Stel dat je zo iemand bent in een WZC als bewoner, wat ik me levendig kan voorstellen: dan moet je deze basislevenshouding laten varen en ben je verplicht, omgang te hebben onbekenden, terwijl je daar misschien HELEMAAL geen behoefte aan hebt en gerust wil gelaten worden. Anderzijds is het misschien wel een nieuw avontuur?!

– Of als je iets laat vallen, of je valt zelf (wat eigen is aan mensen die immobiel zijn) en er is niemand in de buurt en de alarmknop hangt te hoog of ligt in je nachtkastje … het zou niet de eerste keer zijn dat iemand overlijdt, omdat er geen HELP kan geroepen worden.

– Of een personeelslid die bv lijdt aan fybro -heb ik meegemaakt- die je niet degelijk kan verzorgen want de fybro verhinderd het …

– Of een verzorger die ronduit weigert om je te helpen, terwijl het vaak slechts enkele seconden duurt.

Dat soort dingen gebeurt natuurlijk niet als er een camera en een micro rondloopt, dan moet het vooral gezellig zijn en blijven.

Misschien/waarschijnlijk zijn hier kansen gemist om de achterkant van die medaille te laten zien.

Maar de producer van het programma heeft gezegd (en dit weet ik uit bijna eerste hand (zeg maar anderhalve hand) het moet een onderhoudend programma blijven.

Ik versta er onder: geen kritiek aub.