Wat een geweldig beeld staat er vandaag op nrc.nl. De fotograaf is Bart Maat. Het bijschrift luidt: ‘Dilan Yesilgöz spreekt de VVD-fractie toe in de Tweede Kamer, de dag na de Tweede Kamerverkiezingen.’
foto Bart Maat
Ik had geen idee dat de fractievergaderingen van de VVD openbaar zijn, maar goed. Zie haar daar zitten genieten van de aandacht. Glunderend. Binnen haar partij is zij nog de baas, kijk naar dat wijzende vingertje. Dat de VVD tien van de 34 Tweede Kamerzetels verloren heeft, deert haar op dit ogenblik niet. Nu is zij de ster in het midden van de aandacht.
En kijk naar het journaille om haar heen. Hoewel zij achter haar staan, buigen zij zich voorover om de vragen te stellen die hun publiek werkelijk interesseren. ‘Wat ging er door u heen?’ ‘Had u dit verwacht?’ ‘Hoe nu verder?’ Yesilgöz’ belangwekkende commentaar is navenant. Ik citeer de NRC: ‘… zegt Dilan Yesilgöz dat de 37 zetels voor Wilders laten zien dat je „niet mag voorbijgaan aan de échte zorgen van mensen”. „Dat maakt waarom we nu op dit punt staan, en dat is waar de VVD al maanden op hamert: de zorgen van die mensen zijn reëel.”’
Nu is het misschien niet aan Yesilgöz om aan te geven dat de VVD de afgelopen dertien jaar Nederland heeft bestuurd, en dat waar ‘we nu op dit punt staan’ en de échte zorgen van de mensen het resultaat zijn van die dertien jaar waarin de VVD het voor het zeggen had. En van de mediamensen die om haar heen drommen hoef je ook niets kritisch in die zin te verwachten.
Ik heb zelf een jaar of tien als journalist gewerkt, maar wat ik hier op de foto zie vind ik beschamend voor wat een mooi vak zou kunnen zijn. Kijk hoe zij voor haar buigen – het oude beeld van hovelingen voor de vorstin. Eentje – misschien niet toevallig die van De Telegraaf – gaat zelfs plat op de buik voor haar. De vrouw van de NOS vindt dan weer haar collega met de blauwe micro machtig interessant. Eigenlijk staat alleen de man met het blauwe jasje en de gele microfoonhoes er nog een beetje afstandelijk bij.
Een mooie illustratie van hoe de media politiek als entertainment beschouwen, en dus kiezen voor de politici met de hoogste amusementswaarde of aantrekkingskracht. Elders in de krant schrijft Hassnae Bouazza dat zij ontdaan is dat de verkiezingen bewijzen dat ‘een groot deel van de Nederlanders hun racisme liever zo puur en ongegeneerd mogelijk heeft’. Maar de VS-Amerikaanse politicoloog Larry Bartels beweert dan weer wat verder dat het de grote media zijn die populisten aan hun succes helpen: ‘Die zijn goed in het overdrijven van het succes van antidemocratische partijen. Zelfs als dat succes beperkt is, kloppen veel media het op.’ Tel die twee bij elkaar op, en dit is wat je krijgt.
“Franse kernenergie? Ongelooflijk dat hun leugencam... 
