Temidden van het opbod van oorlogszucht en militarisme in Duitsland verschijnt over enkele dagen het boek “De NATO. Een afrekening met het waardenbondgenootschap”. Het is geschreven door de parlementsafgevaardigde Sevim Dagdelen, die de verantwoordelijke buitenlandse betrekkingen is van de onlangs opgerichte partij “Bondgenootschap Sahra Wagenknecht”, een afscheuring van de partij Die Linke. Als voorpublicatie verscheen al een fragment uit de inleiding, waarin drie mythen rond de NAVO worden neergehaald: dat die organisatie defensief zou zijn, dat zij de democratie en de rechtsstaat zou verdedigen en dat zij de individuele vrijheid en de mensenrechten zou ondersteunen. Een frontale aanval dus, die, gezien de parlementaire achtergrond van de schrijfster, een schokgolf kan ontketenen. Daar is het verdwaasde Duitsland wel aan toe.

Het zogenaamde “defensieve genootschap” NAVO wordt door Dagdelen ontmaskerd als een machtsmiddel van de VS om een “Pax Americana” te creëren, een gebied waarvan de buitenlandse politiek en het veiligheidsbeleid door de VS gecontroleerd worden. De deelnemende staten verliezen veel van hun democratische soevereiniteit, ze worden cliëntstaten van de VS.

Na de ineenstorting van de Sovjetunie stuurde de VS het bondgenootschap in de richting van een wereldpolitie, die overal kan ingrijpen. Zo werd Joegoslavië overvallen, zonder enige legitimatie door de VN, en daar een slachting aangericht om die bondsstaat te splijten. Dat was, zo noteert Dagdelen, strijdig met het eerste artikel van het eigen handvest van de NAVO, waarin de organisatie verklaart “zich in haar internationale betrekkingen te onthouden van elke dreiging met geweld en elk gebruik van geweld die niet compatibel zijn met de doelstellingen van de Verenigde Naties”.

De aanval op Irak was net zo’n ontkenning van het eigen charter, en ook van het volkerenrecht. Hij werd niet door de NAVO gevoerd, maar door lidstaten daarvan, maar met ondersteuning van de NAVO-infrastructuur, betoogt Dagdelen. Daarna kwam de desastreuze oorlog in Afghanistan, waarbij wel lidstaten rechtstreeks betrokken werden, op grond van de solidariteitsclausule in artikel 5 van het NAVO-handvest. Ook hier een schending van het volkerenrecht, maar een die uitdraaide op een catastrofe.

De NAVO heeft al miljoenen doden op zijn actief

Het bloedspoor dat de NAVO door de wereld trok, had als volgende etappe Libië. Schending van het volkerenrecht, en vergaande vernietiging van dat land. Het zogenaamde defensieve genootschap dat geacht werd Europa te verdedigen, blijkt een agressieve club die Amerikaanse belangen dient, ver weg van Europa, en uiterst destructief.

Dan is er de fraaie, ronkende verklaring in het charter van de NAVO die beweert dat die er naar streeft: “de vrijheid, het gemeenschappelijke erfgoed en de beschaving van de volkeren, die berusten op de principes van democratie, vrijheid van de persoon en heerschappij van het recht, te garanderen”. Een gladde leugen, becommentarieert Dagdelen, kijk maar naar de fascistische regimes en de dictaturen die door de VS gesteund werden. “Het gaat bij de NAVO nu eenmaal niet om democratie en respect voor de rechsstaat, maar alleen maar om geopolitieke onderhorigheid tegenover de VS.”

“Onze gemeenschappelijke waarden – individuele vrijheid, mensenrechten, democratie en respect voor de rechtsstaat – verbinden ons”, zo stelt het strategische concept van de NAVO van 1922. Dat heeft al 4,5 miljoen doden opgeleverd…

De houding van de VS tegenover Assange en het nooit afgeschafte folterinstituut Guantanamo zijn verdere illustraties van de manier waarop “onze gemeenschappelijke waarden” in de praktijk gerealiseerd worden, op Amerikaanse wijze. Het criminele verleden van de NAVO maakt, zegt Dagdelen, dat er moet worden nagedacht over alternatieven, die niet gebaseerd zijn op afschrikking, meer bewapening en confrontatie, maar die het vreedzame samenleven in de wereld vooruit helpen.

De kritiek is niet dood in het verstikkende Duitsland

Al deze kritiek op de NAVO is niet echt nieuw, maar belangrijk en opmerkelijk is dat zij nu geuit wordt door een dissidente partij met parlementaire vertegenwoordiging, net op het moment dat hogere oorlogsbudgetten, sterkere bewapening, meer wapenindustrie en het aanwakkeren van militair bewustzijn bij de burgers, inclusief kinderen, hoog op de agenda staan.

De onderhorigheid van Duitsland aan de VS, waar het NAVO-lidmaatschap een contractuele uiting van is, ligt al langer onder vuur van Duitse intellectuelen en politici. Zo bijvoorbeeld Wolfgang Bittner, met boektitels als “De verovering van Europa door de USA” en “Duitsland – verraden en verkocht”. Maar ook een eminente (gewezen sociaaldemocratische) politicus van Die Linke als Oskar Lafontaine bekritiseerde in zijn boekje “Yankee, naar huis!” de Duitse onderhorigheid aan de dominerende VS. Hij is de levensgezel van Sarah Wagenknecht, die de naar haar genoemde nieuwe partij heeft opgericht, van waaruit nu de scherpe afwijzing van de NAVO komt.

Wagenknecht schreef in haar boek “De eigengereiden” al: “Om het gevaar van oorlog te verminderen en de kans te vergroten dat conflicten diplomatiek opgelost worden, zou een internationale veiligheidsarchitectuur wenselijk zijn. Maar verdedigingsbondgenootschappen leiden vooral dan naar meer resultaat als ze feitelijk concurrerende machtsblokken omvatten. Bovendien zouden ze, in tegenstelling tot de door de VS geleide NAVO, defensief en niet interventionistisch georiënteerd moeten zijn en zich op gemeenschappelijke ontwapenings-inspanningen moeten richten, in plaats van bewapenings-doelstellingen te formuleren. Het oude idee van een gemeenschappelijk veiligheidssysteem, dat naast de huidige NAVO-landen ook Rusland omvat, zou in zo’n kader onveranderd actueel zijn.” (Sarah Wagenknecht, Die Selbstgerechten, 2022, p. 297-298.) Rusland lid van de NAVO? President Poetin heeft dat lang geleden al voorgesteld, maar de NAVO hield zich doof.)

“Die drei grossen Mythen der NATO”, fragment uit Dagdelens boek, verscheen op 5 april in Die NachDenkSeiten.de.