Iets wat me opvalt uit de vele berichtgevingen dat we moeten besparen, hervormen en geactiveerd moeten worden is de reden waartoe van ons wordt verwacht dat we dit allemaal doen. Beter nog, de beslissingen hieromtrent worden gemaakt in een kamer waar de mens op de straat zoals jij en ik niet binnen mogen zonder toestemming, al is eenieder dat die kamer wel mag binnentreden er geraakt puur en alleen met onze stem. Na het bolletjeskleuren of zachtjes aandrukken met een stylus, worden we letterlijk buitengesloten.

Wat vaker de beweegreden is voor maatregel X waar de mens op de straat nog nooit van had gehoord is dat ons Belgenlandje terug in goede papieren komt. Tot op zekere hoogte, is dat natuurlijk ook nodig en verwacht ieder van ons dat ook. Maar er is iets instinctiefs dat jij en ik voelen in onze buik. Sommigen kunnen het niet goed onderbrengen in woorden, maar wat we niet horen, is dat maatregel X wordt genomen voor mij en voor jou.

Nee, ze wordt in regel gesteld om aloude, vaak falende en achteruitgestreefde, systemen te behagen. Er worden campagnes gelanceerd en debatten georganiseerd waarin ze hun beweegreden nog eens nader kunnen uitleggen en hierover mogelijks dieper in detail kunnen treden. Maar, zeg wat je wilt, nauwelijks is de beweegreden ‘voor de burger’.

Er wordt ons wel voorgehouden dat deze maatregelen noodzakelijk zijn. Riemen die aangespannen moeten worden zoals bijvoorbeeld beperkingen in uitkeringen – want geef toe, daar is de burger een ontzettend eind mee verder geholpen. Maar ondertussen is de riem niet enkel gewoon aangespannen, ze snijdt in ons vel.

Dit zou allemaal voor ons goed moeten zijn, want dat is het punt van de overheid. Deze er is om ons, en geen systeem, van dienst te zijn. Maar we worden tewerkgesteld ten dienste van dit systeem. Ten dienste van de economie. Ten dienste van de staat. De wereld staat op z’n kop en we blijven ht slikken. En neen, neen, neen, neen, het is niet hiervoor dat onze voorouders opkwamen. Het is niet hiervoor dat ze een gigantisch groot risico namen en hun stem lieten klinken.

Voor de oplossingsgerichte mensen onder jullie:

Ik weet het ook niet

Net zoals een verslaafde vaak niet weet hoe hij de verslaving zal aanpakken, maar wel inziet dat er iets verkeerd is en dat er iets moet veranderen. Ik weet niet wat kunnen doen aan het systeem zelf om het in zijn geheel te vervangen, maar ik ben van de overtuiging dat het grondig verbeterd moet (en kan) worden – met de mens op de straat in gedachten. Liefst met de mens op de straat aan de leiding van deze verandering.

Misschien is het zelf niet meer mogelijk om een systeemloze samenleving te hebben. Mensen van vroeger hebben stukjes papier nu eenmaal waarde gegeven, en alhoewel ik zeer hard uitkijk naar een geldloze samenleving denk ik niet dat dit binnenkort op tafel zal liggen bij diegenen die deze verandering van idee naar werkelijkheid kunnen katapulteren.

Daarom berust ik in het vertrouwen dat ik heb in deze opkomende generatie, waar ik bijhoor, dat fuck it durft zeggen. Dat inziet dat we ons op een zinkend schip bevinden waarvan de kapitein en zijn bemanning zich bezighoudt met oppervlakkige zaken te herstellen.

Nee, ik spring liever.