“Waar is het verschil?” Deze slogans op een betoging tegen de bombardementen van Israël op Gaza gelden als antisemitisch omwille van het dubieuze criterium dat ze de Israëlische moorddadigheid vergelijken met die van de nazi’s en hun gaskamers.
De Joodse krant Der Algemeiner, gevestigd in New York, brengt een artikel onder de sensationele kop: “Afschuwelijk”: Duitsland registreert 29 antisemitische incidenten per dag sinds de Hamaspogrom in Israël”. Dit kadert in de zionistische strategie om alle kritiek op Israël verdacht te maken en af te doen als “antisemitisme”. Maar alleen al het feit dat heel wat Joden kritiek hebben op Israël, en vaak scherpe kritiek, ontkracht dit argument. En hoe zit het met de cijfers, wat bewijzen die?
Een wraakactie is geen pogrom
Vooraf eerst dit: de aanval van Hamas op Israël van 7 oktober kan je beter geen pogrom noemen. Die term slaat eigenlijk op agressie (met eventueel plundering en moord) van een meerderheidsgroep op een minderheidsgroep (met name van Joden). Die meerderheidsgroep komt daarmee weg omdat de staat of de overheid niet optreedt, maar laat begaan. 7 oktober was het omgekeerde: een gediscrimineerde minderheid viel de onderdrukkende meerderheid aan, en wist heel goed dat dat heftige, gewapende reactie zou uitlokken. Een aanval die als provocatie bedoeld was, en allerminst een pogrom. Dat Israël en allerlei zionistische media (gevolgd door onnadenkende Westerse media) over een pogrom spreken, is een ideologische zet: het plaatst 7 oktober in de lange rij van voorvallen van jodenvervolging, waarbij de joden slachtoffers zijn. Maar Israël is geen slachtoffer, maar al lang de dader van discriminatie, vervolging en repressie van de Palestijnen, zodat de term pogrom erg misplaatst is. 7 oktober is duidelijk een wraakactie voor het bloedvergieten en de onderdrukking door Israël, en kan je beter ook zo noemen, of een aanval (met eventueel aanvullende adjectieven), anders loop je in de ideologische valstrik van het zionisme.
Er is de laatste tijd een bijzondere aandacht voor het antisemitisme. Bijvoorbeeld in de VS, waar het thema zelfs onderwerp was van een parlementaire werkgroep, in Frankrijk waar een nationale betoging tegen antisemitisme werd gehouden, of in Duitsland waar minister en vicekanselier Habeck een felle toespraak hield met dreigementen aan anti-Israëlische migranten (“antisemieten”). Van de ene kant is antisemitisme uiteraard iets om in het oog te houden en te beteugelen, maar van de andere kant is de aandacht ervoor door pro-Israëlische en anti-Palestijnse overheidsinstanties dubieus. Het is immers een manier om kritiek op Israël verdacht te maken, te criminaliseren en uit te sluiten, te verbieden en te bestraffen. Een overschatting en overdrijving van het probleem past hier het best bij: niet Israël is het probleem, maar het antisemitisme!
Deze ideologische manipulatie past natuurlijk perfect bij staten waarvan de overheid solidariteit met Israël als koers heeft, en druk uitoefent op de bevolking in dezelfde richting, zoals de VS, Frankrijk, Engeland en Duitsland. Een dergelijke stellingname van bovenaf beperkt het maatschappelijk debat en dat kan ertoe bijdragen dat de spanningen en de agressie in de maatschappij toenemen. Wat niet openlijk kan worden besproken, zoekt zich al gauw een andere weg om zich te uiten, stiekem, in het donker, in afzondering… De repressie creëert mee de overtredingen die daarna luidkeels worden afgekeurd.
De pathologische liefdesrelatie tussen Duitsland en Israël
In Duitsland herhaalde vicekanselier en minister Habeck in zijn toespraak over Israël en antisemitisme van 1 november nog eens het officiële standpunt “Israëls veiligheid is Duits openbaar belang”. Dit dogma hoeft verder niet verantwoord te worden, dat is zo met dogma’s. Maar de toespraak was sterk gericht op de migranten die niet wilden plooien naar dit dogma. “Wie hier leeft, leeft volgens de regels van dit land. En wie naar hier komt, moet weten dat dat zo is en ook zo zal worden doorgedrukt. (…) Dat betekent: het verbranden van Israëlische vlaggen is een strafbare daad, het prijzen van de terreur van Hamas ook. Wie Duitser is, zal zich daarvoor voor het gerecht moeten verantwoorden, wie geen Duitser is, riskeert zijn verblijfsvergunning. Wie nog geen verblijfsvergunning heeft, levert een reden om het land uitgezet te worden. (…) En daarom geldt, rotsvast: het bestaansrecht van Israël mag niet gerelativeerd worden. Tot die veiligheid voor Israël zijn wij verplicht. Duitsland weet dat.”
Deze dogmatische benadering van de Duitse regeerders is volstrekt ondemocratisch. De bevolking mag geen mening hebben en uiten die afwijkt van het opgelegde regeringsstandpunt. En de onderzoekers van het “antisemitisme” werken binnen dit denkkader. De “horribele” cijfers van de stijging van het “antisemitisme” moeten gezien worden in de context van het veel te ruim opgevatte begrip. Voor de waakhond Rias, waar de Algemeiner zijn sensationale cijfers van heeft, is bijvoorbeeld elke vergelijking van het gedrag van de staat Israël met dat van nazi-Duitsland antisemitisch. En ook elke opmerking over het racistisch of koloniaal gedrag van Israël. En elke verbrande vlag van Israël, of elke aansporing om die vlag met de voeten te treden of te verbranden.
Naast dit soort onzin dat in Duitsland staatsideologie is (de BRD vergelijken met nazi-Duitsland zal ook wel heel erg fout zijn) heb je natuurlijk het echte probleem van het antisemitisme, dat bij uiterst rechts maar kennelijk ook bij sommige linksen voorkomt, en dat erin bestaat het maatschappelijk debat te vervangen door fysieke agressie en/of uitschelden en bedreigen van Joden. Zelfs Joden met radicaal-zionistische standpunten hebben recht op hun mening en horen daarvoor niet te worden lastiggevallen of gemolesteerd, laat staan eender welke Joden, los van hun overtuiging. Maar de voortdurende en opzettelijke vermenging van het zeer legitieme antizionisme met het af te wijzen antisemitisme vertroebelt de zaken en dient om het wangedrag van Israël onbespreekbaar te maken en de oppositie tegen het beleid van dat land in diskrediet te brengen.
‘Horrifying’: Germany Registers 29 Antisemitic Incidents Per Day Since Hamas Pogrom in Israel
