De Duitse minister van buitenlandse zaken, Annalena Baerbock, een groene havik, wil alles doen om Oekraïne in staat te stellen tot een nieuw militair offensief in 2024. Duitsland wil de financiële middelen voor wapenleveringen aan het land verdubbelen, van vier naar acht miljard. In schril contrast met deze oorlogszuchtige politiek, die voorbijgaat aan de realiteit, wordt de druk in de richting van onderhandelingen vergroot, met name vanuit de VS.
Maar die hebben altijd gezegd dat Zelenski autonoom beslist, en hij droomt al luidop van het volgende tegenoffensief. De operaheld die hij is, beseft nog altijd niet dat hij een marionet is in een scenario dat hij niet zelf geschreven heeft, en denkt dat hij zelf beslissingen kan nemen. Die fictie moet behouden blijven, maar als het nodig is, zal hem wel een arm omgewrongen worden om hem tot de gewenste autonome beslissingen te brengen.
De politieke opstelling van Duitsland is hoogst bedenkelijk, en heeft ook weinig te maken met de belangen van Oekraïne. De BRD is volop aan het militariseren – dat belooft! – en wil haar wapenindustrie uitbreiden en haar bevolking oorlogsrijp maken. De achterliggende gedachte is dat Duitsland weer (alweer!) groot en machtig moet worden, en de EU is het kader en het instrument voor dat Duitse grootmachtdenken. Om dat allemaal te legitimeren is er een “gevaarlijke” vijand nodig, en Rusland is benoemd in die rol, ook al heeft dat land al vele jaren aangedrongen op vreedzame samenwerking en was die een flink eind gevorderd.
De groeiende Duitse wapenindustrie (met joint ventures met bedrijven in Oekraïne, waar de arbeidskracht nog uiterst goedkoop is!) is uiteraard gebaat bij een blijvende oorlogssituatie, want zo blijft de productie draaien en kan ze opgevoerd worden, en kunnen de wapens op het slagveld uitgetest worden. Een mooi kwaliteitslabel: getest in de oorlog in Oekraïne!
Patsituatie, oorlogsmoeheid, grote kosten met weinig of geen resultaat…
Ondertussen zijn er steeds meer stemmen die zeggen dat het Oekraïense tegenoffensief mislukt is en dat de oorlog in een patsituatie verkeert. Hij kost veel geld en veel mensenlevens, maar er is geen noemenswaardige vooruitgang voor Oekraïne. (En evenmin voor Rusland.) De steun voor de oorlog brokkelt af, er wordt gepraat over oorlogsmoeheid en over te veel kosten zonder resultaat. Tijd dus om over te gaan tot onderhandelen. Zelfs een gewezen adviseur van Zelenski, Oleksij Arestowytsj, sprak zich in die zin uit in het buitenland! (In het Duitse weekblad Der Stern, 3/11/2023.) (Nevenbij: wijst het niet op de tanende macht van de president dat zowel de opperbevelhebber van het leger als die ex-adviseur in de buitenlandse pers autonoom verklaringen afleggen die ingaan tegen de visie van het staatshoofd?)
Om de mythe van de autonomie van Oekraïne en zijn president in stand te houden, moet Zelenski er nu toe gebracht worden zelfstandig te beslissen wat hem opgedrongen wordt. Het scenario wordt achter zijn rug al voorbereid en de druk wordt opgevoerd. Zo zouden er geen wapens meer geleverd worden voor een offensief, maar net genoeg voor de verdediging van de status quo. Vooral de VS denkt in die richting, maar zoals gezegd droomt Duitsland nog van het volgende tegenoffensief.
Om de pil voor Oekraïne te verzachten en Zelenski gezichtsverlies te besparen, wordt de Oekraïense mislukking wat gecamoufleerd. NAVO-baas Stoltenberg sprak o.a. van een “groot succes” want Oekraïne had toch 50% van het door Rusland veroverde gebied teruggewonnen. (Maar was dus ook 50% kwijtgespeeld!) De herveroveringsstrategie wordt nu vervangen door een strategie van de inperking: niet heroveren van grondgebied, maar verder terreinverlies voorkomen.
Bij onderhandelingen zou niet worden toegegeven dat de gebieden die Rusland veroverd heeft afgestaan worden, maar men zou zich neerleggen bij de feitelijke toestand dat Rusland ze controleert. Een NAVO-lidmaatschap van Oekraïne, altijd weer “dichtbij” genoemd, is in feite niet in zicht.
Het oorlogszuchtige Duitsland zal wat moeten bijdraaien, want het is toch op de eerste plaats een grote vazal van de VS, en daar kan en wil het zich geen ruzie mee permitteren.
